Het is hommeles in Haïti. De voedselprijzen zijn dusdanig gestegen, dat er in winkels wordt geplunderd, straten worden geblokkeerd, instanties zijn gesloten, etc. etc. Beelden van mensen die hun schamele bezit op straat proberen te verkopen verschijnen weer op m’n netvlies. Het liedje van Boudewijn de Groot schiet ook door mijn gedachten: “President, slaap zacht!”
Voor de ouders die op het punt staan te vertrekken naar Haïti is het onzeker of ze daadwerkelijk mogen afreizen. Als de betreffende kinderen al gexefnformeerd zijn over de komst van “papa e mama blanc” is het voor beide partijen een enorme domper.
Ik heb vandaag twists in Laurises haar gemaakt. Morgen ga ik er een twistout van maken. Na wat googlen kwam ik achter de (super simpele) techniek, maar zag ook een aangeboden cursus ad x80 200,-. No way! Dan maar minder professioneel. Vlechten kent iedereen wel, dat doe je met 3 strengen. Een twist maak je met 2 strengen: Haar goed nat maken (dat duurt even bij kroeshaar), zodat het haar beter te kammen is, strengen erin maken en op laten drogen. Ik heb er dan ook nog cacaoboter in gedaan, omdat Laurises haar gortdroog is. Haar haar is dan helemaal wit, maar dat verdwijnt na verloop van tijd. Met blubbervette handen heb ik een stuk of 20 strengen gemaakt. Een twistout vergelijk ik met haar dat nat gevlochten is, waarna – als het haar droog is – een soort prikkeldraad wordt gecrexeberd. Als je de twist voorzichtig losdraait, dan krijg je – per twist – 2 gedraaide lokken, een soort pijpenkrul. Dat ga ik morgen dus uitproberen als de twists vannacht redelijk zijn blijven zitten. Een twistout blijft echter maar 1 dag goed zitten. Veel werk voor weinig lol eigenlijk, maar Paul en ik (en de buurvrouw :)) vinden dit kapsel erg leuk staan. Ik vond Laurise sprekend op Whoopy Goldberg lijken :))
Laurise had liever 2 staartjes, maar die maak ik van de week wel weer.
Vandaag heb ik gesproken met een medewerkster van Wereldkinderen in het kader van nazorg. Ik meldde de volgende punten: haar apatische gedrag/niet spelen/haar bevestigingsdrang voor zaken die ze al 8 weken goed doet en haar affectie ten aanzien van vreemden/hoe haar om te laten gaan met mensen die tot onze naaste omgeving behoren?
Ze adviseerde mij de zaken die ze al zo lang goed doet toch te benoemen en dat het goed is. Bijv. Laurise zegt “Mama, kijk!” en ik zou dan moeten zeggen: “Ik zie dat je een papiertje in de prullenbak doet en dat is goed”. In de praktijk zit benoemen op deze manier niet in mijn systeem. Gelet op het begrijpen van wat ik zeg, maak ik er van: “Ja, Laurise papiertje in de prullenbak. Dank je wel/goed zo.”
Het feit, dat Laurise niet speelt/apatisch gedrag vertoont kan deels in haar karakter verborgen zitten, deels waarschijnlijk omdat ze zich nog niet veilig voelt om initiatieven te ontplooien. “Ok, maar waar doe ik dan goed aan?” vroeg ik. “Ik heb als uitgangspunt, dat ik onze kinderen respecteer. Mijn dilemma is als volgt: als ik steeds tegen Laurise zeg “nu gaan we een puzzel maken, nu gaan we fietsen, etc.”, dan doet ze dat om mij te pleasen, maar hoe ontwikkel ik dan haar wil? Als ik het aan haarzelf overlaat, dan gebeurt er weinig en zo leert ze m.i. ook geen initiatieven te ontplooien. Als ik aan Laurise vraag “Wat gaat Laurise doen?” zegt ze steevast “puzzel maken”. Moet ik dat dan 30 x aanbieden en afwachten of ze dat ooit zat wordt?”
De medewerkster stelde een keuze voor. Ja, dat deed ik al, maar als dat onderdeel stopt, dan vervalt Laurise weer in het beginpunt.
Ten aanzien van vreemden raadde de medewerkster mij aan daar niet teveel ophef over te maken, maar haar op die dreigende momenten af te leiden, zodat ze ook niet hoeft te horen dat iets niet mag. Daar was ik toevallig al mee begonnen en dat werkt goed. Voor wat betreft de mensen in onze naaste omgeving (ik vertelde wat voorbeelden van op schoot nemen of aan de hand laten meelopen) adviseerde ze mij dit nog niet toe te staan, omdat Laurise nog niet gehecht is. Ik vroeg haar welke termijn in het algemeen hiervoor eigenlijk geldt. Ze meldde dat het hechtingsproces eigenlijk een leven lang duurt. Het zijn kleine momentjes (bijv. Laurise valt, heeft pijn en komt naar haar ouders toe om getroost te worden) die het bevestigen (of niet).
Na dit gesprek heb ik de kamer van Laurise gexefnspecteerd met als insteek “is het voor haar mogelijk om te kiezen/initiatieven te nemen?” In haar vakkenkast staan manden en boxen. Ziet er wel opgeruimd uit, maar van de buitenkant zie je niet wat er in zit. Ik heb de manden een kwartslag gedraaid, zodat ze de inhoud kan zien. In no-time had ze er van alles uitgehaald en speelde ze met de inhoud van mand 1-2-3-4 in een tempo zoals ik dat gewend ben; zappend van het ene naar het andere speelgoed. Ik ben niet begonnen over opruimen, was veel te blij dat Laurise zelfs – uit haarzelf! – een toren ging maken. Bij alles wat ze mooi vindt, zegt ze “papa laten zien”. Dus om haar te zeggen dat ik het geweldig vond, zei ik “straks papa laten zien, mooi!”
We hebben samen muziek gemaakt met de tamboerijn, de trommels, een fluitje en sambaballen (weet niet hoe je de originele naam schrijft). In de tuin pakte ze het een na het andere en niet dat ze er lang mee speelde, maar ik stond er alleen maar blij bij te kijken. De buurvrouw luchtte het beddengoed en gaf een compliment voor Laurises haar. Laurise liet trots haar 2 armbandjes aan haar zien en zei “towee”. De buuf bevestigde dat en zei “ze heeft het hier wel naar haar zin hxe8?” Ja, als Laurise huppelend naar de winkels gaat, danst op de muziek en mal doet (zogenaamd boos kijkt, met haar ogen draait, of gekke praat heeft)dan geeft ze bijna licht, zoveel straalt ze.
Als we de jongens gaan halen op de BSO, dan is ze daar nu helemaal in haar element. Ik kan haar dan zelfs even uit het oog hebben verloren en dan blijkt ze buiten op het terras een skelter aan het observeren te zijn!
Omdat het weekend is, mocht Dion – met z’n eigen matras en dekbed – op Laurises kamer slapen. Tristan mag morgen. Natuurlijk hebben ze een tijdje liggen keten, voordat Klaas Vaak langs kwam.