Maand: februari 2008

Gisteren was het ineens koud geworden en bewolkt. Voor onze huid prima, zo’n dag zonder zon. Vandaag gingen de spijkerbroeken aan en dikke kleding. De verleiding is groot veel over Amerika te melden, zoals over hun overdreven gedrag en eetgewoonten. Paul en ik vinden het niet raar dat veel Amerikanen overgewicht hebben. Een normale salade hebben we nog niet gevonden in de supermarkt.

Vandaag was het weer wat warmer en waren we na een boodschappen- en speeltuinbezoek weer op het strand. Het leukste vond ik dat Paul een glas brak en ik een stofzuigertje kon lenen van de receptie. We denken dat Laurise een dergelijk apparaat nog nooit eerder had gezien. Toen ik hem namelijk aanzette, kwam ze niet meer bij van het lachen en was ze door het dolle heen.

Het is ons vandaag opgevallen, dat Laurise nog niet kan hinkelen op 1 been. Ze probeerde het wel, maar dat zal ze nog meer moeten oefenen. Ook een dop aandraaien is haar vreemd (welke kant en hoe lang). Vanmorgen ging ze vrolijk onder de douche. In plaats dat ze zegt of laat blijken dat ze klaar is, is het gezicht naar de grond gericht (dus al het water stroomt over langs haar gezicht/ogen) en ze huilde. Hieruit concludeer ik dat ze niks had te willen en veel voor haar werd beslist. Ik heb haar voorgedaan dat de douche uitgezet kan worden en het water kouder kan krijgen. Pas toen kon ze weer lachen (zelf doen). Een ander opmerkelijk punt is dat als Laurise klaar is op de wc ze op de pot blijft zitten. Als ik aan haar vraag of ze klaar is, krijg ik een knikje of soms geen antwoord. Paul en ik oefenen met het geven van een antwoord.

Op grond van de afgelopen week (en de tijd zal het leren natuurlijk) schat ik in dat Laurise een maand of 6 nodig zal hebben om redelijk Nederlands te spreken. Ze toont nog niet veel interesse in het Nederlands en praat nog bijna fulltime Creools en de nieuwe woorden zoals plassen (ze plast veel, we denken dat ze niet heeft geleerd een plas even op te houden) herkent ze wel, maar noemt het nog steeds pipi. Als je haar even laat wachten met de toiletgang, dan kijkt ze weer ontzettend ontdaan, maar spreekt er (nog) niet over. Natuurlijk schrijf ik over het moment nu en kan ik alleen de huidige ervaringen noteren. Op grond van de afgelopen dagen heb ik gezien/ervaar ik Laurise (nog) niet als een doorbijter. Ik vind dat ze zaken snel opgeeft. Ik vind het belangrijk er bij haar expliciet voor te waken dat ze leert goed voor zichzelf op te komen. In de rapporten lazen we dat Laurise een timide meisje is, maar daar merken we niet veel van. Alleen als vreemden haar aanspreken, dan wel. Als haar iets wordt afgepakt of ze krijgt een “nee”; te horen, dan kan ze ook ineens in haarzelf keren. Natuurlijk is de tijd bij ons nog pril, dus er kan en er zal nog een hoop gebeuren.

De eerste “woede-uitbarsting” is geschiedt. Vandaag was het papadag en dat betekende dicht in de buurt blijven van Paul, met hem spelen, bij hem liggen en al zijn aandacht vragen. Als ze naar mij keek, keek ze boos. Ik lachte niet terug. Na de lunch besloot Paul met de jongens te gaan zwemmen. Laurise hobbelde er achteraan, maar Paul stuurde haar naar mij terug. Ik stond op de galerij van het hotel. Laurise baalde zichtbaar van deze actie en bleef op afstand tegen de muur leunen. Uit de verte gebaarde Paul of ze huilde en ik keek opzij. Nee, maar ze wreef wel in haar ogen. Ik herinnerde mij dat Laurise ook een dutje deed in de auto naar de megastore en het leek mij een goed plan haar op bed te leggen. Ik liep op haar af, tilde haar op (ze keek nog steeds boos) en legde haar op bed met de mededeling dat ze volgens mij heel moe was. Op bed gaf ik haar de popjes, legde haar hoofd op het kussen en zei “ga maar even slapen, mama blijft bij je”. Ze begon te huilen en gooide haar 2 popjes op de grond, heeeel boos kijkend. Ik zei “je mag boos zijn, maar je gooit niet je popjes op de grond. Laurise gaat nu even slapen” en legde de popjes bij haar terug. Ik ging afwassen, maar wanneer ik ook langskwam, Laurise keek mij heel boos aan. Na een minuut of 5 is ze in slaap gevallen. Het meest logische van deze dag.

Vandaag heb ik ervaren als een off-day. Los van bovenstaand incident. Tristan had een kort lontje, Dion huilde om elke scheet en ze hadden om de 2 minuten ruzie met elkaar. Dit in combinatie met het afwijzende gedrag van Laurise hield ik het even niet meer droog.

Na het strandbezoek zijn we op zoek gegaan naar een megastore en een mile of 3 van het hotel vandaan gevonden. De kids kregen nep Crocs en Laurise een pony met lang haar. Ze was er super blij mee.

Laurise vindt snel dat iets voor haar is, terwijl het bijvoorbeeld voor ons allemaal is. Tegelijkertijd zie ik haar niet snel ergens voor “vechten”. Ze geeft het snel op of piept een beetje. Het kan te maken hebben met de taalbarrière. Laurise moet nog leren te kiezen. De jongens laten we het dan voordoen hoe het moet. Ze sprak wel al snel na “die of die”.

Ik speel natuurlijk af en toe met Laurise, maar ik zit niet bovenop haar lip. Laurise moet leren dat de aandacht wordt verdeeld over meerdere personen. Als Paul of ik met de jongens of met elkaar praten, dan komt ze altijd tussenbeide met “papa gardez” bijvoorbeeld. Net als bij de jongens leren we haar honderdduizend keer dat ze even moet wachten op haar beurt. Ik zie haar vervelen, maar dat vind ik ok. Er is hier ook niet veel om je mee te vermaken. We hebben wel een klein beetje speelgoed meegenomen, maar ze kan er nog weinig mee. Laurise is natuurlijk ook gewoon een meisje van 4 dat overal aan wil komen, niet begrijpt hoe iets werkt of iets probeert om te zien wat de consequenties zijn. Hierin is wel een bepaalde achterstand te constateren, omdat bepaalde zaken er simpelweg nooit zijn geweest in haar leven. Zo weet ze nog niet hoe ze een deur moet openen en blijft voor de deur staan wachten. Dingen die voor ons zo vanzelfsprekend zijn en dat je zelf even moet resetten om haar ook die niet vanzelfsprekende dingen te leren.

Vandaag zijn we vanuit Miami naar Fort Myers gereden. De tolwegen hebben we ontweken, waardoor we er een uur langer over hebben gedaan. We waren blij met de Tom Tom, want met dit navigatiesysteem was het heel relaxed rijden. Aan het einde van de middag kwam we aan bij het hotel en het helemaal conform het plaatje op internet. We genoten er volop van! Het weer was net zo prachtig en het strand was ongeveer 3 minuten lopen en vanaf onze slaapkamer te zien. Een schot in de roos om hier 10 dagen te blijven!

Tegen 10.15 uur werden we opgehaald door Jean Mari die ons naar de airport bracht. Ik had een “zwak” voor de housekeepingdame en ze kreeg 5 dollar. Gasten die onze koffers sjouwden ook (geen lift/gewoon sjouwen op de trap). Laurise ging easily mee. De trip vond ik bijzonder en emotioneel. We zagen een oude auto met gebroken ruiten die gebruikt werd als afvalbak. Goor water langs de stoepen en hangende Haïtianen everywhere. Jammer, dat we niet meer van het land hebben gezien, want ik ben ervan overtuigd dat er ook veel mooie plekken zijn te bezichtigen. Op zich verliepen de controles best voorspoedig, maar ca. 6x je paspoort laten zien .. pff.. daar werd ik wel een beetje simpel van. Een donker kindje bij je hebben zal wel verdacht zijn.

Na check zoveel was er ineens een mevrouw van de IBESR die een kopie wilde hebben ergens van. Op dat moment moest Laurise echter naar de wc. De mevrouw wees mij de weg en STOM! ik vertrok zonder papieren naar de wc. Ik kon zonder documenten niet meer terug langs de laatste check. Ik praatte als brugman, maar ik mocht er niet door. Ik wist dat Paul me zou gaan zoeken als het te lang zou duren, maar ik vond het een uiterst vervelende situatie. Toen Paul me zag en die mevrouw van de IBESR met de beste controleur praatte, was het ok en konden we wederom door de controle.

We hadden nog tijd over en gingen boven iets drinken.

Paul merkte op, dat Laurise haar tasje niet meer droeg. Het was kwijt. Flink balen, want daar zaten namelijk DE poppetjes in. Gelukkig heeft Paul de tas weer gevonden, ook al was het even een gedoe om langs alle checks weer terug te moeten. Het tasje lag helemaal aan het begin.

Ik was benieuwd hoe Laurise haar 1e vlucht zou ervaren. Ze heeft het vlekkeloos doorstaan! Aan boord kreeg ze van de bemanning positieve aandacht en ze lacht vriendelijk terug.

We zijn weer terug in Miami en logeren in het hotel “Embassy Suites” voor 1 nacht. Het water smaakt hier chloorachtig, maar het eten is lekker. Laurise eet niet meer alles op, drinkt nog wel goed. Ze heeft de behoefte om van alles iets af te likken. Het allervieste vind ik dat ze kauwgom eet, waarvan ik de eigenaar niet ken! Een door iemand uitgespuugde kauwgom is niet veilig voor haar.

Als ik haar een standje geef, is madame zooooo beledigd, dat ze me geen blik meer waardig gunt. Ik kan dat gedrag niet accepteren en word er eigenlijk nog bozer van. Boekjes bekijkt ze aanvankelijk op z’n kop en haar linkerschoen gaat steevast aan haar rechtervoet.

Het hoogtepunt van vandaag was, dat Jean Mari langskwam met het paspoort van Laurise én haar dossier uit de IBESR. Hierin zaten namelijk wel foto’s: van Laurise (die wij nog niet eerder hadden gezien), van haar moeder, haar vader en een zusje!!!!!!! SUPER!! Meer, veel meer dan ik had gehoopt. Bij het zien van deze foto’s moesten Paul en ik wel huilen. Op 1 foto zagen we haar moeder met ons foto-albumpje. Ze weet nu ook waar ze naar toe gaat en naar wie. Heel ontroerend.

Laurise had vandaag 1 huilbui, omdat ze van mij geen cola meer mocht. De tranen droogden snel. Voor de rest is Laurise nog steeds heel vrolijk en heeft ze de obers laten lachen door de glazen van tafel naar de keuken te brengen.

Intussen zijn er nog 3 stellen (van GLA) gearriveerd en ik ben heel blij dat wij Laurise hebben gekregen en dat ze al 4 jaar is.

Gelet op de stijgende wasberg, werd het tijd om de “laundryservice” te gebruiken. Ik had inmiddels 29 kledingstukken te wassen voor 1 dollar per item. De sokken wasten we zelf wel.

Tegen 11-en gingen we met familie Van Herik eens kijken bij het stalletje waar Haïtiaanse spulletjes werden aangeboden. Afdingen was geen optie bij deze man en de mannen gingen nog verder de straat uit tot aan de T-splitsing en kwamen terug met een metalen ding om op te hangen en Frank met doek die je thuis kon inlijsen. Na wat heen en weer geklets over veiligheid voor vrouwen, durfden Marie José en ik ook. Een geweldig leuke ervaring om door een stuk of 5 verkopers aangesproken te worden. Afdingen voelden bij ons niet goed en – helaas – voor de volle pond liepen we blij terug met onze aankopen. Laurise kreeg een speciale Haïtiaanse pop (eigenlijk niet om mee te spelen), de jongens een zeis van hout dat met geverfde bloemen was versierd, een paar magneten en een houten bus met 2 muziekdingen erbij.

Laurise is vandaag tot aan haar nek toe in het zwembad geweest! Verslikte zich in het water, maar door onze reactie was ze beretrots dat ze al zoveel durfde!

Paul en ik waren beiden een keer voor noppes teruggelopen naar onze hotelkamer, omdat Laurise “kaka” moest doen. Ik trad streng op door te wijzen naar de lege wc-pot en haar te zeggen dat ze geen “kaka” had gedaan. Ik had al zo’n vermoeden, omdat ze net teveel lachte naar Paul bij de mededeling en tot nu toe echt er chagrijnig bij had gekeken als ze echt moest poepen (en nu dus niet chagrijnig keek). Laurise huilde hierom, maar ik liet het maar even zo. 10 Tellen later zaten we weer in het restaurant en weer de “kaka-mededeling”. Dit keer keek ze niet vrolijk en toen ze inderdaad “kaka” had gedaan, heb ik haar de hemel in geprezen.

Er was in het restaurant een bandje dat na 2 nummers alweer pauze hield (tja.. werken..), maar Laurise danste op de deunen en had het helemaal naar haar zin.

Tristan gaf vandaag 3x aan hoe leuk hij het vond nu Laurise te “hebben” en dat het veel leuker was dan hij had gedacht. Dion was blij dat hij meegegaan was naar Haïti en dat hij niet bij zijn vriendje Bram was gaan logeren.

Morgen alweer de laatste dag hier en ik zie er naar uit om weer te gaan en staan waar we willen, want Villa Créole, hoe mooi ook, ervaar ik als een luxe gevangenis.

Om 9.45 uur gingen Paul, Laurise, Jennyca en Marie José naar de Amerikaanse Ambassade voor het visum van Laurise en Jennyca. Ik ben met de jongens gaan schommelen en op het bed gaan spelen. Tegen de tijd dat we bij het zwembad wat dronken, zagen we Paul en Laurise weer terug.

Het verslag van Paul:

We werden opgehaald door Jean Mari voor de aanvraag van het visum van Laurise. Een ritje van drie kwartier, maar we waren veel te vroeg. Jean Mari reed ons door de stad en we zagen:

1. het spierwitte paleis van de president dat opviel in de grijze massa.
2. het Ministerie van Justitie waar alle dossiers worden afgehandeld. De dossiers van adoptie kunnen op 5 locaties worden behandeld en Cècile weet precies waar welk dossier is.
3. Het grote stadspark vol met zittende Haïtianen.
4. Het beeld van de bevrijder van Haïti, gedurende de Franse kolonie.
5. Een nooit afgemaakte “piramide”.
6. Een heleboel kraampjes, stalletjes waar ze van alles verkopen.

Jean Mari vertelde dat het probleem in Haïti is, dat Haïtianen niet weten wat werken is. Ze willen wel geld verdienen, maar niet werken. Daarnaast vindt hij de huidige president een slechte president, omdat hij alleen de rijke mensen helpt.

Aangezien we veel tijd over hadden, stelde Jean Mari voor om even over de markt te gaan. Hij reed een weggetje in waarvan wij dachten dat je daar niet door heen kon. Zoveel mensen waren daar met hun waar. Jean Mari toeterde en vroeg een Haïtiaan om de weg vrij te maken. Iedereen met zijn handel zette zijn spullen opzij, zodat de auto er door kon. De man kreeg aan het einde van de weg zo’n 30 goudes fooi.

Ik zag dat er van alles werd verkocht: vlees, vis, wc-rollen, uien, fruit, wasmiddel, stukjes verkoold spul (hout?). Laurise en Jennyca keken hun ogen uit bij het zien van al die mensen met zoveel spulletjes. Ik heb deze trip als een cadeautje ervaren. Jammer, dat we er geen foto’s van konden maken.

Het was bijna 11.00 uur en we gingen naar de ingang van de Ambassade in een smerig steegje. In dat steegje zaten veel mensen op stoelen te wachten en Jean Mari begeleidde ons naar de ingang waar we zouden worden opgeroepen. Volgens de portier bleek de afspraak echter voor gisteren te zijn gemaakt. Hij moest vragen of we wel naar binnen mochten en gelukkig kregen we toestemming. Ook wij moesten wachten op bankjes. Ik zat samen met Laurise naast een Haïtiaan Fritz die tolk was van beroep en een visum moest hebben voor een vakantie. We raakten aan de praat en hij er veel bewondering voor dat wij voor Laurise gingen zorgen. “God bless you and you will live longer.. so good work”. Een leuk gesprek en ook hij vertelde dat het “niet werken” in Haïti een probleem is. Ook noemde hij als probleem dat er niet voor elkaar werd gezorgd: “We don’t care for each other!”

Na 2 uur wachten, mochten we weer naar het loket komen en was het visum geregeld. Morgen mocht het worden opgehaald en Jean Mari ging dat voor ons doen. Na een indrukwekkende tocht door de stad waren we rond 14.00 uur weer terug.

Jean Mari vroeg ons “Weet je waarom er zoveel kerken zijn in Haïti? We hebben niets te doen, dus gaan we maar naar de kerk”.

’s Avonds kreeg Dion koorts, nou ja een verhoging tot 38,7, dus hij voelde zich helemaal niet lekker.

Ik was jaloers op het tripje van Paul, maar gelukkig had hij even de tijd gehad om iets van Haïti te zien. Meer konden we deze week helaas niet verwachten.

Na het ontbijt en wat opruimen in de kamer gingen we naar Heiko, Jean-Junior, Niek en Angelique in het andere hotel. We zijn er tot een uur of 3 gebleven en namen toen afscheid. Zij zouden de volgende dag naar Nederland vertrekken. Niek was van Tristans leeftijd en kwam uit Colombia. JJ uit Haiti. Tussen Niek en Tristan klikte het goed. Later ook met Dion erbij. Laurise zat bij de volwassenen er eigenlijk steeds bij, stil spelend op een stoel, zonder aandacht te vragen.

Als Laurise iets krijgt wat ze niet lekker vindt, draait ze haar hoofd weg. Dit doet mij ergens pijn en zo wil ik niet met elkaar communiceren. Als ze heel boos gaat kijken, dan moeten we vragen of ze moet plassen of poepen. Meestal levert dat een knikje op, maar ook op die manier wil ik niet communiceren. We proberen haar te leren dat ze moet zeggen wat ze wil.

>Bij het diner ging het niet anders. Eerst hoorde ik haar smakken van de rijst, maar toen ze haar groenten ook moest opeten, keek ze heel erg boos/ontevreden en stopte ze met eten. We gokten erop, dat ze moe was. We hebben haar naar de kamer gebracht en haar op bed gelegd. Ze ging op haar buik liggen en het leek alsof ze sliep. Ik legde haar popjes erbij en gaf haar 3 zoentjes. Ik kreeg een big smile en even dacht ik dat het allemaal komedie was om van het groenten eten af te zijn, maar kort daarop viel ze in slaap, dus bleek het toch een goede gok van ons.

Vandaag heeft Laurise Norit gekregen vanwege haar diaree. Tristan heeft een anti-wormentablet gekregen vanwegde die jeuk van gisteren en Paul een wormpje had gezien bij zijn ontlasting.

Bijzonderheden:

1. Na de wc-gang moet Laurise haar handen wassen van mij. Ik gaf haar een stukje zeep en ze waste haar handen, armen en gezicht.
2. Aanvankelijk gebruikte Laurise geen papier om haar billen af te vegen of haar neus te snuiten. Toen ze papier aangeboden kreeg, maakte ze er eerst een prop van.
3. Alles wat qua eten op de grond ligt, raapt Laurise op.
4. In Nederland kan ik zonder moeite tot 00.30 uur opblijven; hier stort ik tegen 21.30 in. De jongens slapen nu tegen achten, in Nederland om 21.30 uur.
5. We hebben 3 Gekko’s gezien in het restaurant.
   

We werden allemaal rond 4 uur wakker. Bizar, maar we hadden wel ruimschoots de tijd om de spullen uit de koffer een plek te geven in onze hotelkamer 704, spullen voor het kindertehuis in plastic zakken te doen, slingers op te hangen, ballonnen op te blazen en de stad rond 6-en te zien ontwaken. Heel relaxed eigenlijk. Tegen 8-en zijn we gaan ontbijten en om half 10 zouden we worden opgehaald.

Half 10 precies? werden we opgehaald door Jolande. Zij bracht ons naar het kindertehuis. Paul was best zenuwachtig en emotioneel. Tristan en Dion waren druk en ik stil. De weg naar het kindertehuis heb ik deels gefilmd. Als we stil stonden, verborg ik de videorecorder. Het staat niet netjes om de Haïtianen zomaar te filmen. Het kan agressie oproepen.

Bergje op, bergje af, zijstraat in, zijstraat uit, sjeesde Jolande door Port-au-Prince. En toen was daar een half uur later de poort. Het was daarna nog een klein stukje en toen waren we er echt!

We stapten uit en ik keek naar het schouwspel van het kindertehuis dat ik eigenlijk alleen van de DVD’s kende. Ik had mijn videorecorder nog niet uitgezet. Ik zocht via de lens naar Laurise en we hadden afgesproken de video uit te zetten bij de ontmoeting. De kinderen in het tehuis bleven op behoorlijke afstand, maar het geluk is altijd dichterbij dan je denkt. Ik voelde dat er iemand links van mij naar mij stond te kijken en ik keek opzij. Daar stond een meisje dat ik herkende van de foto’s en de DVD’s! In mijn hoofd vond er supersnel een vertaling plaats van alle plaatjes die ik van haar had gekregen en die nu in 1 levende lijf samen kwamen. Twijfelde ik even? Nee, geen seconde! Laurise stond daar op nog geen meter afstand!

Hoewel haar gezicht enigszins naar beneden was gekeerd, keek ze me aan en kwam niet dichterbij dan die ene meter. Haar gezichtsuitdrukking had iets weg van “this is me, do you like it or not?”

Jolande kwam even voorbij lopen en zei tegen Laurise dat dit haar mama en papa blanc waren.

“Laurise, hai” was geloof ik het eerste dat ik tegen haar zei, wat beantwoord werd met een mooie lach. We waren/zaten wat afgezonderd en er kwamen niet direct 130 kinderen op ons af. In alle rust hebben we naast elkaar gezeten, wat onwennig.

De papieren van Laurise werden aan Paul gegeven. Later heb ik er nog in gekeken of er een foto in zat van de moeder, maar die zag ik helaas niet.

Tristan, Dion en ik hebben cadeautjes gegeven die afkomstig waren van Herman, Ali, Petra O., en Alwin en natuurlijk haar 2 popjes. Stuk voor stuk geweldige cadeautjes die erg in de smaak vielen bij Laurise. We hebben kettingen geregen en toen droeg ze 4 kettingen. Ze was er erg trots op!

De speldjes verdwenen in het haar en de rest van de tijd zeulde ze met haar (foto)boekjes en haar popjes. Ze deed bij ieder meisje dat ze tegenkwam een beetje opschepperig over wat ze had gekregen. Ik voelde wat schaamte. Was dit misschien toch al te veel?

Ik ben nog even gaan kijken hoe ze de haren vlechten en het viel mij op dat ze geen grove kam gebruikten. Het leek mij best een beetje ruw om zo de haren te fatsoeneren. Paul maakte foto’s en filmde een uur. Paul bracht de kleding, schoentjes en klamboes weg in het (mooie) huis dat naast het kindertehuis stond en ik gaf de zak met schuimhartjes aan een leidster om ze uit te laten delen. De kids moesten in een lange rij staan om het snoepje te mogen krijgen. Jolande zat op een hoek met in haar ene hand een mobiele telefoon en in haar andere hand een dikke stok (?).

Wat we hebben gezien is natuurlijk maar een momentopname. Ik zag Laurise de commando’s van Jolande gehoorzaam opvolgen, ook al zat ze bij mij. Kinderen speelden, maar er werd niet met hen gespeeld. Leidsters waren bezig met het klaarmaken van eten (crackers met honing ertussen), een beker drinken of vlechten. Binnen het tehuis was er een verdiepinkje zonder omheining. Hiervoor werden de kids gewaarschuwd als ze te dichtbij kwamen (ze zouden een meter naar beneden kunnen vallen). Ik vond het tehuis er proper uitzien.

We hebben nog even de slaapplaats van Laurise mogen zien en de leidster van haar groep (“moeder”). Rond half 12 hadden we genoeg gezien, hadden we trek en dorst gekregen en was het tijd om afscheid te nemen. Op commando van Jolande heeft Laurise een aantal kinderen en leidsters gedag gezegd.

Jean Mari bracht ons terug naar het hotel. Laurise keek haar ogen uit in de auto. Haar gezicht was bijna tegen het raam geplakt. Op onze hotelkamer aangekomen, speelde ze met de ballonnen en bekeek ze van alles en nog wat of rook eraan. We kwamen erachter dat de 2 roze schoentjes die we mee terug hadden genomen (vanwege haar maat) twee linkerschoenen bleken te zijn van niet dezelfde maat. In het tehuis waren er dus 2 rechterschoenen.

Wat Laurise at tijdens de lunch, eten de jongens in 2 dagen en ik zag het aan met gemixte ideeën hierover. Enerzijds wilde ik haar het eten niet ontzeggen, anderzijds vroeg ik mij af of haar darmen of haar maag zoveel eten wel goed kon verwerken. Ze had daarnaast ook een groot glas drinken gekregen en ze dronk het gulzig op alsof dit drankje het laatste was van dit jaar.

Na de lunch gingen we zwemmen en Paul probeerde Laurise in het water te begeleiden. Ze was als de dood voor het water. Met haar mooie badpakje en vlinders zag ze er mooi uit, maar het water in? Nee! Ze is niet verder gekomen dan het nat maken van haar grote teen. Het verbaasde me, omdat ze in de douche volop in het water staat en dus al het water over haar gezicht laat lopen. Maar ok, een douche is geen zwembad.

Na dit avontuur hadden we het idee dat ze moe was geworden en Paul zou proberen met haar te gaan slapen, wat niet lukte.

Toen ze terugkwamen, hadden we inmiddels bezoek van Karin met haar zoontje, was familie van Herik gearriveerd met Jennyca en was er nog een familie uit het naast ons gelegen hotel. We kletsten over adoptie, onze kids, bewonderden ze, dronken wat en aten nootjes, die vooral de kids lekker vonden.

’s Avonds was er BBQ in het hotel en Dion is tijdens het eten in slaap gevallen, met zijn gezicht op het zitvlak. Een heel aandoenlijk plaatje leverde dat op.Tristan had veel jeuk aan z’n billen.

Het eten is goed, maar er is een beperkte keuze. Het fruit is erg lekker. Water op de hotelkamer is gezuiverd en zit in een speciale tank. Op de kamer is er continu ruis van de airco, maar is noodzakelijk. Met Laurise spreken we korte zinnetjes, commando-achtig. De vertaling er soms achter.

Het is de 2e dag en veel interesse om Nederlandse woordjes over te nemen, heeft Laurise nog niet. Ze lacht veel, kan veel pret hebben op de kamer (dan komt ze helemaal los) en met spelen. Schommelen vindt ze fijn en met de bal spelen ook. Ze kijkt regelmatig in de foto-albumpjes, draagt elke dag haar kettingen en haarspeldjes en loopt met haar popjes.

Ze gebruikt bij tekenen veel kleurtjes en ze kan rondjes tekenen. Verdere vormen heb ik haar nog niet zien maken en zie ik haar alleen nog krassen over het papier.

En toen kwam de 1e bedtijd. Ze speelde op bed met een ballon toen ik binnen kwam. Paul zei “ze moest zo huilen toen ze moest liggen”. Ik besloot – uitprobeersel natuurlijk – om het net als Jolande strak aan te pakken. Ook ingegeven door het feit, dat Laurise wel snel heel veel lol kon hebben na dat “verdriet”. Ik tilde haar op, zei dat ze nu moest gaan slapen en legde haar terug in haar eigen bed. Weer kwamen de tranen, maar ik bleef streng kijken. Paul opperde haar de popjes te geven en dat was een schot in de roos. Het huilen stopte en viel bijna direct daarna in slaap. Ik kon die nacht niet goed slapen en dat had als voordeel, dat ik wakker was, voordat Laurise wakker werd.

13-08-1999	Ik zend het formulier “Aanvraag ter verkrijging van toestemming tot opneming ter adoptie van een buitenlands kind” retour naar het Ministerie van Justitie. Paul en ik zijn op dat moment ongehuwd samenwonend.
20-08-1999	Het Ministerie van Justitie stuurt ons een (uitgebreide) brief, waarin ons o.a. wordt geadviseerd te gaan trouwen. We krijgen het zgn. B.K.A.-registratienummer en de beginseltoestemming is afhankelijk van het gezinsonderzoek door de Raad voor de Kinderbescherming. We moeten rekening houden met een wachttijd van ca. 1,5 jaar. Het Ministerie van Justitie meldt ons aan bij het Bureau Voorlichting Interlandelijke Adoptie (VIA).
23-08-1999	We ontvangen een brief van het Bureau VIA waarin o.a. staat vermeld dat wij rekening moeten houden met een wachttijd van ca. 6 maanden.
09-03-2000	We ontvangen een brief van het Bureau VIA waarin o.a. staat vermeld dat wij mogen deelnemen aan de (verplichte) cursus in augustus t/m november 2000.
21-03-2000	Onze trouwdag in Delft.
21-04-2000	Ik zend bureau VIA een brief waarin ik o.a. mededeel, dat ik i.v.m. zwangerschap de procedure tijdelijk dien stop te zetten. De vermoedelijke bevallingsdatum is 24 mei.
03-06-2000	Tristan wordt geboren! We mogen de procedure pas herstarten als Tristan 1 jaar oud is.
16-02-2001	We nemen deel aan de VIA-cursus. De cursus gaat over informatie over de achtergrond, de oorspronkelijke ouders, hechting, de puberteit, wensen en grenzen.
11-06-2011	De Raad voor de Kinderbescherming stuurt ons een brief waarin zij o.a. vragen om een medische verklaring van ons beiden en kondigen het gezinsonderzoek aan.
18-06-2001	Wij melden ons aan als lid bij vergunninghouder wereldkinderen, omdat dat ons een professioneel bureau leek.
21-08-2001	Het gezinsonderzoek vindt plaats door de Raad voor de Kinderbescherming. 27 Vragen per persoon liggen hieraan ten grondslag.
13-09-2001	We moeten de procedure wederom tijdelijk stopzetten i.v.m. zwangerschap.
22-03-2002	Dion wordt geboren!
25-03-2003	De Raad voor de Kinderbescherming bevestigt ons schriftelijk dat zij het Ministerie van Justitie positief zullen adviseren omtrent de beginseltoestemming.
09-05-2003	Wij ontvangen van Wereldkinderen bericht dat zij de beginseltoestemming en het gezinsrapport hebben ontvangen en dat zij voor ons willen bemiddelen.
15-01-2004	Wereldkinderen bevestigt ons schriftelijk dat wij definitief geplaatst zijn op de wachtlijst. Bij het kiezen van een land en uit de mogelijkheden (niet elk contact accepteert bijvoorbeeld biologisch eigen kinderen), blijkt Colombia voor ons geen optie. We kiezen dan voor Brazilië, verzamelen alle documenten, laten het vertalen en legaliseren en wachten tevergeefs op een voorstel. Wereldkinderen raadt ons aan over te stappen naar een nieuw contact in een ander land. Het wordt Haïti. Alle papieren laten we wederom vertalen en legaliseren.
15-09-2004	Dat wisten wij natuurlijk op dat moment niet, maar op deze dag wordt Laurise naar het kindertehuis Maison l’Espérance (huis van de hoop) gebracht. Ze zou er blijven t/m 17 februari 2008. (Zover ik weet bestaat het kindertehuis niet meer na de aardbeving in 2010.)
21-12-2005	Wij krijgen van Wereldkinderen een voorstel! Een bijzonder spannend moment. Zou ons derde kindje een meisje of een jongen worden? Eerst vernamen wij het medisch, psychologisch en sociaal-evaluatierapport. Op grond hiervan mochten wij nadenken, maar wij hadden geen extra nachtjes slapen nodig. Wij zagen geen aanleiding onze beslissing uit te stellen en zeiden volmondig “JA!”   Vervolgens kregen wij de naam en het geslacht te horen en kwam ik op een roze wolk terecht! Laurise .. een meisje! Geweldig! Wij kregen een versie van de rapporten onder ogen, maar dan nu zonder weggelakte gegevens. Laurise heeft in Haïti nog 3 broertjes en 2 zusjes. In Nederland heeft ze 2 broertjes.

 

En toen kwam het moment dat voor ons een envelop werd neergelegd. Een envelop waarin 3 foto’s van Laurise zaten.We werden alleen gelaten en bij het zien van de foto’s vloeiden er een paar traantjes. Onze eerste kennismaking met onze dochter, als bij een bevalling: wat onwennig, maar voor altijd in ons hart gesloten.Welkom in ons leven, Laurise! We hopen je gauw in levende lijve te mogen ontmoeten. We staan te popelen om je te leren kennen,  je alles te geven wat we je kunnen geven en ons leven met elkaar te delen.

Vanaf dit moment werd voor ons het wachten heel concreet: met naam, dossier en een (prachtig!) gezichtje. Vanaf dit moment werden we ook ongeduldiger: wanneer mogen wij Laurise gaan halen? De verwachting was toen dat de procedure ongeveer 12 maanden in totaal zou duren. Eind 2006 zou Laurise dan bij ons zijn. Wauw! Garanties werden er niet gegeven, vanwege de instabiele politieke en economische situatie in Haïti.

 

28-12-2005	Onze beginseltoestemming is geldig tot 2 mei 2006. Ik vraag verlenging aan om de adoptieprocedure te kunnen voortzetten.
03-01-2006	Justitie bevestigt dit verzoek met de mededeling dat de Raad voor de Kinderbescherming verzocht is een aanvullend gezinsonderzoek in te stellen. De Raad dient dan Justitie te rapporteren en te adviseren inzake de afgifte van een besluit tot verlenging van de geldigheidsduur van onze beginseltoestemming.
31-03-2006	De Raad heeft op 27-02-2006 een adviesbrief opgesteld, waarin zij Justitie positief adviseert toestemming te verlenen voor het verlengen van de beginseltoestemming.
03-04-2006	Wij ontvangen hiervan een bevestiging van het Ministerie van Justitie.
02-02-2006	Wereldkinderen verstuurt de documenten naar Haïti, naar de IBESR/Haïtiaanse Raad voor de Kinderbescherming. Wij krijgen een kopie van deze documentenset.
12-07-2006	Het dossier wordt bij de IBESR in behandeling genomen en het dossier krijgt nummer: 13 721.
18-01-2007	De exacte datum weten we niet, alleen dat het dossier op 18 januari 2007 uit de IBESR is gekomen. Het dossier wordt eerst door de procureur-generaal behandeld. Vervolgens gaat het dossier naar het Centraal Archief. Hier vindt nogal wat vertraging plaats, omdat na onderzoek een uittreksel uit het geboorteregister wordt gemaakt. Als laatste stap in deze procedure vindt de legalisatie van de documenten plaats. De afhandeling vindt plaats op datum en dossiernummer, tenzij er iets niet klopt in het dossier (bijv. het dossier is niet compleet of er staat een fout in de namen of de documenten), want dan loopt het dossier vertraging op.
03-09-2007	Wij krijgen om ca. 17.30 uur het bericht van Wereldkinderen dat het dossier uit de rechtbank is! Dit betekent, dat Laurise nu officieel de achternaam van Paul draagt!
	De volgende stap in de procedure: Het dossier gaat nu naar de MOI, ofwel het Haïtiaans Ministerie van Binnenlandse Zaken. In september 2007 was de verwachting dat de wachttijd ca. 5 maanden zou gaan duren.
03-09-2007	Het dossier gaat naar het MOI.
07-01-2008	Het dossier is uit het MOI.
	De volgende fase is de paspoortafdeling..
	De stand is nu dat het 2-3 weken duurt voordat het paspoort is geprint.
	Daarna gaat het dossier naar de Dominicaanse Republiek (de diplomatieke post (“pouch”) gaat op vrijdags) en duurt het nog 3 weken, voordat het paspoort met een visum terugkomt in Haiti. Hierna kan gereisd worden.
16-02-2008	We vliegen naar Amerika
17-02-2008	We vliegen naar Haïti!
18-02-2008	Eindelijk zien we Laurise  om forever family te worden!

 

WACHTEN

Voor mij betekent de wachttijd iets wat ik elke seconde van de dag ergens op de achtergrond met me meedraag.

Wachten heeft vervelende consequenties.
In de eerste plaats voor het kind. Hoe langer het in het tehuis verblijft, hoe langer het zich daar kan hechten (en niet bij de “forever families”- zoals adoptiefouders ook wel worden genoemd).
Zolang daar kinderen het tehuis niet kunnen verlaten, houden zij de plaats bezet voor vele andere kinderen. Kinderen gaan in Nederland vanaf hun vierde naar school. Wanneer een kind later komt, loopt het al een achterstand op.

Als ik had geweten hoe lang ik moest wachten had ik een cursus kunnen volgen, een andere baan kunnen zoeken. Pas wanneer je een jaar ergens werkt kun je gebruikmaken van ouderschapsverlof. In het andere geval heb je recht op een week of 4 adoptieverlof. Als je dit vergelijkt met zwangerschaps- en bevallingsverlof vind ik het verlof voor adoptie maar een schrale regeling.

Hier zitten we dan. In Villa Créole, decadent naast het zwembad, met nog meer mensen die decadente dingen doen. Ik realiseer mij het contrast met het leven onderaan de bergen en ik voel mij er vreemd bij.

Vanmorgen zijn we vroeg vertrokken naar Miami Airport. Ik herinner mij vooral de enorme chaos met taxi’s die af- en aanrijden, de hitte en de herrie van toeterende chauffeurs. Alle douanechecks waren vlot verlopen. We hebben voor het eerst ontbeten bij McDonalds!

Vandaag vlogen we van Miami naar Haïti. Een korte vlucht. Ik heb foto’s gemaakt tot het moment dat het vliegtuig landde. Wat een speciaal gevoel! Het land van Laurise.. eindelijk zijn we er! Geen “slurf”, maar een trap om voet op de Haitiaanse bodem te zetten. Ik voelde me niks minder dan Beatrix of Bush. We liepen deze trap af en voelden de hitte van 30 graden! Wat een verschil met Nederland waar het nu vriest of om nu buiten te zijn op het terras, terwijl in Nederland het merendeel gaat slapen. Gelukkig had ik mijn – veel te warme – vest om mijn middel geknoopt, want in elk gebouw is er airco. En zo’n airco, dat een vest best welkom kan zijn.

Bij de ingang van het gebouw waar we naar binnen moesten, stonden een paar mannen muziek te maken op o.a. jambees. De muziek, de kleding, het was heel kleurrijk, sfeervol, heel Haitiaans. Ik genoot er heel erg van.

Toen we uitgecheckt waren, liepen we in een halletje waar mij gevraagd werd of we een taxi nodig hadden. Nee, die hadden we niet nodig. 3 Tellen later stonden we weer buiten (vest weer uit!).

Wat ik toen zag, kende ik alleen van de verhalen. Buiten stonden er heel veel Haitianen, bereid om de koffers te dragen voor een paar dollars. Het leek op een ontvangstcomité en ik voelde het vooral als een warm welkom.

Tussen al die Haitianen zag ik er een die een papier omhoog hield met onze naam. Paul liep op deze man af, maakte kennis en voor ik het wist, werden onze koffers door een andere man meegezeuld.

Bij de auto aangekomen, werd er even gebakkeleid over de tip. Paul wilde 2 dollar geven, maar de man noemde 10. Toen werd het 5 en daar bleef het bij. We stapten in en reden weg naar Hotel Villa Créole. De weg ontzettend hobbelig, de stof van onafgemaakte projecten, het voor Nederlandse begrippen roekeloos rijden.. het was een buitengewone ervaring om zo Haiti te leren kennen.

Villa Créole dook op in de bergen en we stapten in de wereld van mooi, westers schoon, onaardig personeel, prachtige omgeving met de langste, mooiste exotische planten. Het hotel is bijzonder door allerlei paden waar je kunt lopen, zonder eigenlijk te verdwalen. Het leek niet moeilijk om hier een week te vertoeven.

Ik maakte kennis met lemon juice, heerlijk bitter en fruit punch, heerlijk zoet.

We zijn begonnen met de malariapillen, maakte kennis met Karin en haar “chezdonner”, een ondeugend manneke uit hetzelfde tehuis als Laurise en gingen na het diner gelijk slapen. Morgen de grote dag!