Maand: maart 2008

Vandaag heeft Laurise van het ene naar het andere terras gefietst! Op het achterterras zat Paul en elke keer als Laurise het had gehaald, kreeg ze een dikke knuffel en een kus. Vervolgens stuurde Paul haar weer naar mij en ook bij mij kreeg ze een knuffel en een kus. Wat een prestatie in zo’n korte tijd! Op een gegeven moment lukte het haar niet vooruit te komen en wat we dan ook bij andere dingen zien, is dat ze het dan ook direct dreigt op te geven. Ze zat stil en keek verongelijkt. We hebben haar net zo lang aangemoedigd totdat ze weer beweging in haar fietsje kreeg.

Er moesten wat boodschappen gehaald worden en ik trok – bij wijze van een nieuw uitprobeersel – mijn jas aan zonder te zeggen dat we weg zouden gaan. Toen Laurise mij daarin zag en ik haar vroeg “en wat gaat Laurise doen?” dacht ik dat ze zou zeggen “schoenen aan”. Ik moest wel lachen toen ze antwoordde “televisie kijken”.

In het kader van mijn revalidatie liep ik langzaam naar het winkelcentrum en toch werd deze trip voor Laurise wederom een drama. Ik heb mijn hand achter haar jas gehouden, zodat ze naast me bleef lopen maar de hele weg heeft ze gehuild. Omdat we weten dat Laurise wel degelijk beter kan lopen en voor haar iets grotere stappen kan zetten, ben ik vrij streng geweest door haar hierin niet vrij te laten. Ik heb de hele weg verteld wat de bedoeling is “voeten optillen en grooote stap”.
Toen we nadien de jongens uit school gingen halen, hebben we eerst een tijdje in de zandbak gespeeld en liep ze daarna wel goed mee. Als ze al een meter achterliep, haalde ze dat rennend weer in.

Ik ging vanavond in bad en Laurise stond onder de douche. Dat bleek wel een handige opstelling te zijn, omdat ze de volgorde van wassen had onthouden als: Gezicht – buik – voeten – gezicht. Stond ze na het douchen voorheen te wachten, nu liep ze gelijk naar de kast om een handdoek te pakken. Chapeau!

Vandaag merkte ik dat Laurise de filmpjes op TV steeds beter kan volgen (omdat ze gaandeweg steeds meer woorden onthoudt). Als ik erbij zit dan doe ik precies hetzelfde eigenlijk als bij de jongens toen ze een jaar of 2 waren: als bijv. een baby huilt, maar op TV daar niets over wordt gezegd, dan zeg ik "baby huilen" wat Laurise dan (uit haarzelf) nazegt.

Mij bekroop het gevoel dat ik te weinig aandacht besteedde aan de jongens in de zin van bewuste aandacht en niet een terloops antwoord in de wandelgang. Ik merkte dat Laurise het ingewikkeld vond toen ik volop aandacht schonk aan Dion om samen met hem zijn la met sokken eens uit te zoeken op de goede maat. Ze zei steeds "mama, kijk", maar elke keer kreeg ze het antwoord "mama is even bezig met Dion". Ik wist wel waarnaar ik moest kijken, maar ik vond het belangrijk haar de boodschap mee te geven dat het leven niet alleen om haar draait en dat aandacht wordt verdeeld. Tijdens de keren van vraag en antwoord keek ik Laurise wel heel even aan en zag ik een sip gezicht.

Dat Laurise veel om bevestiging vraagt, vind ik begrijpelijk en dat mag ze ook van mij. Tegelijkertijd is ze super enthousiast als ze zichzelf ziet (in de spiegel of op een foto ergens in huis) en roept ze haar naam met een uitroepteken. Laurise maakt nog vaak de opmerking "voor Laurise" en dan moeten we haar regelmatig corrigeren.
Als we haar op gedrag corrigeren, vindt ze dat ingewikkeld. Ze dreigt dan in zichzelf te keren en verandert het blije meisje in een geblokkeerd standbeeld.
Als we haar corrigeren in het uitspreken van een woord, dan oefent ze leergierig mee.

Inmiddels ben ik er wel achter dat haar lievelingskleur roze is [zucht]. Zo is in haar puzzelboekje bijv. roze te vinden en wat zegt ze dan? "Voor Laurise". Ik voeg dan toe dat Laurise dat een mooie kleur vindt? "Ja". Vanmorgen gaf ik haar het aankleden cadeau door haar te helpen met alles en toen ze klaar was, liep ze naar haar kast en wees ze een roze T-shirt aan. ["Nee schat, je bent al aangekleed, misschien morgen aandoen?"]. Ik heb mijn rozeloze keuze gecompenseerd met roze sokken, roze haarband en roze ketting. [Pff…] en toen was Laurise weer volmaakt gelukkig :))
Die roze haarband had ze trouwens zelf uitgekozen. Eerst trok ze haar haar heel strak naar achteren (en dat heeft ze vaker bij zichzelf gedaan en dat doet ze ook altijd bij haar poppen of bij haar vader of mij). Dus vroeg ik aan Laurise "Wat wil je in je haar? Staartjes [deed ik voor] of een haarband? [ik liet een gele zien]. Ze wees naar de haarband. Ik deed de gele om, ze bekeek het in de spiegel en schudde met een mimiek van "mwah..nee". Ik pakte haar hele mand vol met haarversiersels en toen pakte ze dus de roze. Ok.. ik had beter moeten weten.., maar ik heb het ruimschoots goed gemaakt door de roze sokken en de roze ketting.

Toen ik Laurise hielp met aankleden, realiseerde ik mij dat ik Laurise weinig knuffel of haar spontaan een kus geef. 
Voelde ik die behoefte niet of verdrong ik de aandrang? Wilde ik de jongens daarmee niet achterstellen? Daar ben ik over gaan nadenken, want het zat me dwars.
Ik weet van mezelf dat ik niet zo’n knuffelbeest ben. Ik heb ook niet zo’n hoog teddybeergehalte, dus kinderen komen zelden spontaan bij mij op schoot. Het lichamelijke contact dat ik met de jongens heb, bestaat uit stoeien, kietelen en dan een kusje, maar die vegen ze er altijd af. Als je een jonger kind verzorgt en dat bijv. nog niet kan lopen, dan draag je het kind en verschoon je het of je geeft het te eten. Al met al is er dan van nature meer lichamelijk contact. En natuurlijk heb ik de jongens vroeger geknuffeld en gezoend, maar toen waren ze veel jonger. Laurise is 4 jaar, redelijk zelfstandig, hoeft niet meer gedragen te worden of gevoerd of verschoond, dus die lichamelijke contacten blijven achterwege. Laurise komt niet snel bij ons op schoot zitten, dus dan word ik ook niet "getriggerd" met het idee dat ze dat belangrijk vindt. Ik vind dat het initiatief veel meer bij mij (of Paul) moet (gaan) liggen in de mate die bij ons past. Want ook al is Laurise qua kalenderleeftijd 4, ook op dit vlak hebben we een inhaalslag te maken

Woensdag zat ik letterlijk niet goed in m’n vel en dat liet duidelijk sporen na in de wisselwerking tussen Laurise en mij. Ze was bijna de hele dag huilerig en alle kwartjes die eerder waren gevallen, waren – denk ik door een blokkade – ver te zoeken. De tranen bleven maar komen en het nasnikken duurde eindeloos. Het matchte die dag gewoon niet tussen ons. Voor ons allebei geen gezellige dag.

Donderdag ging ik met Dominique en Laurise naar het ziekenhuis en daar heeft Laurise zich voorbeeldig gedragen (Dominique ook hoor! ;). In de wachtkamer zaten er nog twee dames en een daarvan begon vragen te stellen aan Laurise. Ik hoorde het even aan en vertelde de vrouw toen dat Laurise haar niet kon verstaan. "Oh, spreekt ze Engels, Duits, Frans?" "Nee, Creools, maar we willen alleen in het Nederlands met haar praten." De dame leek even uit het veld geslagen, zoekende waar ze de draad weer kon oppikken. Ze begon over het boekje dat Laurise in haar handen had, maar de spirit van een vlot praatje was van de baan.

Over vrijdag kan ik niets melden, omdat ik in het ziekenhuis werd opgenomen. Toen ik ’s avonds weer thuis kwam, lag Laurise al in bed. Van Paul heb ik geen bijzonderheden vernomen.

Vanmorgen lag Laurise voor het eerst tussen ons in (in bed) en hebben we TV gekeken. Het was heel gezellig en leerzaam, omdat peutertv wat langzaam gaat en de dingen die we zagen, konden benoemen. Dion kwam er even later ook bij en – met het oog op de komst van Tristan – stelde ik voor een groter bed aan te schaffen.

Laurise heeft weer een poging gewaagd op de 3-wieler en soms lukte het haar om een trapdraai er op te maken! Inmiddels kan ze steeds beter een puzzel maken van 6 stukjes en hebben we vandaag de "hoekjes" van een puzzel geoefend (dus niet het maken van de puzzel zelf, maar uit de 6 stukjes moest Laurise de hoekjes aanwijzen). Het ging wat twijfelachtig, maar het merendeel was goed. Als je van de 6 stukjes al 4 hoekjes kunt leggen, wordt een puzzel m.i. sneller "piece of cake".

Vanavond ging Laurise voor het eerst met Dion in bad en hadden ze de grootste pret.
Na het badderen hebben Paul en ik Laurise lichaamsdelen laten benoemen of laten zoeken. Dus xf3f ze moest bijvoorbeeld antwoord geven op de vraag "waar zit je neus? xf3f we wezen iets aan en vroegen haar "wat is/zijn dit?" Soms gaven we alvast een verkeerd antwoord. Tijdens het puzzelen heb ik vaak tegen Laurise gezegd "goed nadenken" en dan wees ik met mijn vinger naar m’n slaap". Opvallend dat ze deze woorden en het gebaar gebruikte om een antwoord te geven. 
Ook met een beetje hulp kan ze inmiddels tot 10 tellen! Ook het vragen om hulp gaat Laurise steeds beter af.
Ik vind het bijzonder fijn te merken dat Laurise leergieriger is geworden met betrekking tot de Nederlandse taal en dat ze steeds vaker dingen aan mij laat zien die ik dan benoem. Als ik niets zeg en haar vraag "wat is dat dan?" dan zegt ze soms "weet ik niet" en haalt dan haar schouders op .. geweldig! Inmiddels weet ze ook, dat ik ook niet alles weet.

Vanavond heb ik voor het eerst 3 boekjes voorgelezen, maar niet letterlijk. Ik heb de woorden eruit gevist die ze kan begrijpen (of synoniemen genoemd) en de oorspronkelijke tekst omgezet in veel kortere zinnen.

Ik weet niet meer precies welke dag Laurise het heeft gevraagd, maar op een gegeven moment hoorde ik de auto van Paul en vertelde ik Laurise dat papa thuis kwam. Ze vroeg toen "avion?" "Nee, papa komt thuis met de auto, niet met het vliegtuig." Ik realiseer me nu pas, dat ik veel gebruik maak van non-verbale communicatie en bepaalde woorden – die ze begrijpt – iets harder zeg. In dit geval kwam de klemtoon te liggen op auto en vliegtuig en hoofdschuddend bij "niet".

Tristan heeft vandaag ook een tijdje met haar gespeeld (Laurise van zijn benen af laten glijden en het spelletje op schoot met "gat in de weg").
Als iets niet gaat, zoals Laurise het wil, hoor ik haar zeggen "hou op!"

Het vervelen van Laurise wordt steeds minder. Ik vraag haar elke dag (als we het aankleedritueel achter de rug hebben) "en wat gaat Laurise nu doen?" Tot voor kort wist ze geen raad met die vraag en bijvoorbeeld vandaag gaf ze als antwoord "puzzel maken".

Het ene meisje heeft wat met schoenen, het andere wil haar skates zelfs in bed aanhouden en Laurise loopt sinds gisteren de hele dag met handschoenen aan (die bedoeld zijn voor buiten). We hadden voor Laurise wanten en handschoenen: "Welke vind je mooi? Die of die?" De wanten kregen een afkeurende blik en ze wees direct de handschoenen aan: "Die". Eerst zaten er in de handschoen 2 vingers in 1 gaatje of ze miste een duim in de handschoen. Na wat oefenen zaten de handschoenen goed en heeft ze ze niet meer uitgedaan. Hoe onhandig dikke handschoenen ook kunnen zijn bij het spelen of het vastpakken van kleine dingen.. ze hield ze aan. Ze wilde zelfs gaan eten met handschoenen aan! Ik bedoel maar…

Allerlei kwartjes lijken te gaan vallen, want toen de jongens zich gingen aankleden om naar school te gaan, stuurde ik Laurise ook naar boven om zich aan te kleden en was ze in een mum van tijd gereed om ook mee naar school te lopen! Paul kwam laat terug met Laurise, omdat ze van bijna elke auto sneeuw pakte. Ze was helemaal door het dolle heen met/door al die sneeuw.
Toen ik vanmiddag aan Laurise vroeg "Waar zijn Tristan en Dion?" Antwoordde ze met "Weet ik niet" en haalde ze haar schouders op. Zo gaaf dat ook dat kwartje is gevallen en we eigenlijk gestart zijn met gesprekjes die we beiden begrijpen!

Paul is vandaag met Laurise (voor het eerst MET DE TRAM!) naar de IND geweest. De tram was een attractie op zich: een beetje eng, maar toch ook erg leuk. Paul was met een rugzak vol met bureaucratie vertrokken en aldaar bleek hij toch nog een formulier niet in zijn bezit te hebben en moest hij hiervoor vandaag terugkomen. Al met al zijn ze om 10 uur vertrokken om er 14.30 mee klaar te zijn (incl. de tramreis). Omdat de adoptie nog niet is geregeld via de advocaat (naar Nederlands recht) heet Laurise nog officieel “Laurise Meralus”. In het systeem was onze achternaam niet bekend, maar wel de naam Meralus (haar oorspronkelijke achternaam). Pas als de zaken via de advocaat worden geregeld, kunnen we haar naam wijzigen in onze achternaam met als voornamen: Laurise Dennya Jésula:

Laurise, omdat ze deze naam heeft gekregen (vernoemd naar haar biologische vader Laurel, denk ik),

Dennya, omdat onze dochter zo zou heten en

Jésula, vernoemd naar haar biologische moeder.

Hierop vooruitlopend hebben we deze namen op het welkomstkaartje gezet.

In de tussentijd had ik traktaties gekocht voor Dion om morgen uit te kunnen delen in de klas en nam ik ook een tekenboek van Dora mee. Ik legde het tekenboek op tafel en toen Laurise ’s middags weer thuiskwam en het boek (vrijwel direct) ontdekte, zei ze "Dora!" en nam ze het initiatief erin te bladeren, zonder mij aan te kijken of het wel ok was. Ik legde kleurpotloden bij haar neer en voor ik het wist had ze er 2 tekeningen uit gekleurd. Een bijzonder fijne ervaring!
Een ander cadeautje is dat ze uit haarzelf zei "schoenen aandoen". Helaas gingen we nergens heen, maar haar initiatief vond ik buitengewoon super om te horen!

Vanmiddag koos Laurise o.a. voor televisie kijken en zagen we Donald Duck (met z’n bekende eendenstemmetje dat sommige mensen heel goed kunnen nadoen). Laurise keek al snel geboeid naar de TV en ze moest vreselijk lachen om de onhandigheid van Donald. Ik was de eettafel aan het opruimen (Pasen weer in de doos doen), dus ze lachte niet omdat ik het misschien zo grappig vond. Ik vind het heerlijk als kinderen spontaan lachen om de mimiek van stripfiguren bijv. en de grapjes begrijpen.

Maar het allermooiste cadeau van vandaag vind ik dat Laurise steeds vaker "nee" gaat zeggen!! Tegelijkertijd is een "nee"-antwoord niet altijd de bedoeling en dan wordt het lastig. Uitleggen waarom het "ja" moet zijn, is nog niet voldoende aan de orde. Haar tegemoetkomen als ze iets niet wil, vind ik belangrijk (als het kan of mag), omdat ze dan merkt dat haar wil/mening ertoe doet. Het is een kwestie van tijd..

We hoefden niet te wachten op sneeuw in de winter want vandaag heeft Laurise haar eerste sneeuwbal (op 2e paasdag) vast gehouden! De jongens wilden snel naar buiten, voordat het zou gaan dooien. Laurise ging ook naar boven om zich aan te kleden, maar het ijs was weg toen zij klaar was. Al vanaf het begin hebben we met Laurise geoefend met "Laurise zelf doen of mama (bijv.) helpen?" Ze weet inmiddels wat het betekent en vandaag ben ik consequent gebleven met "Laurise niet vragen? Mama niet helpen." Ze had moeite met de knoop van haar spijkerbroek en keek me hulpbehoevend aan. Ik leg al 5 weken uit dat Laurise moet zeggen "mama helpen" als haar iets niet lukt (en straks aan de juf vragen en sowieso leren vragen). Ik bleef op dezelfde verdieping en kwam steeds vragen of Laurise al klaar was (en zag haar niets doen of ineens weer aan haar knoop friemelen). Als ze niets vroeg, liep ik weer weg met de mededeling "Laurise niet vragen? Mama niet helpen." Na 2 uur viel het kwartje en hoorde ik in onze slaapkamer Laurise ineens roepen "Mama open maken!" Ik heb nog net niet gehold, maar was snel bij haar om te antwoorden "Mama Laurise helpen? Natuurlijk! Wat goed dat je het hebt gevraagd!" waarbij ik verrukt heb gekeken alsof ik een wereldwonder aanschouwde. Ze was vreselijk trots en heeft de hele dag ons medegedeeld "Papa helpen!/mama helpen!". Prima! Daar zijn papa’s en mama’s (voorlopig!) voor!! Ook Tristan en Dion wist ze ervoor te vinden en ze had er zichtbaar lol in dat er dan ook hulp kwam. Wat ik ook heel knap van Laurise vond, was dat ze haar sjaal (van de week geoefend) in een keer goed (dubbel) omsloeg. Die techniek is blijkbaar blijven hangen en is voor haar wederom een succeservaring, want daar reageren we nog heel enthousiast op. Dingen die ze al 4 weken goed doet, zwakken we af qua enthousiasme. Wel zeggen we nog "ja, dat is goed" bijvoorbeeld.

Vandaag heeft Laurise ook weer "gespeeld" en dit keer hebben we er wel heel positief op gereageerd. Waar we gisteren "bang" voor waren, gebeurde.. ze was uit haar spel.

Voor de rest was het een leuke dag en kreeg ik spontaan kusjes van Laurise (haar initiatief!) Natuurlijk ontving ik die uitbundig en kreeg ze als "beloning" extra aandacht door haar rond te draaien en haar te kietelen (vond ze geweldig!) De band groeit beide kanten op en het gaat steeds meer op een gezin lijken in plaats van 4 + 1. Ik geniet, omdat ik Laurise ook zo zie genieten!

Het is net over 12-en, dus de eerste paasdag is voorbij. Laurise heeft een gekookt ei geverfd (ahum.. alle verfkleuren op het palet waren uiteindelijk blauw..) dat ze zelf mocht opeten.

Het wil nog maar geen lente worden (of zoals ik de lente graag zie), dus we hebben nog niet veel buiten kunnen spelen. Laurise heeft een hekel aan de regen en ze wil dan vooral haar haar ertegen beschermen door haar handen op haar haar te leggen. Bij hagel kijkt ze niet anders dan de gemiddelde Nederlander en natte sneeuw boeit haar (nog) niet. Als de zon schijnt roept ze verrukt uit "soleil!" of "zom!" Dat in Nederland zon en warmte niet per definitie samengaan, is een link die ze nog moet leren leggen.

Al mijn structuur ten spijt was het aankleden vanmorgen bijzonder bedacht door Laurise. Ze had zich uitgekleed en normaal gesproken pakt ze dan haar ondergoed. Vanmorgen wilde ze echter direct haar rok aandoen… Ik ga op zoek naar picto’s! haha!

Het eten gaat langzamer en langzamer. Als ik niet oplet zit Laurise rustig weg te dromen met een hap in haar mond zonder te kauwen. Het eetritueel is voor haar relatief de zwaarste opgave. Er was nog al een inhaalslag te maken, dus de "commando’s" zijn in veelvoud die ze ook nog moet leren onthouden!

• wachten tot de laatste aan tafel zit en dan pas beginnen
• boven je bord eten
• je eten boven je bord laten (eten aan de vork is bijna bij haar buurman te vinden)
• met (mes en) vork eten
• niet smakken
• (als ze met haar handen mag eten 🙂 niet je hele hand om bijv. het brood, maar zélf vasthouden
• doorkauwen
• keuzes maken aan tafel
• eerst eten dan drinken
• mond (of vingers) tussentijds schoonmaken
• aan tafel blijven zitten tot de laatste persoon klaar is met eten.

Maar wat het ook is, vlees, vis, salade, brood, muesli, appel, banaan, mandarijn of wat dan ook: ze eet alles. Melk en appelmoes vindt ze buitengewoon lekker (en gelukkig lijkt ze melk goed te kunnen verdragen).

Het minpuntje van vandaag is dat de jongens haar – geloof ik – zien als een papegaai. Wat we zeggen, zegt ze namelijk na. Dat ze dan ook "hxe9 ouwe kip" gaat nazeggen, vinden zij vreselijk lachwekkend, maar wij vinden het vreselijk, omdat ze nog niet weet wat ze zegt! Ook begint de communicatie natuurlijk op gang te komen tussen die 3 en hoor ik ze vaak zeggen "nee joh", maar dat zegt Laurise nu ook tegen mij. Ik verfoei dat "joh", maar ik kan het nog niet uitleggen dat ze dat maar tegen haar vriendjes moet zeggen. Dus corrigeer ik haar wel met "nee, mama".

Dion heeft autootjes die je met een draad kan besturen. Laurise heeft vandaag uit haarzelf zo’n autootje gepakt en is er mee gaan lopen, alsof ze een hond uitliet. Ik vond het geweldig om te zien, maar ik wist tegelijkertijd niet hoe ik het moest aanpakken. Haar in haar "spel" laten, zo van het is helemaal ok? of haar aanspreken en haar de hemel inprijzen dat ze deze auto had gepakt en ermee is gaan lopen? Paul en ik hebben wel al die tijd naar haar gekeken, maar we hebben er verder niks over gezegd. Sommige kinderen (maar we durfden het niet uit te proberen) kunnen namelijk uit hun spel raken als ouders zich ermee gaan "bemoeien". Ook heeft Laurise auto’s van Dion ontdekt waarin een lichtje kan branden. Deze kwam ze wel steeds laten zien en benoemde ik de kleuren van het lampje.

Waar ik ten slotte mee begonnen ben is haar aan te leren om in bepaalde gevallen "weet ik niet" te zeggen in combinatie met de schouders ophalen. In haar geval kan het heel handig zijn wanneer ze dat leert te gebruiken. Zou ik dit achterwege laten, dan zie ik een meisje voor me met grote ogen, dat niks zegt en blijft staan waar het staat. Dat schiet voor beide partijen niet op. Ik heb het idee dat ze snapt wanneer ze deze woorden kan gebruiken en dat daarmee het ijs sneller uit de lucht is, waardoor een eventuele blokkade wordt voorkomen

Inmiddels is Laurise alweer ruim een maand bij ons (of wij bij haar), is het vandaag voor de 8ste keer onze trouwdag en is morgen Dion jarig. Reden om de slingers te laten hangen!

Gisteren hebben Laurise en ik geoefend met een sjaal omdoen en dat kan ze nu als de beste! Vandaag is ons bed gebruikt als gymmat en hebben de kids daarop "koppeltje geduikeld". Ik was benieuwd hoe Laurise het eraf zou brengen.. nou geen haar minder dan de jongens! Geweldige lol hadden die 3 in bed en het was dan ook moeilijk om daarna naar bed te gaan.

Vanmorgen is Paul met Dion en Laurise gaan zwemmen in Leidschendam. Het enige nadeel was dat Laurise nog te veel water binnenkrijgt, maar voor de rest hebben ze het vreselijk naar hun zin gehad.

Ik heb intussen de tijd gehad om verder aan de slag te gaan met de foto’s en ze staan op de website van Laurise (www.everyoneweb.com/laurise)!! Hxe8 hxe8, zeg dat wel!

Het enige minpuntje van vandaag was dat Laurise de deur van de wc niet open kreeg en er maar mee bleef tobben (en dus geen hulp vroeg). Ik heb tegen haar gezegd, dat ze dan niet moet gaan huilen, maar mij moet roepen/om hulp moet vragen.

Laurise ziet direct wanneer ik lipstick opgedaan heb en wil dat dan ook. Van mij krijgt ze dan Labello op haar lippen en is ze helemaal in de gloria. Ook had ze gisteren een nagellakflesje van mij gevonden en ok, vooruit dan maar. Het is een moment van ons samen en of nagellak voor een 4-jarige wel of niet kan, vind ik dan niet zo boeiend.

Gisteren gingen we samen naar de supermarkt. Paul en ik kwamen naderhand niet meer bij. De cassixe8re was onder de indruk van Laurise en ik was de boodschappen aan het inpakken toen ik de cassixe8re hoorde zeggen: "Wil je een verrassing? De actie gaat pas volgende week dinsdag in en krijg je als mama boven de x80 35,- boodschappen doet. (Geen van beide opties waren nu van toepassing.. maar ok..) Hier.. heb je de knikkerzak van Anubis en dan kun je er vanaf volgende week knikkers in sparen." "Mevrouw heeft het weer voor mekaar hoor", dacht ik, moest er om lachen en zei "Zoho, bof jij even!" Ik geloof niet dat Laurise er ook maar iets van had begrepen wat de cassixe8re had uitgelegd, maar ze was erg trots op haar knikkerzakje (en de jongens later jaloers).

Wat het spelen betreft gaat het ietsje pietsje vooruit. Hoewel ik Laurises handelingen nog niet echt kan omschrijven als spelen, is ze nu wel zover dat ze zelf iets pakt en het diverse keren in haar handen neemt en het observeert. Ook zie ik haar nu vaker naar mij toe komen om iets te laten zien (en wat ik dan benoem) in plaats van dat ze me roept en ik naar haar moet komen. Ik heb intussen door dat ze de vraag "Wat is dat?" niet begrijpt. Daarom zeg ik dat vaker vxf3xf3r het antwoord. Ze laat mij bijvoorbeeld een speelgoedfietsje zien. "Wat is dat?" <Ze kijkt me vragend aan> "Dat is een fiets". En dan zegt Laurise "Dat is een fiets" [een vreselijk moeilijk woord voor haar om uit te spreken].

Wat ik heel knap vind van Laurise is dat ze inmiddels "alsjeblieft en dankjewel" begrijpt. Eerst zei ze het allebei en nu precies goed!

Opvallend is dat ze gisteren en vandaag uit haarzelf begon over een avion. Paul en ik keken elkaar vragend aan. "Zag je een vliegtuig, Laurise?" om vervolgens mede te delen "Nee, we gaan niet met het vliegtuig; Laurise blijft bij ons" om ten slotte te eindigen met "Ja, we zijn wel met het vliegtuig geweest, maar nu zijn we thuis". Tjee, wat zal ze bedoeld hebben???????

Gisteren was ik volop bezig om copyright op de foto’s te plaatsen en te zoeken naar de beste optie, maar de klus is nog lang niet af en zonder een bepaalde beveiliging wil ik de foto’s eigenlijk niet plaatsen. In ieder geval is dat de reden dat ik geen tijd meer over had om het dagboek bij te werken.

Vandaag heeft Laurise geprobeerd om een riem in haar spijkerbroek te rijgen. Haar eerste poging was van heup en weer terug naar de andere heup en dan vastmaken. Toen had ze er nog geen uitleg bij gekregen. Bij de tweede poging en na de uitleg en voordoen, sloeg ze van de 5 "lussen" er 2 over. Ik vond het een prima score!

Terwijl ze daarmee bezig was ging de telefoon en bleek het een medewerkster van Wereldkinderen te zijn die belangstelling toonde voor de komst van Laurise in ons gezin. Zo’n vraag is niet in 5 minuten beantwoord en ik had beneden de telefoon aangenomen. Toen ik de telefoon hoorde rinkelen, had ik tegen Laurise gezegd dat ze zich kon aankleden. Tijdens het gesprek realiseerde ik mij dat Laurise waarschijnlijk wachtte op een volgend "commando" en tranen branden achter m’n ogen als ik dat beeld weer voor me haal. Ik vind het zo in en in triest dat Laurise door de policy in het kindertehuis nu zo apatisch reageert. Uit het gesprek met de medewerkster heb ik begrepen dat het merendeel van de kinderen anders reageert: ze proberen van alles uit, halen kasten leeg en komen aan je spullen om je grenzen te verkennen. Hoe Laurise reageert blijkt eerder een uitzondering te zijn of in ieder geval veel minder voor te komen. Toen het gesprek na een 3 kwartier of zo was afgerond, liep ik naar de slaapkamer van Laurise waar ik haar inderdaad wachtend aantrof, een beetje friemelend aan haar handen. Ik vond het vreselijk om te zien en ik besloot haar overal bij te betrekken wat ik zou doen verder die dag.

Tussen de hagelbuien door scheen even de zon en waren we in de tuin. Laurise zag de nep-grasmaaier (speelgoedding) en liep ermee te wandelen. Op een gegeven moment had ze door dat er wat beweging in het stuurelement zit en met haar billen naar achteren gingen haar heupen van links naar rechts. Ze vond het super grappig van haarzelf en riep me om te kijken om weer in giechelen uit te barsten. Ik vroeg of ze moest poepen en ze kwam niet meer bij en maakte er een scheetgeluid bij. Dus ik zei "Pardon?" waarop zij nog harder moest lachen, naar me toe rende, in m’n armen sprong, zich weer los maakte en weer naar de grasmaaier rende om het ritueel ontelbare keren te herhalen. Ik vond het super om haar zo vrolijk te zien.

Laurise heeft de droger uitgeruimd (vond ze heel leuk om te doen) en de vaatwasser. Dat vond ik zelf een leuke oefening. Het sorteren van zaken en het benoemen ervan. Dat ging hartstikke goed en dat ga ik vaker doen.

Ik heb in Nootdorp een nieuwe bril uitgezocht en Laurise was vooral onder de indruk van het aantal spiegels. Toen ze zich (begrijpelijk!) uiteindelijk ging vervelen, zag ze me in de spiegel staan en begon het spelletje "hallo mama" en dan zei ik terug "hallo poesje" en dan liep ze lachend hard weg om weer naar de spiegel te rennen en het ritueel nog tig keer te herhalen. De verkoopster vond het prima en vroeg hoe het poesje heet.

Na deze winkel moest Laurise pasfoto’s hebben. Ik vertelde dat we foto’s gingen maken van Laurise in een andere winkel. Ze maakte er uiteindelijk "Lohriefotowinkel" van. Ze deed het hartstikke goed en de pasfoto’s waren dan ook in 1x goed.

Bij het ophalen van de jongens van de BSO sprak ik een leidster die vragen stelde over Laurise en hoewel we nu toch vaker in dit gebouw zijn geweest, hield ze al die tijd mijn vingers stevig vast en keek ze strak voor zich uit. Ze zwaaide enthousiast gedag. (Blij dat ze weg mocht?)

’s Avonds had Tristan een "breakdance"-aanval en deed oefeningen op de grond. Dion deed snel ook mee en Laurise had er vreselijke lol in en probeerde het draaien op de grond na te doen. Ik was helemaal blij met deze actie van Tristan want dat rollebollen over de grond met z’n driexebn was ontzettend leuk om te zien. Balen dat ik zo onder de indruk was, dat ik vergat een fototoestel te pakken.

Al met al een vermoeiende, leuke, gezellige dag.

Gelukkig, ik ben weer hersteld en ga ik weer over op de orde van de dag:

Het ochtendritueel probeer ik zo gestructureerd mogelijk te doen. Dit is wat Laurise moet leren onthouden:

1. uit bed direct naar het toilet
2. (als ze iemand tegenkomt die gedag zeggen)
3. naar beneden (om te ontbijten)
4. naar boven (om aan te kleden)
5. tanden poetsen
6. wassen (en eventueel daarna huid invetten/ze heeft een extreem droge huid)
7. haar kammen
8. aankleden

Laurise is nog erg afwachtend en ze wil niks fout doen. We denken dat in het kindertehuis alles op commando ging, dus dat daarom haar eigen initiatief niet is ontplooid, laat staan dat ze keuzes heeft leren maken. Ze kan blokkeren als ze iets zelf moet beslissen en dat moeten we dus extra oefenen. Voorbeelden: als ik Laurise op de wc zet, komt ze er niet vanaf als ik verder niks zeg. Als we haar een boterham geven en alles ligt binnen handbereik, kijkt ze voor zich uit of naar de boterham. Als ze loopt te tobben ergens mee, vraagt ze (nog) niet om hulp. Soms is het wel grappig. Gisteren dacht Laurise dat ze moest kiezen tussen boter en beleg.

Over elk onderdeel doet Laurise extreem lang. Te lang om straks op tijd op school te komen, maar de vaart erin komt door de kunst van het oefenen.. dus dat komt later wel.

Door alles in volgorde voor haar klaar te leggen, hoop ik te stimuleren wat de bedoeling is. Later zal ze die attributen zelf moeten zoeken.

Haar kleding leg ik in 2 setjes neer. Wat wil je aan vandaag? Een broek of een jurk? En bij de broek liggen dan een trui en sokken en bij de jurk een maillot. Als ze al een hempje en onderbroek aanheeft, trekt ze gerust nog een onderbroek en hempje aan als die klaar liggen (in plaats van te wisselen). Dus dit onderdeel (1 onderbroek en 1 hempje wisselen en de gedragen spullen in de wasmand doen) hoort ook zeker bij het ritueel.

Qua taalontwikkeling zegt Laurise al veel woorden en zinnetjes na, maar de betekenis begrijpt ze er niet altijd van (en dat is natuurlijk logisch). Met bepaalde letters heeft ze nog moeite, zoals de g, t, r en x en het verschil tussen de m en de n. Een vogel zegt ze na als [vookl]. Een baby wordt (nog) uitgesproken als [beebee] en heeft ze duidelijk moeite met de laatste "ie" uitspraak. Ook bijvoorbeeld "mama" klinkt nog als [mammah]. Ik zie Laurise regelmatig struikelen over de volgorde van letters in combinatie met bepaalde letters die ze nog niet kan uitspreken.

Laurise noemt zichzelf [Lohrie] en hoewel ik lange namen alleen afkort als ik weet dat mensen dat prima vinden, had ik erover nagedacht hoe ik ooit Laurise zou kunnen afkorten. Ik kon mij namelijk niet voorstellen dat ik haar altijd zou aanspreken met Laurise. De enige "afkorting" die ik kon verzinnen was "Lauries". Toen ik "Lohrie" hoorde, vond ik dat helemaal ok.

Tijdens het strijken heb ik de radio aangezet en heeft Laurise onwijs staan swingen op David Bowie, de Red Hot Chili Peppers, Genesis, nou ja, alles wat zo’n beetje voorbij komt bij Arrow Classic Rock. En achter de strijkplank heb ik net zo hard meegedaan, haha!

Vanmiddag is Laurise voor het eerst naar de tandarts geweest. Laurise heeft op sommige tanden dunne, bruine, verticale streepjes. Het was toch controletijd, dus werden er bij Laurise "tandjes en kiesjes geteld". Ze heeft volgens de tandarts een goed gebit en omdat het nog haar "melkgebit" is, wordt er verder niet gesleuteld aan die streepjes. Paul had wat roze speldjes voor Laurise gekocht, zodat haar tandartsbezoek in ieder geval met iets leuks geassocieerd werd. Het echte cadeau vind ik altijd dat je zonder behandeling de stoel weer mag verlaten 😉

Is het eindelijk weekend… staat iedereen om 7.00 uur naast z’n bed! Gebeurde dat maar in een schoolweek, maar dan zijn de kids hun bed niet uit te branden….

Laurise heb ik even "geactiveerd" met een grote, eenvoudige puzzel die ze heel goed zelf kon maken! Ook hebben we "getraind" dat ze 10 tellen op 1 been kon staan en dat lukte na een paar pogingen! Ze was super trots op haarzelf (en terecht!) en ze maakte dan ook een vreugdedansje.

En toen is helaas het licht bij mij uitgegaan. Ik voelde me helemaal niet lekker en ik had het ijskoud, maar voelde warm aan. Ik bleek (net als in Amerika) weer verhoging te hebben tot 39.3. Paul heeft de kids meegenomen naar de winkel en de scouting voor Tristan en ik ben in die tussentijd naar bed gegaan.

Ik zal eens kijken of ik een impressie van de reis kan plaatsen op de website van Laurise, maar dat zal vast veel tijd gaan kosten. Een selectie maken uit ruim 500 foto’s is sowieso een hele klus.

Paul bleef nog een dag thuis, de jongens waren naar school en de zon scheen. De hoofdmoot van vandaag was eigenlijk wel dat wij er beiden op letten dat Laurise dingen afmaakte. Ze moest een tekening afmaken waaraan ze was begonnen en ze moest van ons de door haar gekozen DVD tot het einde kijken. Ook tijdens het kijken naar Dora hebben we haar min of meer gedwongen gewoon op de bank te zitten in plaats van om de haverklap op en af de bank, ondersteboven kijkend naar de TV of dan weer liggend. Ook toen ze even alleen TV moest kijken, omdat ik even de tuin inliep om bij Paul te kijken en zij de film niet afkeek, werd ze terug gestuurd.

Toen ze in de tuin was, zag ze Paul de leilinden snoeien. Ik geloof dat ik haar wel 100 keer "papa" heb horen roepen (en nee, ik overdrijf niet!). "Papa, gardez!, Papa kijken", Papa!" En al die keren moest Paul zien hoe ze de glijbaan afging (en nog een keer en nog een keer), een bal had gevonden in de tuin, een takje had gevonden of ze wees in de lucht enz. enz.

Vandaag heb ik haar gevraagd mee te helpen met het bezemen van de bladeren in de poort. Dat bleek niet echt haar ding. In de poort rennen bleek een stuk interessanter.

Ik heb vandaag samen met Laurise geprobeerd touwtje te springen (ahj, conditie ?) en ze vond het hartstikke leuk, maar springen over het touw bleek nog best moeilijk.  Intussen konden we wel heel goed de woorden "1, 2 – touw naar voren – springen!" oefenen.  Met de bal spelen (schoppen, gooien en vangen) hebben we het langer volgehouden, maar het ontbrak Laurise duidelijk aan kracht om de bal ver weg te gooien (1,5 meter) en schoppen lukte 2 van de 10 keer.

We hebben nog visjes gevangen met een magneet en wat blokken op kleur en vorm gelegd (ging na 5 keer helemaal goed!), met het telraam wat zitten klooien (ze herkende de kleur rood!) en ze was helemaal in haar element vandaag (behalve toen ze dingen moest afmaken dan..).

Ik herinner mij een gesprekje van gisteren tijdens de zwemles van Dion. Terwijl ik samen met Laurise op hem wachtte in de kleedkamer, was er een meisje van een jaar of 6 dat de volgende les zou gaan zwemmen en dat Laurise aanstaarde. Ze zei tegen haar moeder "zij heeft raar haar." De moeder keek opzij en zei tegen haar dochter "misschien heb jij wel raar haar. En trouwens, als mama ’s morgens wakker wordt heeft ze ook raar haar." Ik heb niks gezegd, omdat ik het een prima antwoord vond. Aan de andere kant zit het haar van Laurise soms best heel raar, dus als de moeder had doorgevraagd wat haar dochter zo raar vond aan Laurises haar zou ik dat ook prima gevonden hebben (ik denk zelfs beter).

Dat brengt mij op het volgende. Het aanstaren van ons. Ik was er bijzonder goed op voorbereid dat mensen dat zouden gaan doen. Ik heb zelfs op een forum gemeld dat het heel veel te maken heeft met hoe je zelf dat aanstaren interpreteert en dat je het helemaal niet moet invullen voor een ander wat hij/zij eventueel zou kunnen denken. Nu het daadwerkelijk overal gebeurt, word ik het toch spuugzat. Ik heb het niet over de mensen die even kijken, maar over de mensen die heel lang kijken/staren. Ik vind dat onbeschoft. Ik krijg de neiging terug te gaan zwaaien of een opmerking te maken. Ik krijg die neiging niet omdat ik niet trots op Laurise ben, maar omdat ik het gewoon te privé vind en een ander helemaal niets aangaat eigenlijk hoe wij kinderen hebben gekregen. Er zal een moment komen dat Laurise weet dat we niet dezelfde huidskleur of haartype hebben en daar misschien heel veel moeite mee heeft. Dat staren is er een onderdeel van. 

Zoals vandaag bij de Etos waar ik met Laurise was.. ik had antilekbekers gekocht en kreeg daarom babyzegels. Ik zei tegen de verkoopster dat ik geen baby heb en legde de zegels terug op de toonbank. Ik werd meewarig aangestaard en ze keek naar Laurise. Nee, ik ga niet invullen wat ze eventueel gedacht zou kunnen hebben…

Ik weet niet of ik het eerder heb opgeschreven, maar Paul had in Haiti gehoord van een verpleegster die HIV-voorlichting gaf in de hele wereld dat er soms heel erg neergekeken werd op blanken die donkere kinderen adopteren, maar dat er nagenoeg geen donkere mensen zijn die donkere kinderen adopteren. Als ze al adopteren, dan moet het kind doorgaans zo blank mogelijk zijn. We vonden het een opmerkelijke invalshoek.

Tristan begreep wel dat Laurise in Florida (met 30 graden) bruiner werd, maar dat ze bruin bleef als ze zou gaan vervellen, dat bleek toch een stuk ingewikkelder om te begrijpen 🙂

Vanmorgen hebben we samen de caviakooi verschoond. Eén cavia zat onder het zaagsel dat Laurise op z’n koppie had gegooid. Het is lastig om goed te mikken, want er lopen er drie rond in de kooi. De volgende keer zal ik het anders doen, zodat de kans op een zaagselregen hopelijk beperkt wordt.

Omdat de dagen vermoeiend zijn, zijn de avonden een stuk korter geworden. Hierdoor kom ik niet uit met de dingen die gedaan moeten worden, zoals simpelweg strijken. Na het verschonen van de caviakooi besloot ik Laurise mee te nemen naar zolder waar zij kon tekenen. Ik zette haar aan mijn bureau, gaf haar papier, stiften en potloden en vertelde wat de bedoeling was. Ze heeft al eerder "getekend", dus dit moest bekend voorkomen. Ze schudde van nee en bleef voor haar uitstaren. Ik liet het maar even zo en zette de stoomstrijkijzer aan en haalde de was van de lijn. Mijn inschatting was een half uur strijken en dan zou het merendeel van wat er te strijken viel wel weg zijn. Ik startte met kledingstuk 1 en keek achterom naar Laurise. Ze zat nog net zo als kort daarvoor en ik gaf haar een potlood in haar hand. Ik zag dat de viltstiften aan de achterkant een stempeltje hadden en deed het voor. Ze had er zin in gekregen en probeerde het ook uit. De manier waarop zij de stift vasthield, zorgde ervoor dat ze de stempel niet kon maken en ik legde uit hoe het wel lukte. Er kwam een stempel op papier en haar interesse was (voor korte duur) geboren.

Gedurende het strijken heeft ze per kledingstuk wel 10 x "mama" geroepen om te laten zien wat ze had gemaakt, dus na het geplande halfuurtje had ik nog 1/3 te strijken en heb ik het maar zo gelaten voor een volgende keer.

De kamer was inmiddels een ravage en ik vroeg aan Laurise waarmee ze wilde spelen. Ik wees haar poppen aan, auto’s, de pionnen, de puzzels, maar ze wilde helemaal niets. Om de kamer een paassfeer te geven, moest ik het e.e.a. gaan opruimen. Laurise is op de bank gaan zitten en kwam er niet meer van af. Na de lunch heb ik de bollen in de tuin gezet en de deur stond open vanwege het lenteachtige weer. Ik stond in de deuropening en het is Laurise-like om er achteraan te hobbelen, maar vandaag niet. Ze was weer gaan zitten op de bank. Ik liep de tuin in (wat ze vanuit haar bankplek kon zien), maar wat ik ook in de tuin ging doen, Laurise bleef op de bank zitten. Iets in mij blokkeerde om haar te enthousiasmeren en ondernam dan ook geen actie haar buiten te krijgen.

Omdat ik vond dat ze genoeg had gezeten, zijn we lopend de jongens uit school gaan halen. Ik had hiervoor een kwartier gepland, maar Laurise loopt nog niet natuurlijk met haar schoenen aan. Ik was haar steeds een stapje voor (en ik loop niet hard, maar toch), maar een stap van mij in relatie tot het ministapje van Laurise is al snel een achterstand van een meter. Ik pakte haar hand en zei dat ze iets grotere stappen moest nemen (en ik hield iets meer mijn pas in). Dat leverde een vreemd plaatje op, want dat betekende dat ze de hele weg naar school aan mijn hand moest rennen. Als je denkt aan iemand die rent, zie je die persoon ook grotere stappen nemen. Laurise rende echter in heel kleine stapjes. Ik kon haar niet tegemoetkomen, want dan zouden we 10 minuten te laat bij school arriveren. De volgende keer zal ik meer tijd incalculeren om naar school te lopen. Tegelijkertijd bracht het mij op het idee om iets meer aan haar conditie en lichamelijke oefening te gaan doen. Touwtje springen, dansen, zulke dingen.

Ik heb Laurise geprobeerd te leren dat ze mijn hand moet vasthouden als ze ‘m moet vasthouden. Ze hield namelijk mijn hand niet echt vast, maar ik hield meer haar hand vast. Vanaf dag 1 heb ik dat "getest" door mijn hand soms los te laten. Dan liepen we los van elkaar. Ze weet inmiddels dat ze mij dan beter moet vasthouden door bijna in mijn hand te knijpen (prima). In de gang van de school had ze me niet goed vast en liepen we even los van elkaar. Door de drukte en de – voor haar – lange mensen zag ze mij niet direct en toen ze mij in het vizier kreeg, heeft ze me de hele weg verder vastgeknepen.

Toen we weer thuis waren van boodschappen halen, moest ik nog wat opruimen in de tuin. Dion ging gelijk de tuin in en misschien dat toen bij Laurise het kwartje viel en achter Dion aanhobbelde om weer (uit haarzelf) op de wipwap te zitten.

Toen we tegen 19.00 uur thuiskwamen van het zwemmen, kwam Paul ook thuis. Ik begon met koken en Paul vroeg wat de natte plekken op de bank waren. Niemand had enig idee. Paul voelde aan Laurises spijkerbroek en ja hoor.. mevrouw had doodleuk in haar broek geplast! De eerste keer, terwijl ze overdag al lang zindelijk is. We begrepen er niks van, totdat we analyseerden wat net daarvoor was voorgevallen:

Onze garagedeur sluit vanzelf en valt dan in het slot. Op een kier zetten lukt niet bij deze deur. De deurkruk is nog te zwaar voor Laurise om de deur te kunnen openen. In de garage is o.a. de kapstok en worden daar de schoenen uitgedaan. Als we er niet op bedacht zijn, kunnen we Laurise dus "opsluiten" in de garage. Dat was een keer eerder gebeurd en we hoorden toen Laurise (gelukkig) keihard huilen. Ik probeerde Laurise uit te leggen dat als zoiets weer zou gebeuren, ze keihard op de deur moest bonzen en "hallo!" moest roepen of "open maken!" De voor haar moeilijke deurkruk zit namelijk ook op de wc-deur en op de huiskamerdeur. Vanavond was het per ongeluk weer gebeurd toen ze als laatste haar schoenen had uitgedaan. Paul en ik hoorden haar (gelukkig) weer huilen en ik heb samen met Laurise vervolgens voorgedaan wat de bedoeling was. Daarna moest Laurise het zelf proberen en dat ging hartstikke goed!

Paul opperde dat Laurise misschien in het kindertehuis weleens opgesloten had gezeten, waardoor ze door haar paniek in haar broek had geplast. Ik hoop dat ze voor een eventuele volgende keer heeft onthouden wat ze bij opsluiting moet doen en wij moeten alerter zijn op een eventuele opsluiting.

Pjoeh, wat een dag.

Om 12 uur hebben we Dion uit school gehaald en Tristan wilde naar de BSO. Leuk, want dan kunnen ze samen spelen. Laurise zat voor het eerst in een buggy en ze vond het maar zo-zo.

Thuis heb ik grote pionnen gegeven die ze omver kunnen gooien met een supergrote dobbelsteen. Ik heb Dion gevraagd vooral om beurten te gooien, zodat Laurise er hopelijk ook lol aan beleeft.

Inmiddels is Laurise 6 poppen verder. Ik heb ze naast elkaar op de bank gezet en Laurise kijkt ernaar. Ze speelt er niet mee.

Ik pieker me suf hoe anders het is als je bijv. een baby hebt en hoe de speelontwikkeling dan doorgaans gaat. Ik herinner mij de box waarin speeltjes liggen. Ik weet niet of het voor alle kinderen opgaat, maar ik heb de ervaring dat de jongens vanaf hun babytijd dingen gingen onderzoeken, voelen, proeven, horen en zien. Nou zijn er voor Laurise heel veel dingen nieuw en ik zie bij haar de aspecten horen, zien, voelen en ruiken. Kinderen proberen dingen uit nadat je het bijvoorbeeld hebt voorgedaan. Dat gaat voor Laurise ten dele op. Ik zie het als een enorme uitdaging om Laurise te leren spelen, maar ik vind het nog erg lastig om een beginpunt te bepalen. Ik bedoel, een peuter bied je ook geen puzzel aan van 50 stukjes. Misschien zijn poppen niet haar ding? Ik blijf zoeken, stimuleren, afgewisseld met "kijk zelf maar wat je wil doen" in combinatie met "en nu gaan we deze puzzel bijv. oplossen".

Vannacht is Laurise niet één keer haar bed uit geweest!

Gisteren heb ik Laurise een eenvoudige puzzel aangeboden. Deze bleek behoorlijk pittig voor haar te zijn. Het bleek nog lastiger voor haar te zijn om bij de les te blijven. Toen het Laurise niet 1-2-3 lukte, bleef ze met het betreffende puzzelstukje voor zich uit staren. Uiteindelijk hebben we de puzzel drie keer gemaakt en toen mocht ze weer wat voor haar zelf doen. Ze kamt een pop vier keer het haar en legt het weer weg. Ze weet dan niet meer wat ze kan doen en staat dan een tijdlang te staan. Omdat Laurise zich nog geen kwartier zelf kan vermaken, kom ik eerlijk gezegd ook nergens meer aan toe. Ik plan maar helemaal niks meer, zodat ik er niet gefrustreerd van kan raken.

Vandaag heb ik haar een peuterfietsje aangeboden om haar te leren fietsen. We hebben "droog" geoefend door met onze ruggen op de grond in de lucht fietsbewegingen te maken. Ik merkte dat er weinig spierkracht in haar benen zit en het was dan ook logisch dat ze de "trapdraai" niet kon maken. Ik zag ook dat ze het na 5 seconden opgaf en gewoon bleef zitten zonder iets te doen. We hebben samen nog een uur geoefend en het leverde haar 1 chocolaatje op.

Na het uurtje is Laurise op de wipwap gaan zitten en ze was weer helemaal happy. Dit kon ze goed.

We hebben vervolgens de puzzel van gisteren herhaald en na 2x een gezamenlijke herhaling kon ze de puzzel de 3e keer helemaal alleen! Dat leverde natuurlijk weer een chocolaatje op.

Vervolgens gingen we naar de dokter (voor mij). Terwijl ik aan het praten was, liep Laurise naar de dokter toe die achter zijn bureau zat. Ze ging heel dicht bij hem staan en de dokter omarmde haar heel even. Ik legde uit dat dit niet de bedoeling was en dat Laurise zich aan haar ouders moet gaan hechten en kreeg alle begrip. Hij stuurde haar vriendelijk terug naar de stoel naast mij. Ze wees op speelgoed achter mij en ik zei dat ze daarmee mocht gaan spelen.

Hoewel het wat miezerde, was Laurise erg vrolijk achterop de fiets. Ze riep heel hard "ja!" en dan zei ik zachtjes "nee" en zo’n spelletje kun je volhouden tot je weer thuis bent.

Ik heb vervolgens een nog simpelere puzzel aangeboden en liep even naar de badkamer. Ik hoorde haar huilen en ik liep terug. Ik zag dat ze moeite had met de puzzel en stukjes die niet pasten erin had gepropt. Met Laurise op schoot ben ik op de bank gaan zitten om samen "mevrouwtjes en meneertjes" te kijken, maar na een paar seconden was ze in slaap gevallen.

Een beetje slechte timing, want ik moest de jongens ophalen bij de BSO. Toen ik haar op de bank wilde leggen, werd ze alweer wakker en gingen we – voor Laurise – voor het eerst naar een omgeving met veel kinderen. Vanuit haar achtergrond geredeneerd, zijn veel kinderen bij elkaar voor haar herkenbaar en ik vroeg mij af hoe ze op deze nieuwe situatie zou reageren. Tot vanavond had ze alleen Paul auto zien rijden, dus het was vreemd voor haar mij nu achter het stuur te zien. Ook het feit dat mijn auto geen 4-deurs heeft, was ook even een verrassing. In de BSO speelt Dion beneden en Tristan op de bovenverdieping. Eerst gingen we op zoek naar Dion. Laurise hobbelde achter mij aan. Ik vroeg Dion alvast zijn schoenen aan te trekken en dat ik intussen Tristan ging ophalen. We liepen de trap op en toen we Tristan aan tafel zagen zitten eten en drinken met alle kinderen, klampte Laurise zich aan mijn been vast en wilde ze opgetild worden. Met Laurise op mijn arm heb ik kennis gemaakt met de nieuwe leid(st)ers en Laurise dook zowat in mijn jas. Toen de leid(st)ers persoonlijk kennis kwamen maken – dichtbij Laurise – en ze een lach zag, lachte ze vriendelijk terug. Ik nam afscheid en liep op de overloop. Ik vertelde Laurise dat ik haar hier niet achterlaat en dat Tristan en Dion hier alleen wat uurtjes spelen om daarna weer naar huis te gaan. Ze vond alles best wat ik zei, als ik haar maar vasthield. Toen Laurises aandacht werd getrokken door kratten met Knex en ernaar wees, zette ik haar neer, graaide ze wat in de bak en liet mij haar verovering zien. Toen ik zei dat we naar beneden gingen om Dion te gaan halen, legde ze de Knex snel terug in het krat en liep ze razendsnel naar de trap om hopelijk weer snel buiten te zijn (althans, dat idee kreeg ik er sterk bij). Morgen zullen we de jongens daar weer ophalen en dan is het ritueel vast een stuk herkenbaarder voor haar. Ik heb Laurise opgegeven voor de BSO vanaf 1 september. We zien wel of ze er dan rijp voor is. Tegen die tijd heeft ze ontelbare keren gezien dat de kinderen er niet blijven, maar worden opgehaald.

Paul is vandaag weer begonnen op z’n werk en bracht een babypop voor Laurise mee (en nog meer cadeaus, maar die krijgt ze gefaseerd). Die had hij van zijn werk gekregen. Laurise was er helemaal happy mee, want deze baby kan geluiden maken en naar je gezicht draaien als je wat zegt.

Hoewel papa duidelijk favouriet is bij Laurise heeft ze niet gevraagd waar Paul vandaag was of iets in die richting gezegd of naar hem gezocht in huis.

Vandaag hebben we foto’s gekregen van Jacqueline van de aankomst op Schiphol. Super! Verder was het voor Laurise "papadag", zoals alle andere dagen. Toen ik haar vanmorgen aankleedde, kon er geen lachje af. Toen ik haar haar deed, kon er geen lachje af. Toen ze klaar was, rende ze naar Paul toe met de mededeling "papa, gardez!" om met een big smile haar kleertjes en haar haar trots te laten zien. Ik baal van zulke momenten. Theoretisch wist ik dat Laurise een voorkeur zou kunnen hebben voor een van ons.  Dat Paul de voorkeur zou krijgen, vond ik heel aannemelijk, maar als het moment daar is, is dat toch best slikken. Ik voelde me vandaag niet vrij in mijn eigen huis, want elke keer als ik haar aankeek, keek ze én boos én ze keek weg. Als ik aan Laurise vroeg "wat is er?" kreeg ik geen antwoord of een knikje. Hieruit concludeerde ik dat ze de vraag niet begreep, maar het bracht me ook niet verder.

Ik heb geprobeerd samen met Laurise met megablokken te spelen. Ze begreep er niets van wat je ermee kon maken en toen ik het voordeed, bleef ze maar met 2 blokken in haar handen staan. Ik heb het maar weer opgeruimd, met het idee dat bouwen niks voor haar is. Een ander moment maar weer eens aanbieden.

Ik zette vervolgens een beestje neer op wielen. Als je aan bepaalde uitsteeksels komt, komt er muziek of woordjes uit en ik deed voor hoe ze dat kon laten gebeuren. Ze keek er naar, maar er kon geen lachje af. Ik liet haar er maar even alleen mee. Ik had mijn hielen nog niet gelicht of ze riep "papa, gardez!" en liet trots haar beestje zien en wat het kon.

Toen Tristan naar Scouting ging, gingen we met z’n vieren even naar Intratuin. Laurise commandeerde Paul dat ze in het wagentje wilde zitten. Paul corrigeerde haar commando in een vraag en zette haar in het winkelwagentje. Ze was heel vrolijk totdat ik tegen Paul zei "laat mij het wagentje maar voortduwen". Vanaf het moment dat ik voor haar neus stond, kon er geen lachje meer af, draaide ze haar hoofd naar rechts of links (als ze mij maar niet zag) en bleef chagrijnig voor zich uit staren totdat we bij de sierkussens kwamen. Pas toen kreeg ik een spontane reactie van Laurise "kussen! Laurise slapen, Dion slapen, Tristan slapen, papa slapen, mama slapen." Ik liep met Laurise alle kussens langs, want dit was natuurlijk weer een gezellig moment.