YES! ze zei NEE!

Nadat Laurise tv had gekeken, zei ik dat ze in bad moest. “Nee”, zei ze toen. (YES! ze zei NEE!) Ze moest wel in bad, maar ik had een bubbelmat in het bad gelegd. Ze vond het geweldig! Met een beetje Dove was het bad snel omgetoverd in xe9xe9n groot sopfestijn, haha! Ze vroeg of ze bepaalde speeltjes mocht pakken (natuurlijk!) en toen ze de spulletjes in het water legde, maakte ze er zelfs een “vroem”geluid bij! (super!) Voordat het bubbelen afgelopen was, heeft ze nog wat bellen geblazen in bad en was de vreugde wel compleet.

Meestal ben ik de laatste die zich aankleed, maar vandaag was ik eerder dan Laurise. Ze wilde erbij, maar ik wilde alleen aan de wasbak staan. Ik zei tegen haar dat ze nog even moest wachten, nog even mocht spelen en dat ik haar wel zou roepen als ik klaar was. Ze liep naar haar kamer en pakte haar plastic serviesje om alles uit te stallen, kleur bij kleur. (helemaal super!!)

Toen we weer beneden waren, vroeg ze om een (vroegere neger)zoen en of ze buiten mocht spelen.

In de Praxis was ze op een gegeven moment het zoeken naar iets wat moeders niet kon vinden zat en trok ze me mee richting buiten. “Kom, auto mama”. Haha!

In de Bart Smit zag ik een pakketje met spiegeltje, borsteltje, elastiekjes/speldjes van Dora en ik liet het aan Laurise zien. (Laurise is nl. gek op Dora.) Ze keek er vol bewondering naar en vroeg “mag ik hebben?” (Wat een supervraag!) Voorheen zou ze “Voor Laurise” medegedeeld hebben en zwaar onder de indruk van deze vraag heb ik het pakketje haar van harte gegund.

Bij de Hema zagen we (roze) sokjes voor haar pop en was ze thuis helemaal in de gloria met haar nieuwe aanwinst. (Bestaan er eigenlijk ook oude aanwinsten?)

Sinds gisteren kan Laurise in de auto zelf haar gordel omdoen. Ze kon het al een tijdje bijna en gisteren keek ze heel moeilijk, waar we (Tristan, Dion en ik) niet op reageerden en vroeg ik haar haar gordel om te doen. Ik zei “wie z’n gordel omheeft, krijgt een snoepje.” Het duurde even, maar toen lukte het! Sindsdien kan ze het ook makkelijker/sneller en is ze weer beretrots op haar nieuwe vaardigheid en roept ze elke keer “snoepje!”

Kortom, een superdeluxe dag!

Even wachten mama

Na het televisie kijken, aankleden, haar in twee staarten met wat twists erbij als pony, was het tijd voor inspanning: de puzzel weer van 12 stukjes. De hoekjes kan Laurise goed vinden, maar dan… na 3 uur was de puzzel af. Dat lijkt lang voor een puzzel maken, maar in deze tijd heeft ze gehuild als ik zei dat een stukje niet klopte, stagneerde ze, even uitblazen op de gang, weer terug om de puzzel te maken, weer huilen, weer stagneren enz. enz.. Ik weet dat ze het kan en dat ze beretrots op haarzelf is als het lukt, maar dat duwtje doorzettingsvermogen om goed naar het plaatje te kijken en groen bij groen bijv. te leggen zijn kwartjes die wisselend wel en niet vallen. Daarna was het natuurlijk weer tijd voor ontspanning en koos ze zelf de rails uit! Ze vroeg of ik de box naar beneden wilde tillen! Ik zat buiten in de tuin, maar ik had net zo goed binnen kunnen blijven. Bij elke rail die ze had gelegd, moest ik komen kijken.

Ik stelde voor om met haar 3-wieler eten te kopen. Dat wilde ze. Eenmaal buiten op de stoep komt al snel de eerste hobbel. Ik bedacht een experiment. Wat zou Laurise doen als ik heel zachtjes doorliep, totdat ze zou vragen “mama helpen!” Ik draaide me om de paar meter om, maar ze kon de hobbel niet oplossen (lopend met het fietsje aan de hand of zo) en ik zag haar alleen maar moeilijk kijken. Ik liep door tot om de hoek en bleef daar wachten. In de ruit van het hoekhuis zag ik dat ze op een gegeven moment kwam aanrennen. Ok! En toen we elkaar ontmoetten, zei ik “Hee Laurise, waar is je fiets nou? Je wilde toch met de fiets naar de winkels? Kom, we gaan je fiets halen. Laten we rennen.” Samen renden we terug naar het fietsje. Laurise ging weer op haar fietsje zitten, maar moest nog wel die hobbel nemen. Ik wachtte. Intussen kwam er een vrouw aanlopen met een kinderwagen. Laurise keek weer moeilijk en ik deed niets. De vrouw passeerde ons en stopte een meter later. Ze keek achterom en liet zelfs haar kinderwagen los. Ze keek mij aan met een blik van “zou-je-dat-kind-niet-helpen? en ik kreeg het vermoeden dat ze naar Laurise toe wilde lopen. Precies op het goede moment vroeg Laurise “mama, helpen?” “Natuurlijk wil ik je helpen!” en duwde haar over de hobbel. En daar scheidden onze wegen. Ik hielp Laurise – ongevraagd – bij elke hobbel die ze daarna nog tegenkwam. Op een gegeven moment zei Laurise “even wachten mama” en ik was verrukt! Ik knielde tot ooghoogte en heb haar met blije gezichtsuitdrukking en een “goed zo-duim” gecomplimenteerd voor deze opmerking. Echt super! Laurise straalde van oor tot oor en herhaalde het verzoek nog een paar keer onderweg. Ook bij het oversteken zei ze iets in de geest van “links en rechts-nee geen auto”, dus dat ging ook hartstikke goed!

Toen we bij een straat stonden te wachten om over te steken, kregen we voorrang. De man achter het stuur had z’n raampje open en hij lachte van oor tot oor naar Laurise. Ik had niet gezien wie er als eerste lachte, maar Laurise lachte uitbundig terug. Toen we overgestoken waren, hurkte ik en vroeg ik aan Laurise of ze die man kent. “Nee, mama.” “Dan ga je ook niet heel erg lachen naar die man. Je kunt wel zeggen “merci” of “dank u wel”.”

In de winkelstraat keek ik opzij naar Laurise en ik zag dat ze breeduit lachte naar een stel dat voorbij liep. Ik hurkte en vroeg aan haar of ze die man kent. “Nee, mama.” “Dan ga je ook niet lachen naar die man”.
Twee tellen later kwam ik de moeder tegen van een vriendje van Dion. Zij is lerares en we hadden het over hoe geadopteerde kinderen kunnen reageren in de klas. Voor mij een boeiend en leerzaam gesprek dat onderbroken werd door een mevrouw die ik niet ken. Ze begon tegen mij een verhaal op te hangen dat ik eerst niet kon plaatsen. Een paar tellen later begreep ik uit haar verhaal, dat ze doelde op het gesprek dat ik met Laurise had gehad over het lachen. “Hoewel er vast wel een reden was, vond ze het heel naar”, zei ze. Ik heb niet doorgevraagd wat ze precies zo naar vond. Ik meldde dat het niet persoonlijk was bedoeld. Ze vond het wel persoonlijk. Ik zei verder niets meer terug en het gesprek was daarmee beëindigd. Op dat moment kwam haar vriend uit een winkel en toen zag ik die man eigenlijk pas goed. Ze liep naar haar vriend en ze kletsten verder. De lerares vond het knap dat ik niet in de verdediging was gegaan. Het enige dat ik jammer vind, is dat ik niet had doorgevraagd. Dat vraagteken bleef mij eigenlijk nog lang achtervolgen.

Toen Paul thuis kwam heb ik de verhalen aan hem verteld en gevraagd of ik wel goed bezig ben. Aan de vrouw met de kinderwagen heb ik maling. Laurise vindt vragen stellen moeilijk en zodra ze dat goed onder de knie heeft, zullen we haar ook ongevraagd gaan helpen als ze moeilijk kijkt. Met dat lachen op straat heb ik veel meer moeite. Ondanks het feit dat ik zoveel mogelijk probeer om haar dan af te leiden, ben ik een situatie als hierboven niet altijd voor. Is het in het kader van het hechtingsproces nou ok of niet?? Ik overweeg om eens navraag te doen bij de Stichting Adoptievoorzieningen.
Ik had van de lerares vernomen dat geadopteerde kinderen je enorm kunnen inpalmen en dat is wat ik bij Laurise ook in bijzonder hoge mate zie. Je moet best stevig in je schoenen staan om afstandelijk naar haar toe te zijn. Ieder z’n smaak natuurlijk, maar de spontane reacties op straat naar Laurise toe duiden er op dat ze bijzonder aantrekkelijk is om haar aan te spreken. Gisteren bijvoorbeeld in de Hema. We stonden te wachten bij de kassa toen een vrouw tegen Laurise zei “wat heb je mooie staartjes!” Laurise keek de mevrouw aan, dacht na en zei toen “mama gemaakt”. Ze begon een heel verhaal tegen Laurise over haar zonen en dat ze geen staartjes hoefde te maken blablabla. Ik heb maar niet verteld dat Laurise nog niet alles begrijpt. Wat goed gaat is als een verkoper (m/v) hallo, goedemorgen of dag zegt. Laurise zegt dan “hallo” of “dag” terug als ik heb gezegd dat ze “hallo” of “dag” mag zeggen.

En .. Laurise liet trots aan Paul de puzzel zien. Wijzend naar haar borst “Laurise gemaakt!”

Kiekeboe

In tegenstelling tot gisteren zat Laurise vandaag veel beter in haar vel. Gisteren vroeg ze niets, deed ze weinig en en wat ze deed lukte niet. Ze kon alleen maar chagrijnig kijken. Was ze moe? Ze leek allerlei zaken te zijn vergeten, waardoor het nog vermoeiender en zwaarder voor haar werd. Tegen het einde van de middag had ik het helemaal gehad met haar gedrag en voelde ik me leeggezogen en doodmoe. Ik was blij dat Paul het van mij kon overnemen.

Maar goed, vandaag scheen ook figuurlijk weer het zonnetje in huis. Laurise was vrolijk, toonde om 9.15 uur al initiatief om naar een koekje te vragen [“neem eerst nog maar een boterham”] en vroeg ze of ze buiten (= tuin) mocht spelen. Ze ging gelijk op haar 3-wieler zitten en fietste van voor naar achteren en weer terug. Ik gaf haar hiervoor uitbundige complimenten en ze wees trots naar haarzelf en zei “Laurise!”. Daarna ging ze bij mij aan tafel zitten en luisterden we naar een merel die in z’n eentje een prachtig fluitconcert liet horen. Ze rook aan de bloemen [“lekker!”] en liet van alles zien (dat ze kan hinkelen, dat ze kan fietsen, dat ze een knuffeleend heeft die “kwek kwek” zegt, enz. enz.). Ze vroeg of ze televisie mocht kijken [“ok”], heeft een puzzel geprobeerd te maken van 12 stukjes (het vervolg op die van 6 stukjes) en hoewel dat niet lukte, bleef ze blij. Zelfs toen Laurise trots haar haar liet zien met versiersels. Ze vroeg “mooi?” en ik antwoordde dat Laurise erg van roze ballen in het haar houdt, van haar roze elastiekjes en haar roze speldjes, maar dat mama niet zo van roze houdt. Dit bleek gelukkig geen domper op haar goede humeur te zijn en ze bleef trots kijken (en zo zie ik het graag!).
We hebben even “kiekeboe” gespeeld en ik heb haar gekieteld als ze me ging napraten. Als ik tegen haar zei “ik ga je pakken hoor!” rende ze niet weg, maar bleef ze hard lachend voor m’n neus staan.
Als ik “schatje” tegen haar zei, zei ze steevast “neehee, Laurise!” 🙂 en heb ik geprobeerd uit te leggen wanneer ik het woord gebruik. Laurise maakt ook regelmatig grappige bewegingen met haar hoofd of billen en dan zeg ik “mafkees”. Ook dan antwoordt ze met “neehee, Laurise!”. Hetzelfde geldt voor het woord “madame” of als ik haar “poesje” noem.

Ze heeft inmiddels in de gaten dat ook mama een naam heeft. Ze heeft m’n naam wel een paar keer genoemd, maar ze is vervolgens weer overgestapt op “mama”.

We kregen vandaag het periodieke tijdschrift van Wereldkinderen. Op de middenpagina staan de kids die in Nederland zijn aangekomen en deze pagina is voor Paul en mij altijd de eerste waarnaar we kijken. De foto van Laurise is geplaatst met die van een ander meisje. Laurise leek haar niet te (her)kennen. Laurise heeft een tijdje zitten bladeren in het tijdschrift en elke keer kwam ze weer aandacht vragen voor de middenpagina door – wijzend naar haar foto – te melden “mama, kijk! Laurise!”.

Ten slotte kreeg Laurise vandaag een kaart van haar toekomstige juffen en ze heetten haar na de meivakantie van harte welkom in de groep. Laurise is dan 3 maanden in Nederland. Ik heb Laurise gevraagd of ze het leuk zou vinden “Laurise ook naar school” en ze zei “ja”, maar ik denk dat ze deze vraag niet echt goed heeft begrepen. Wat het inhoudt, bedoel ik. Ik ga bespreken of Laurise kan starten met een uurtje met mij erbij op de achtergrond.

“droog”

Toen Laurise aangekleed en wel was, koos ze uit haarzelf voor de box waarin de knuffels zitten! Dit was voor het eerst dat ze iets uit haar kast pakte! “Goed idee, Laurise!” Wil je in je kamer spelen met de knuffels of beneden?” “Beneden.” Eerst werden de knuffels op het kleed uitgestald, maar het leek mij beter om naar buiten te gaan. Binnen zitten hadden we genoeg gedaan en vandaag scheen de zon uitbundig. De knuffels gingen mee naar buiten en werden een voor een gevoeld, geobserveerd en benoemd.

Hierna was het tijd om naar de dermatoloog te gaan (voor mezelf) en gingen we op de terugweg langs de Boogaard. Ik kocht o.a. voor Laurise (roze) kralen en tegen 2-en waren we weer terug. We hebben wat gedronken en gegeten en toen was het alweer tijd om de jongens uit school te halen. Ik heb Laurise bijna de hele dag getild, omdat ze dat zo vreselijk fijn vindt. Als ik van haar spontaan een kusje kreeg, zei ik “dank je wel voor je lieve kusje” en dan schaterde ze het uit. En als ik Laurise een stukje zelf liet lopen, pakte ze steevast mijn hand en week ze niet van mijn zijde.

Nadat we met z’n 4-en boodschappen hadden gehaald, ging ik in de voortuin werken en speelden de kids in de buurt hiervan. De jongens op de fiets en Laurise in de buurt van de blaadjes rapen.

Ze bleef vandaag “droog” en daar heeft ze een extra dikke knuffel voor gekregen.

Misschien niet zo’n bijzondere dag, maar wel een heel gezellige!

Tegengas

De afgelopen dagen waren in zekere zin een kopie van de dagen daarvoor, met hier en daar een accentverschil. Laurise puzzelde wat, tekende op een kaartje zonnetjes voor Tristan, Dion, papa en mama, ging het eten binnen de tijd op (!) en kregen we het idee dat ze brood en patat niet zo bijzonder lekker vindt (droog?). Gisteren hebben we met de blokjes van Jenga een trap gemaakt. Ondanks dat het voorbeeld voor haar neus stond, bleek het toch erg pittig voor haar te zijn om een trap te maken (5 hoog). Door de stappen weer te faseren en ruimte te maken tussen de gestapelde blokjes is het haar uiteindelijk gelukt en meldde ze trots: “Papa laten zien!” Ze heeft mij ’s middags nog een paar keer geroepen om haar trap te laten zien en trots wijzend naar haarzelf “Laurise maakt!”

Vanmorgen stond Laurise onder de douche. Ik draaide de kraan open en besloot niet op haar vingers te kijken. Ik ging naar zolder en toen ik even later polshoogte ging nemen, zag ik een bibberende dame onder de douche. Ik voelde dat het water steenkoud was. Ik had de temperatuur niet gecheckt! “Laurise, waarom zeg je niet “mama! water koud!”? [Ze kent die 3 woorden.] De termostaat draaide ik hoger en vroeg of het water nu lekker was. Dat was wel zo, maar ze bibberde nog toen ik haar ging afdrogen. Voor allebei weer een leermoment!

Toen we naar het centrum fietsten, zag ik een draaimolen voor peuters. Ik was heel erg benieuwd of Laurise er in zou durven en of ze er lol aan zou beleven. Nadat we even hadden gekeken, wilde Laurise ook. Leuk! “Ga maar zitten.” Wow! Ik denk dat dit voor Laurise de eerste keer was. Het duurde even voordat alle stoeltjes bezet waren en toen de draaimolen in gang werd gezet, dacht ik even wat spanning op haar gezicht te lezen. Toen ze merkte dat de draaimolen niet nog sneller ging, kon ze ervan genieten.”Vond Laurise de draaimolen leuk?” “Ja!” en ze knikte hevig. Toen we terugkwamen, waren ze de molen al aan het afbreken. Jammer, anders had ze nog een keer gekund.

Vanmiddag koos ik voor megablocks om Laurise mee te laten spelen. De box ging mee naar beneden. Ze pakte er 5 groene uit en stapelde die op elkaar, trok ze weer van elkaar af en stapelde ze weer op elkaar.
Laurise speelt zonder geluid en met een neutrale blik. Zoals ik ook bij de jongens heb gedaan, ging ik naast haar zitten en stelde ik voor een vierkant te bouwen. Ik parkeerde er wat auto’s in, maakte er geluid bij en ik zag dat ze daar wel lol in zag. Ik brak het vierkant weer af en vroeg Laurise het na te maken en observeerde haar van een afstand. Ze legde 2 groene neer, had de 3e in haar handen en toen wist ze het niet meer. Samen hebben we het vierkant zo hoog gemaakt als het aantal blokken toeliet.

Laurise wilde vervolgens TV kijken en heb ik Knofje laten zien. Daarna kwam de box met de houten rails en treintjes naar beneden. Eerst legde Laurise met een 4-tal rechte stukken een paar rails achter elkaar en haalde ze weer uit elkaar. Toen ik dat een tijdje had aangekeken, vroeg ik Laurise of ze een rondje kon maken met de ronde rails. Dat wilde ze wel, maar ze had heel veel moeite om de rails aan elkaar te zetten. Bij de rails moet je deze soms omdraaien of van links naar rechts omdraaien. Ik hoefde het maar 1x voor te doen hoe een rail wel kon passen en het rondje was toen snel klaar. Als beloning gauw de treintjes erop gezet, zodat ze kon zien dat de trein het rondje kon afmaken, zonder van de rails te vallen. Ze had er kort, maar heel veel lol in en was zichtbaar trots dat dit haar ook was gelukt.

Paul en ik zijn er – net als bij de jongens – wat beter op gaan letten hoe Laurise loopt. Ze loopt nl. met haar voeten naar buiten. Ook als ze stil staat, staan de voeten veelal naar buiten toe gericht. Misschien dat ze op termijn uit haarzelf rechter gaat lopen, maar zo nu en dan haar hierop attenderen, leek ons geen kwaad kunnen. Aanvankelijk liep ze ook veel met haar hoofd naar de grond gericht, maar ze gaat steeds beter rechtop lopen.

De weg naar school/winkels bevat veel oversteekmomenten. Links en rechts kijken gaat Laurise ook steeds beter af en ze snapt inmiddels dat het einde van een stoep het begin van een weg betekent.

De laatste paar dagen mag ze ons keihard op de hand slaan. In haar handen zit nl. niet veel kracht voor “tegengas”. Dus als ik bijv. haar handen afdroog en ik zeg “slap” dan spant ze haar spieren en droogt het makkelijker af. Als we dus speels tegen haar hand duwen en de hand zit bij haar schouders, zeggen we “slap” en steken we onze hand op om er keihard tegenaan te slaan, wat ze overigens leuk vindt om te doen. We hebben deze oefening ook kort bij de jongens gedaan, totdat we merkten dat er genoeg kracht was om bijv. iets open te maken. Laurise kan nu nl. beter de voor haar moeilijke deuren open krijgen. Op het moment dat ze dingen zelfstandig kan, vraagt ze weer om veel bevestigingen en sterkt dat haar zelfvertrouwen. Misschien werkt dat officieel niet zo, maar we merken dat wel aan haar houding.

Klacht

Zonder aanwijsbare redenen plast Laurise de laatste dagen overdag in haar broek. Ik vind het vreemd dat ze met haar natte spul blijft doorlopen (totdat ik het in de gaten krijg). Het gebeurt nu zo frequent dat ik vandaag besloot haar overdag ook maar een luier te laten dragen. Geen super oplossing in het kader van zindelijk maken en al helemaal niet omdat ze haar luier als wc zag. Morgen maar weer een nieuwe poging.

We waren in de Praxis. Ik was klaar en wilde richting de kassa lopen. Ik hoorde dat Laurise niet achter mij aan liep en wachtte om de hoek. Zou ze me missen/zoeken? Ik hoorde nog geen voetstappen dus ik keek om de hoek waar ze bleef en ik zag haar een medewerkster observeren die de schappen aan het bekijken was. Ze had niet door dat Laurise haar aanstaarde. Laurise stond met haar rug naar mij toe, dus ze had mij niet in de gaten. Op een gegeven moment draaide de medewerkster zich om en ze zag Laurise. Ik hoorde haar iets aardigs zeggen tegen Laurise waarop ik Laurise vleiend zag reageren. De medewerkster vroeg vervolgens aan Laurise “Waar is je mama?” en ik zag Laurise zich omdraaien. Ik kwam tevoorschijn en zei op een strenge toon tegen Laurise “Ik sta al een tijdje op je te wachten. Kom”. Boos kijkend liep Laurise naar me toe.

Ik had een klacht gekregen van de jongens. Waarom zij wel en Laurise niet haar jas aan de kapstok hoefde op te hangen. Omdat Laurise er niet goed bij kon, hadden we het door de vingers gezien dat Laurise haar jas op mijn fiets legde. Ik gaf de jongens gelijk en ik heb vervolgens de kapstok zo bereikbaar gemaakt, dat ze er alle drie goed bij kunnen. Het was vandaag dan ook voor het eerst dat ik zag dat Laurise het moeilijk vond haar jas op te hangen. Zo probeerde ze de jas aan de zijkant op te hangen, aan een mouw of ze probeerde het via een knoop. Door de onevenwichtigheid viel de jas op de grond. Laurise wilde het liefst het probleem achter zich laten en naar boven gaan. Ik moest haar teleurstellen door het nog even te oefenen. Morgen weer een nieuwe poging.

Toen we de jongens gingen ophalen bij de BSO zag ik de kids geboeid luisteren naar het verhaal van de kleine zeemeermin. Het was tevens het moment voor hen om fruit te eten. Nou vind ik die timing al jaren wat ingewikkeld, omdat we kort daarop zelf gaan eten. Tristan kan het qua hoeveelheid wel aan en eet dus na het fruit daar ook thuis z’n bord wel leeg, maar Dion (nog) niet. We hebben dan ook afgesproken dat de jongens aan mij vragen of ze nog fruit mogen eten als ik ze net op dat moment kom ophalen.
Er werden stukjes sinaasappel uitgedeeld. Tristan vroeg aan mij of hij dat mocht en Dion hoefde niet. Voor mij onverwachts kreeg Laurise ook een stukje sinaasappel aangeboden. Zonder mij aan te kijken pakte ze een stukje van het dienblad. Ik pakte het vervolgens weer van haar af en legde het terug op het dienblad. Laurise keek mij boos/bedrempeld aan en ik legde haar (en de nieuwe leidster) uit dat ze het eerst aan mij moet vragen of ze dat mag. Als ik de situatie beter had ingeschat, had ik het haar vooraf verteld. Volgens de adviezen is het zelfs beter dat ik de eerste 3 maanden het stukje pak en het vervolgens aan Laurise geef (in het kader van “ik ben je moeder/verzorgster” en daarmee het hechtingsproces).

Het lijkt misschien een strenge dag, maar dit waren slechts de kanttekeningen bij vandaag.

Zwaaien

Laurise ging vandaag naar de kinderarts voor een screening. Niet haar ogen of oren zijn getest, maar haar medisch dossier is min of meer op onderdelen doorgenomen. Haar gewicht (16.4) en haar lengte (105 cm) zijn genoteerd. Ik heb hem gewezen op haar best bolle buikje en hij heeft gevoeld of er sprake is van een vergrote milt (nee). Ook heb ik de arts gewezen op (korstachtige) plekjes op haar huid die wij niet kunnen thuisbrengen. Hij kon dat ook niet en daarvoor hebben we een afspraak bij een dermatoloog. Bij de assistente kreeg ik tig door de arts ingevulde formulieren mee en potjes voor urine/ontlasting.
Laurise mocht bij mij op schoot tijdens de prik en ze leek te herkennen wat er ging komen. Een beetje paniek las ik in haar ogen, dus vond ik het bijzonder prettig dat ze bij mij op schoot zat. Ook tijdens het gesprek met de arts heb ik haar bewust op schoot gezet of was ik heel dichtbij haar toen ze op de onderzoekstafel lag.

Vervolgens sjeesden we naar Delft, waar ik een nacontrole kreeg. Bij de arts kreeg ze pen en papier en na oeverloos veel getekende sneeuw, tekende ze vandaag voor het eerst allemaal schattige zonnetjes. De arts wilde de tekening graag houden. Ik hoop dat ze snel nog meer zonnetjes tekent.
Toen we op de lift stonden te wachten zag ik Laurise ineens uitbundig zwaaien. Ik keek naar de plek waarnaar ze zwaaide, maar ik zag niemand. Ik vroeg aan Laurise “Naar wie zwaai je nou?” Ze gaf geen antwoord. “Ken je die mensen? Zwaaiden ze naar jou? Zwaaiden mensen naar Laurise?” Ze schudde van nee. “Dan zwaai je ook niet naar die mensen.”

Sinds het weekend zetten we bij het eten de eierwekker op 20 minuten. Tussentijds wordt er nog wel aangemoedigd om door te eten en gewaarschuwd voor de resterende tijd. Van wie dan niet klaar is met eten, wordt het bord weggehaald en krijgt die persoon tot de volgende maaltijd geen koek/snoep. Deze maatregel is zowel voor Dion als voor Laurise een “trigger”, omdat ze beiden van snoepen houden.

Toen Paul thuis kwam, bleek Laurise een sok kwijt te zijn. Ik had Dion en Laurise horen giebelen, dus ik vermoedde dat Dion de sok had verstopt. Paul vond het maar raar dat een sok kwijt was en zei tegen Laurise dat ze moest gaan zoeken. Daar had ze wat begeleiding bij nodig. Zoeken vond ze niet leuk om te doen. Ik screende de kamer op – voor Dion – logische plekken, maar ik vond de sok ook niet. Ok, tijd voor een goed gesprek met beide kids. “Laurise, ga eens zitten. Wie heeft jouw sok uitgedaan? Jij of Dion?” [en ik deed voor hoe je een sok uitdoet]. “Dion”. “Ok, Dion, kom eens hier. Laurise zegt dat jij haar sok hebt uitgedaan.” “Ik heb niks gedaan hoor!” “Dan is hier iemand die liegt, want Laurise zegt dat jij het hebt gedaan.” “Echt niet, ik heb niks gedaan”. “Dion, het gaat mij er niet om om iemand de schuld te geven, ik wil de sok alleen vinden.” Laurise zat nog steeds voor me, beduusd te kijken. “Laurise, ik vind het maar raar dat je een sok kwijt bent.” En trok de ene sok uit, keek ernaar en zag dat twee sokken over elkaar waren aangedaan. Het mysterie was opgelost. Waarop Dion doodleuk zegt: “Maar dat was wel een goede verstopplek!” Paul, Dion en ik kwamen niet meer bij en Laurise haalde – bij het zien van lachende mensen om haar heen – weer opgelucht adem.

Klaas vaak

Het is hommeles in Haïti. De voedselprijzen zijn dusdanig gestegen, dat er in winkels wordt geplunderd, straten worden geblokkeerd, instanties zijn gesloten, etc. etc. Beelden van mensen die hun schamele bezit op straat proberen te verkopen verschijnen weer op m’n netvlies. Het liedje van Boudewijn de Groot schiet ook door mijn gedachten: “President, slaap zacht!”
Voor de ouders die op het punt staan te vertrekken naar Haïti is het onzeker of ze daadwerkelijk mogen afreizen. Als de betreffende kinderen al gexefnformeerd zijn over de komst van “papa e mama blanc” is het voor beide partijen een enorme domper.

Ik heb vandaag twists in Laurises haar gemaakt. Morgen ga ik er een twistout van maken. Na wat googlen kwam ik achter de (super simpele) techniek, maar zag ook een aangeboden cursus ad x80 200,-. No way! Dan maar minder professioneel. Vlechten kent iedereen wel, dat doe je met 3 strengen. Een twist maak je met 2 strengen: Haar goed nat maken (dat duurt even bij kroeshaar), zodat het haar beter te kammen is, strengen erin maken en op laten drogen. Ik heb er dan ook nog cacaoboter in gedaan, omdat Laurises haar gortdroog is. Haar haar is dan helemaal wit, maar dat verdwijnt na verloop van tijd. Met blubbervette handen heb ik een stuk of 20 strengen gemaakt. Een twistout vergelijk ik met haar dat nat gevlochten is, waarna – als het haar droog is – een soort prikkeldraad wordt gecrexeberd. Als je de twist voorzichtig losdraait, dan krijg je – per twist – 2 gedraaide lokken, een soort pijpenkrul. Dat ga ik morgen dus uitproberen als de twists vannacht redelijk zijn blijven zitten. Een twistout blijft echter maar 1 dag goed zitten. Veel werk voor weinig lol eigenlijk, maar Paul en ik (en de buurvrouw :)) vinden dit kapsel erg leuk staan. Ik vond Laurise sprekend op Whoopy Goldberg lijken :))
Laurise had liever 2 staartjes, maar die maak ik van de week wel weer.

Vandaag heb ik gesproken met een medewerkster van Wereldkinderen in het kader van nazorg. Ik meldde de volgende punten: haar apatische gedrag/niet spelen/haar bevestigingsdrang voor zaken die ze al 8 weken goed doet en haar affectie ten aanzien van vreemden/hoe haar om te laten gaan met mensen die tot onze naaste omgeving behoren?
Ze adviseerde mij de zaken die ze al zo lang goed doet toch te benoemen en dat het goed is. Bijv. Laurise zegt “Mama, kijk!” en ik zou dan moeten zeggen: “Ik zie dat je een papiertje in de prullenbak doet en dat is goed”. In de praktijk zit benoemen op deze manier niet in mijn systeem. Gelet op het begrijpen van wat ik zeg, maak ik er van: “Ja, Laurise papiertje in de prullenbak. Dank je wel/goed zo.”
Het feit, dat Laurise niet speelt/apatisch gedrag vertoont kan deels in haar karakter verborgen zitten, deels waarschijnlijk omdat ze zich nog niet veilig voelt om initiatieven te ontplooien. “Ok, maar waar doe ik dan goed aan?” vroeg ik. “Ik heb als uitgangspunt, dat ik onze kinderen respecteer. Mijn dilemma is als volgt: als ik steeds tegen Laurise zeg “nu gaan we een puzzel maken, nu gaan we fietsen, etc.”, dan doet ze dat om mij te pleasen, maar hoe ontwikkel ik dan haar wil? Als ik het aan haarzelf overlaat, dan gebeurt er weinig en zo leert ze m.i. ook geen initiatieven te ontplooien. Als ik aan Laurise vraag “Wat gaat Laurise doen?” zegt ze steevast “puzzel maken”. Moet ik dat dan 30 x aanbieden en afwachten of ze dat ooit zat wordt?”
De medewerkster stelde een keuze voor. Ja, dat deed ik al, maar als dat onderdeel stopt, dan vervalt Laurise weer in het beginpunt.
Ten aanzien van vreemden raadde de medewerkster mij aan daar niet teveel ophef over te maken, maar haar op die dreigende momenten af te leiden, zodat ze ook niet hoeft te horen dat iets niet mag. Daar was ik toevallig al mee begonnen en dat werkt goed. Voor wat betreft de mensen in onze naaste omgeving (ik vertelde wat voorbeelden van op schoot nemen of aan de hand laten meelopen) adviseerde ze mij dit nog niet toe te staan, omdat Laurise nog niet gehecht is. Ik vroeg haar welke termijn in het algemeen hiervoor eigenlijk geldt. Ze meldde dat het hechtingsproces eigenlijk een leven lang duurt. Het zijn kleine momentjes (bijv. Laurise valt, heeft pijn en komt naar haar ouders toe om getroost te worden) die het bevestigen (of niet).

Na dit gesprek heb ik de kamer van Laurise gexefnspecteerd met als insteek “is het voor haar mogelijk om te kiezen/initiatieven te nemen?” In haar vakkenkast staan manden en boxen. Ziet er wel opgeruimd uit, maar van de buitenkant zie je niet wat er in zit. Ik heb de manden een kwartslag gedraaid, zodat ze de inhoud kan zien. In no-time had ze er van alles uitgehaald en speelde ze met de inhoud van mand 1-2-3-4 in een tempo zoals ik dat gewend ben; zappend van het ene naar het andere speelgoed. Ik ben niet begonnen over opruimen, was veel te blij dat Laurise zelfs – uit haarzelf! – een toren ging maken. Bij alles wat ze mooi vindt, zegt ze “papa laten zien”. Dus om haar te zeggen dat ik het geweldig vond, zei ik “straks papa laten zien, mooi!”

We hebben samen muziek gemaakt met de tamboerijn, de trommels, een fluitje en sambaballen (weet niet hoe je de originele naam schrijft). In de tuin pakte ze het een na het andere en niet dat ze er lang mee speelde, maar ik stond er alleen maar blij bij te kijken. De buurvrouw luchtte het beddengoed en gaf een compliment voor Laurises haar. Laurise liet trots haar 2 armbandjes aan haar zien en zei “towee”. De buuf bevestigde dat en zei “ze heeft het hier wel naar haar zin hxe8?” Ja, als Laurise huppelend naar de winkels gaat, danst op de muziek en mal doet (zogenaamd boos kijkt, met haar ogen draait, of gekke praat heeft)dan geeft ze bijna licht, zoveel straalt ze.

Als we de jongens gaan halen op de BSO, dan is ze daar nu helemaal in haar element. Ik kan haar dan zelfs even uit het oog hebben verloren en dan blijkt ze buiten op het terras een skelter aan het observeren te zijn!

Omdat het weekend is, mocht Dion – met z’n eigen matras en dekbed – op Laurises kamer slapen. Tristan mag morgen. Natuurlijk hebben ze een tijdje liggen keten, voordat Klaas Vaak langs kwam.

Sorry, ging per ongeluk

Vanmorgen heeft Laurise onnodig lang zitten tobben met opruimen. Twee grote dingen opbergen in een box vergt wat ruimtelijk inzicht en steeds haalde ze er iets uit om het op dezelfde manier weer terug te zetten. De clue was dat ze het tweede ding op z’n kop moest opbergen, maar die mogelijkheid kwam niet in haar op. Uiteindelijk heb ik aangeboden om te helpen, maar wel met de opmerking dat Laurise het moet vragen als ze iets moeilijk vindt. Helpen betekent dat ik het voordoe en dat ik het dan terugbreng in de situatie daarvoor, dus zelf ook proberen.

Vanmiddag zijn we voor het eerst op bezoek gegaan. Ze heeft een armbandje, laarsjes en een paraplu gekregen van Yen F en ’s avonds liet ze trots haar aanwinst aan vader zien. Vader vond haar maar verwend met al die cadeaus, maar dat woord begrijpt ze nog niet. Ik had ook cadeautjes meegekregen voor de ex-jarige Dion en een cadeautje voor Tristan en zette ze op tafel neer met de mededeling “deze zijn voor Dion, deze voor Tristan en nog eentje voor Laurise, maar kan ook voor alle drie”. Laurise begon willekeurig een cadeautje open te maken en kreeg van mij een standje waarop ze begon te huilen. Nu heeft Laurise de afgelopen tijd relatief veel cadeautjes gekregen, maar niet alle cadeautjes zijn per definitie voor Laurise.

Laurise at weer uiterst langzaam haar bord leeg en toen ik haar weer zag wegdromen en niet zag kauwen of slikken maakte ik daar een opmerking over. Even later zag ik het weer en maakte ik dezelfde opmerking. Laurise moest huilen en vader zette haar op de gang. Toen ze uitgehuild was, mocht ze kiezen: of je eet door of we halen je bord weg en ga je naar boven. Ze koos voor eten, maar voor het eerst zat ze alleen aan tafel in de hoop dat ze dat zo ongezellig vond, dat ze een volgende keer dooreet. Dat kleine kinderen langzamer eten dan volwassenen dat weten we wel, maar zo langzaam als Laurise eet, is echt te langzaam. We weten ook dat ze misschien moet wennen aan de nieuwe smaken, maar lekker of niet, ook de smaakontwikkeling moet op gang komen. We hebben ergens gelezen dat je kinderen minimaal 5x iets moet laten eten, voordat de smaak echt als lekker of niet lekker wordt ervaren. En dan nog, vader en ik zijn nogal allergisch voor kinderen die niks anders lusten dan patat of pizza, dus zullen onze kinderen toch altijd hun bord moeten leegeten. We sjoemelen dan wel wat in de marges. Zo had ze ook haar middageten niet opgegeten en dat had ik meegenomen naar Y en F. Ze mocht pas een lekkere koek als ze haar middageten op had. Het is er niet van gekomen.

Na het eten zijn de kids buiten gaan stoepkrijten. De jongens hadden een heel spoor gemaakt naar de poort en weer terug en was bedoeld voor boeven. Laurise was verheugd om – voor het eerst – nu ook krijt op straat te gebruiken en rende wat heen en weer in de poort, zette ergens een krijtstreepje en ging weer staan. “Is Laurise klaar met krijt?” “Ja, mama” en liep naar me toe. “Drinken”. “Wil Laurise drinken?” “Ja, mama.” “Drinken alsjeblieft is het dan”. “Drinken alsjeblieft”. Ze vroeg direct hulp bij het openmaken van het flesje. “Wil je het buiten opdrinken?” “Ja, mama”. “Ok, hou je je flesje recht?” Even later zat haar jas onder de limonade en ik wees haar op haar vieze jas. Onlangs brak ze het hoofd van een beeldje. Allemaal niet erg, maar woorden als “sorry, ging per ongeluk” zijn aan haar vocabulaire toegevoegd.

Vanavond heeft Dion even bij Laurise in bed gelegen om drie boekjes voor te lezen. Niet dat Dion al kan lezen, maar hij kent de verhaaltjes wel. Samen hebben ze heerlijk liggen keten in bed en gelachen om de plaatjes in het boek.

TBC

Paul moest vanmorgen om 6 uur al op z’n werk zijn en dat was voor mij de eerste uitdaging om ervoor te zorgen dat 3 kids op tijd op school zouden zijn. Ze hebben het voortreffelijk gedaan, dus we waren op tijd incl. met gel in de haren 🙂
Ik heb de andere toekomstige juf van Laurise gesproken en Laurise aan haar voorgesteld. Na de meivakantie gaan we een poging wagen! Of Laurise inmiddels schoolrijp is, is koffiedik kijken. We zien het te zijner tijd wel.

Vanmorgen gingen Laurise en ik naar de GGD. We hadden een gesprek met de arts. Hij had op de foto een verdikking in de rechterlong gezien, maar een foto geeft ook niet alle antwoorden. Hadden we een specifieke reden voor de longfoto? Ja, IND verplicht dit, ook al blijkt uit het medisch dossier dat het resultaat na medicatie en longfoto in Haïti negatief was. Ik heb de twee Toraxfoto’s uit Haïti laten zien en toen kon de arts beter het vervolg zien van de TBC indertijd. Ik zag op de eerste foto bijzonder troebele longen. Op de 2e foto was dat weg. Het medisch dossier werd op onderdelen gelezen, omdat hij graag wilde weten hoe lang Laurise medicatie heeft gekregen. Het antwoord hebben we niet gevonden, maar volgens de arts hebben ze zorgvuldig gehandeld en zou de verdikking eventueel een littekentje kunnen zijn. Hij vroeg zich af hoe Laurise aan TBC was gekomen. Of TBC in haar familie voorkwam (ons niet bekend). Hij vertelde dat alleen volwassenen TBC konden overdragen (door aanhoesten – vreemd woord eigenlijk). Laurise had volgens het dossier koorts toen ze in Maison l’Esérance werd geplaatst en drie weken later is begonnen met medicatie. Ik merkte op dat ik dat best aan de late kant vond. De arts knikte. Ik vroeg mij ter plekke af of haar moeder wist wat Laurise onder de leden had. Nacontrole is in beginsel meer bedoeld voor volwassenen, maar omdat in Haïti veel TBC voorkomt, wil de arts – voor alle zekerheid – over zes maanden nogmaals een longfoto laten maken.

Bij de GGD is een winkelcentrum en daar gingen we boodschappen halen. Toen we terugliepen naar de auto fietste een man ons voorbij en keek naar ons, fietste wat door en keek achterom. Ik zag dat er ook een vrouw bij hem hoorde die iets verder fietste. De man keek nog steeds achterom terwijl hij zachtjes doorfietste. Ik had m’n zware boodschappentassen even op de grond gezet toen hij vroeg "Is zij te huur? … Of te koop? M’n hersenen maakten overuren. Wat zijn dit voor vragen? NATUURLIJK NIET! Ik zei niks, maar als blikken konden doden.. Keek naar m’n tassen, bukte iets voorover en pakte ze. "Ze is zo lief!" eindigde de man de "conversatie" en ik hoorde de vrouw verderop bescheiden lachen. Niet gemeen, niet misplaatst, het leek eerder op een goed bedoeld grapje. Laten we het er maar op houden dat ik zulke grapjes niet leuk vind. In de auto dacht ik eraan, dat ik ook gewoon had kunnen antwoorden met "Nee meneer, dat is ze niet", maar op dat ene moment kreeg ik een fatsoenlijk antwoord niet over m’n lippen. Laurise zei de meneer nog wel uitbundig gedag. Tuurlijk…

Gisteren stonden we bij de kassa van de Etos. Achter ons stond een Surinaamse dame in de rij. Ze tikte me op m’n schouder en zei "Ze – en wees naar Laurise – lacht zo lief naar mij". Ook toen wist ik niet wat ik daarop moest zeggen en liet een Mona Lisa glimlach zien. Laurise lacht naar iedereen die haar vriendelijk aankijkt en ik ben dan juist de havik die erop let dat ze niet te veel loopt te "flirten". Zoals kinderen vaker kunnen doen, kan Laurise mensen lang observeren/aanstaren, net zo lang totdat ze een glimp van compassie ziet. Als dat niet lijkt te lukken, dan staart ze de persoon ernstig aan. Ik probeer Laurise – vooral in winkels – uit haar staarmodus te halen door haar (nog dichter) bij me halen. De kaarten liggen nu zo, dat ik niet om de haverklap omkijk of ze nog wel bij me in de buurt is, maar of ze niet bezig is met een vreemde contact te zoeken of al heeft gemaakt. Zoals vandaag in de Albert Heijn waar een oude man zat uit te rusten in de koffiehoek. Voor ik het goed en wel doorhad, zag ik die man breeduit lachen en zei hij tegen mij "zoho… die is best wel een beetje ondeugend", waarop ik antwoordde "een beetje?" Ik zag Laurise helemaal blij, ondeugend en speels kijken, nagenietend van het korte contact en ik kon alleen maar denken "wat moet ik hier nou mee?"

Laurise was haar puzzelboekje kwijt en ik vond in haar kast grote puzzelvierkanten met cijfers erin. Op het tekenbord schreef ik 1 t/m 8. Het was haar eerste visuele kennismaking met cijfers. Ik wees een cijfer op het bord aan en Laurise zocht het puzzelvierkant met hetzelfde cijfer erbij. Dat ging hartstikke goed. Na twee keer oefenen was het wel genoeg voor vandaag. Tijd voor ontspanning!

Tekenbord

Tristan was een weekend weg op "welpenkamp" en toen hadden we weer 2 kinderen in huis. Tussen Dion en Laurise ging het hartstikke goed, want een derde is vaak het 5e wiel aan de wagen.

Een dag in de maand zie ik het allemaal niet meer zitten en gisteren was die dag. Leeg, nergens zin in, geen inspiratie, nul creativiteit, onverdraagzaam en alles is mij dan te veel. Zo erg, dat ik last van mezelf heb en het liefste onzichtbaar wil zijn. Paul en ik spraken af dat Paul vandaag zoveel mogelijk Laurise onder z’n hoede zou nemen en ik me er weinig mee zou bemoeien. Door naar elkaar toe te groeien is het verstandig soms afstand van elkaar te nemen.

Toen Laurise uit bad kwam en zich moest aankleden vroeg Paul of ze dat zelf kon. Ik was op dat moment op zolder en ik verbaasde mij toen ik haar hoorde antwoorden "Nee". Ik dacht "pardon?" en ging met een mand vol strijkgoed naar beneden. Toen Laurise me zag, keek ze nogal betrapt met een mix van "mmm, heb je haar weer". Intussen vroeg Paul aan Laurise "Laurise kan zich toch zelf aankleden?" en omdat ik in haar kamer het strijkgoed ging opbergen, antwoordde ze niet, maar ging ze zich aankleden.

Na het aankleden zei Paul tegen Laurise "Kom, we gaan naar beneden. We gaan eten". En weer hoorde ik haar "Nee" zeggen, waarop Paul zei "Nee?" Ja, we gaan wel eten" en samen gingen ze naar beneden.

Laurise was met Paul meegegaan om boodschappen te halen. Toen ze terug kwamen, stond Dion net buiten om te gaan fietsen. Hij nodigde Laurise uit ook mee te gaan fietsen. Ik vertelde dat tegen Paul en dat mij dat niet zo’n goed idee leek. Paul ging naar buiten om Laurise te halen en ik zag haar door het raam tegenstribbelen. Ze wilde niet mee naar binnen. Ik vertelde Paul wat ik had gezien en toen zei hij dat hij meer van dergelijke dingen al met Laurise had meegemaakt. Zo mocht ze bijvoorbeeld in de winkel frisdrank uitzoeken. Ze zag een pakketje van 4 flesjes en zei tegen Paul "Voor Laurise". "Nee", had Paul gezegd "voor Laurise, Tristan en Dion". Laurise zei "Nee, voor Laurise" en Paul had haar medegedeeld dat hij dan de flesjes terug ging zetten. Blijkbaar begreep ze de hint want toen zei ze "Tristan, Dion en Laurise".

Paul had ook het haar van Laurise gewassen en twee staartjes gemaakt. Toen ze die aan mij liet zien zei ze erbij (uit haarzelf) "papa gemaakt". Hoeveel uitroeptekens zal ik erbij zetten? Onze mond viel open van verbazing.

Na het eten verveelde Laurise zich. Ik vroeg haar wat ze ging doen en ze gaf geen antwoord. "Ok, dan gaan we naar boven om daar wat uit te zoeken. Kom, naar boven." Ze wilde niet naar boven, dus tilde ik haar naar boven. Laurise huilde. Toen we in haar kamer kwamen, vroeg ik iets uit te kiezen. Ze keek niet naar de kast. Ineens schoot mij te binnen, dat op de kamer van de jongens een tekenbord staat. Het leek mij wel leuk deze beneden te zetten en dat ze er én op kon krijten én aan de andere kant er op kon tekenen met afwasbare viltstift. Ik pakte het tekenbord en liet het Laurise zien. "Deze doen? Kan Laurise tekenen." Dat vond ze wel wat en voor ik het wist tekende ze het bord vol met sneeuw. Ik vroeg me af of ze een vierkant of zo kon tekenen. Toen haar kunstwerk weggeveegd mocht worden, tekende ik een vierkant en vroeg of ze dat kon natekenen. Ik liet het resultaat aan Paul zien. Hij kan veel beter tekenen dan ik. Paul vertelde dat een vierkant tekenen moeilijk is. Misschien ging het Laurise makkelijker af als Paul het tegelijkertijd voordeed. Het ging beter. Ik probeerde het vervolgens met het verbinden van punten. Ook dat ging wel aardig. En zo gingen we van een vierkant naar een driehoek (die ze beter – inderdaad – kon natekenen) en ik maakte onder de driehoek een gezichtje, waardoor de driehoek een mutsje werd. Ze vond dat erg leuk en ze maakte ook een gezichtje onder haar driehoek. Ik had geen neus getekend. Laurise wel. Laurise tekende aanvankelijk niet de omtrek van het gezicht en toen Paul haar stimuleerde dat te doen, bleek dat best lastig om de lijn te laten stoppen bij het begin van de driehoek. We hebben het tekenbord laten staan. We zijn benieuwd wat ze morgen uit haarzelf zal gaan tekenen.

Ik weet even niet hoe ik het beter kan omschrijven, maar ik vond het een succesvolle dag.

Machtstrijd

Laurise gaat internationaal, want we kregen n.a.v. haar website een reactie uit België 🙂

We hebben vandaag veel winkels gezien en Laurise is voor het eerst in een viswinkel geweest. Van alle winkels tot nu toe heeft ze juist in deze winkel haar ogen uitgekeken (wat we eerder hadden verwacht in een supermarkt of een speelgoedwinkel). Van links naar rechts heeft ze de vitrine intens geobserveerd en verschillende vissoorten aangewezen (maar ik kom ook niet veel verder dan kabeljauw, "lekkerbekkie", zalm, garnalen, makreel, tonijn en kibbeling). Vanavond heeft ze kibbeling zonder problemen opgegeten.

De hobbyzaak was ook leuk voor haar om te zien, maar helaas, ze mocht nergens aankomen. Toen ze de enorme hoeveelheid wol en katoen zag, zei ze "voor mama". Nee, ik heb haar nog niet mijn laden vol kralen laten zien, waarmee ik o.a. horloges maak.

Op TV werden er Chipz-pasjes voorgedaan en Laurise ging staan en deed vrolijk mee. Toen ze in de gaten kreeg dat ik naar haar keek, ging ze gauw weer zitten. Ik moedigde haar aan weer te gaan staan en deed ook de pasjes mee (maar ik kon de choreografie niet zo goed volgen, dus ik bakte er niet veel van ..). Leuk, dat Laurise het durfde en er zichtbaar lol in had!

Over durven geschreven.. sinds lange tijd had ik weer snoepjes in de auto. Toen we naar de winkel reden, vroeg ik aan Laurise of ze een "banaantje" wilde. "Twee!" hoorde ik vanaf de achterbank..  🙂 "Ok, twee.." 

Vandaag kregen we een brief van de GGD dat we op 8 april terug moeten komen n.a.v. de gemaakte longfoto. We waren hierover nogal verbaasd, maar we wachten af wat er a.s. dinsdag wordt gezegd.

Vanavond kwamen we in de twilight zone (zonder dat creepy geluidje erbij hoor): een schemergebied waarin je begint te twijfelen of je als ouder wordt uitgeprobeerd (machtstrijd) of niet. Wij hebben de policy dat er 1x per dag de tanden met de gewone tandenborstel mag worden gepoetst en de andere keer (of keren) elektrisch. Voor Laurise doen we dat al 7 weken zo, maar vanavond probeerde ze het uit om de 2de keer weer haar gewone tandenborstel te pakken, terwijl ik kort daarvoor had gezegd dat ze de andere borstel moest pakken. Ze begon te huilen, bleef staan waar ze stond en deed geen verdere poging. Ze mocht kiezen: tandenpoetsen of uithuilen op je kamer. Het werd haar kamer. Als ze uitgehuild was, kwam ik haar weer halen "Ben je uitgehuild? ["Ja, mama"] dan kun je gaan tandenpoetsen." Maar als ze er weer stond, deed ze niets, maande ik haar te gaan tandenpoetsen, begon ze weer te huilen en zo herhaalden we dit ritueel zo’n 7 keer. Ze had inmiddels de tandpasta en de elektrische tandenborstel in handen, maar waar ze hulp bij nodig had was het opzetstukje dat buiten haar bereik lag. Laurise keek hulpbehoevend, maar Paul en ik hebben snel afgeleerd daarop te reageren. Naar ons idee leert ze dan niet om hulp te vragen (wat gaandeweg juist steeds beter gaat). Ik heb het probleem uiteindelijk voor haar in stukjes gehakt. Kun je nu tandenpoetsen? Wat mis je dan nog? Waar ligt dat dan? Kun je daar bij? Kan Laurise het zelf? Nee? Wat gaat Laurise dan doen? En toen kwamen eindelijk de verlossende woorden: "vragen helpen".  Het was inmiddels half 10 en ze zal doodop geweest zijn. Ze wees op zweetdruppeltjes op haar voorhoofd die ik al had gezien. Na het wassen heb ik met Laurise op mijn rug haar naar bed gebracht en haar nog even goed geknuffeld en haar geprezen om haar vraag.

Onbegrip

Het hoogtepunt van deze dag was toch wel ons bezoek aan een supermarkt. Ik kwam daar een bekende tegen en we maakten een praatje. Laurise stond naast mij en de jongens waren ergens naar op zoek. Intussen gebeurde het volgende:

Tristan kwam naar ons toe en onderbrak ons gesprek met de vraag: “Mama, mag ik deze?” en liet een rolletje snoep zien.
Ik: “Ja, dat mag”.
Even later kwam Dion hetzelfde laten zien met dezelfde vraag.
Ik: “Ja, dat mag, maar Laurise nou? Neem haar maar even mee, dan kan ze ook wat uitzoeken”.
Even later kwam Laurise terug met de mededeling “Mam, kijk!” en liet eenzelfde rolletje snoep zien.
“Heb jij dat ook uitgekozen, nou prima”, waarna ze weer achter Dion aanhobbelde.
Even later kwam Tristan het gesprek onderbreken met de mededeling “Mam, weet je wat Laurise heeft gedaan?”
Ik: “Ik heb geen idee”.
Tristan: “Laurise heeft een zakje lollies aan die meneer gegeven”. Ik keek waar zijn vinger naar wees en zag een medewerker van de winkel die de vakken aan het vullen was.
Tristan:”En die meneer vroeg aan haar wat ermee was en toen heb ik gezegd dat het een foutje was.”

:))))))))))))))))

Het gesprek met de bekende was een lastig gesprek. Op het moment dat ik tegen die persoon zei dat ik niet wilde dat Laurise een hand gaf zonder mijn toestemming (wat al was gebeurd en ik Laurise zonder enige millimeter terughoudendheid de persoon bijzonder lief zag aanstaren) stuitte ik op onbegrip. Inmiddels weet ik van fora dat er altijd mensen uit de omgeving zijn die denken dat ze zich met de opvoeding kunnen/mogen bemoeien als het gaat om een geadopteerd kind. In ieder geval eerder dan bij een biologisch eigen kind. Zo wordt aan de kersverse ouder veel eerder gevraagd “mag ik even de baby vasthouden/op schoot nemen?” Of het wordt later aan het kind zelf gevraagd “krijg ik een handje/een kusje?” En zou Paul/Laurise/mij niets hoeven worden gevraagd?
Het hechtingsproces duurt nog een hele tijd en het is ons alles waard. De adviezen van deskundigen nemen we mee in onze opvoeding, omdat wij hebben gezien, gehoord en gelezen hoe ontspoord niet-gehechte kinderen kunnen raken op latere leeftijd.
Maar ook je andere kinderen kunnen later ontsporen.”
Uiteraard! garantie tot de deur, maar doet niet iedere ouder z’n uiterste best om dat te voorkomen en wanneer begint hij daar dan mee?] 

Alsof er niets was gebeurd zei ik op een gegeven moment tegen Laurise “Dit is .. [Laurise zei me na] en .. heet .. [zei me na] Zeg maar hallo [zei me na] en geef .. maar een handje.” [wat ze deed]

Paul en ik willen niet dat Laurise een allemansvriendje wordt. Afgezien van mogelijk misbruik zien wij het als absoluut onwenselijk als zij op allerlei manieren haar liefde wil “halen” en bevestigd wil zien. Met haar charme en blije lach voelt ze bijna feilloos aan wie daar gevoelig voor is. Wij hopen dat ze leert dat mensen die voor ons bekend zijn nog niet voor haar bekend hoeven te zijn. Wij hopen haar te leren dat ze beter een bepaalde terughoudendheid kan hebben tot het vreemde niet meer vreemd is. Ik hoop dat ze dan intussen heeft ervaren dat mensen haar ook aardig kunnen vinden zonder lichamelijk contact of dat zij mensen aardig mag vinden zonder dat er lichamelijk contact heeft plaatsgevonden.

Alle kinderen/mensen zijn uniek. Elke opvoeding is voor mij een samenspel met dat unieke kind gemixt met bijv. eigen normen en waarden, interesses die wel of niet met elkaar gedeeld worden, besteedbaar geld en fysieke en psychische (on)mogelijkheden. M.i. zal dan ook niet één opvoeding parallel lopen met die van een ander, hoe herkenbaar sommige dingen ook kunnen zijn.

Maar Laurise is ons kind en het is onze opvoeding en het is ons hechtingsproces. Ik heb inmiddels gemerkt dat er mensen zijn die dat direct accepteren en mensen die de grenzen opzoeken.

Knikkers

Vanmorgen kreeg Laurise een bakje yoghurt met muesli en honing waar ze een half uur over heeft gedaan om het op te krijgen.

Laurise kreeg het een aantal keren voor elkaar om haar spijkerbroek dicht te doen! Een knoop die haar eerder tot wanhoop kon brengen.. Ze was zichtbaar not amused toen ik haar wees op haar (lange) hempje dat nog op borsthoogte zat, dus moest de broek opnieuw los om het hemd er goed in te krijgen.

Laurise op haar 3-wieler en ik er achteraan gingen we naar de brievenbus. Ze had wat duwtjes in de rug nodig om vooruit te komen, maar ze kan fietsen!

Verder heeft ze de puzzels weer gedaan van 6 stukjes (gaat haar steeds sneller af!), heeft ze TV gekeken (ze is gek op de Teletubbies) en ben ik verder gaan oefenen met “waar is papa?” etc. Als ze het goed had, kreeg ze een kusje en als ze het niet goed had een kietel. Kietelen vond ze blijkbaar leuker, want ze maakte er al snel een potje van door bijv. als antwoord te geven “cavia”.

Bij de kassa van de Plus zei de cassiére tegen Laurise “Wat kijk je lief naar me, zit je soms te azen op extra knikkers of vind je me gewoon aardig?”. “Trut”, dacht ik, maar zei “Nou, ik weet alleen dat ze u amper kan verstaan en nog helemaal niet weet wat knikkers betekent.” “;Oh, spreekt ze Frans?” “Nee, Creools”. Ik gokte erop dat ze die taal niet kon plaatsen… En ook al wordt het Creools steeds minder, ik had gewoon zin om die mevrouw even de mond te snoeren. En YES! ze ging weer over op de orde van de dag door het bedrag te noemen en mij – conform de regels – 2 (stomme) Anubis knikkers te geven.

Tegen een uur of half 4 ging volgens mij het licht bij haar uit. Ze ging zich weer als vanouds vervelen door te blijven staan en te friemelen aan haar handen. Ik vroeg aan Laurise “en wat gaat Laurise doen?” waarop ze antwoordde “puzzel maken”. Ik koos ervoor om te zeggen “je hebt al veel puzzels gemaakt, je hebt gefietst en TV gekeken. Wat wil je nu gaan doen?” Ze wist het niet. Ik heb haar meegenomen naar haar kamer en haar gewezen op alles wat ze zou kunnen uitkiezen. Ik wees 2 bakken aan (waar speelgoed in zit). “Waarmee ga je spelen: die of die?” Ze wees een bak aan en zonder geluid pakte ze er van alles uit en zette het neer op de grond. Het werd heel leuk, omdat ze tafeltjes had neergezet waar omheen stoeltjes waren gezet. Op de tafeltjes had ze bordjes en bekertjes gezet en ik heb haar bewust niet gestoord en haar zo laten spelen tot het tijd was om de jongens te gaan halen.

De deur naar de garage kreeg ze niet open, maar ze vroeg niet om hulp. In eerste instantie heb ik hier boos op gereageerd. Toen ze het uiteindelijk vroeg (en ik haar complimenteerde) ben ik door m’n knieën gegaan en heb ik haar (voor de 10.000ste keer) uitgelegd, dat ze het zelf mag proberen, maar als het niet lukt ze moet zeggen “mama helpen”. Ik hield haar gezicht in mijn handen vast terwijl ik het uitlegde, ze zei het na en ik kreeg een dikke knuffel.

Toen we weer thuis waren, heeft ze mij geholpen bij het maken van pannenkoekenbeslag. Ik heb haar op het aanrecht getild en vanuit deze positie heeft ze veel lol gehad bij het bereiden van het beslag. Alleen de eieren erin heb ik zelf maar gedaan 🙂

Ik heb Laurise geobserveerd bij het tandenpoetsen, maar het is haar in Haïti verkeerd aangeleerd, er was geen controle, maar ze poetst heel lang op steeds dezelfde plekken. Daarbij vergeet ze de binnenkant van haar onder- en bovengebit. We hebben Laurise daar al vaker op gewezen, maar ze vergeet het nog. Geeft niet, maar ik nam het wel van haar over en als Laurise gecorrigeerd wordt in gedrag of vaardigheid… Hoewel ik niet hard had gepoetst, was toch haar tandvlees ergens iets gaan bloeden. Een slecht teken heb ik altijd geleerd van de tandarts: beter poetsen. Ik heb mij voorgenomen minimaal 1x per dag het poetsen te observeren en desnoods af te maken. [Bij de jongens doen we dat ook nog regelmatig, juist omdat zij aan het wisselen zijn.]

Omdat Laurise het niet zelf mocht afmaken was ze in haarzelf gekeerd en heb ik haar maar verder uitgekleed/gewassen en in bed gedaan. Ze viel als een blok in slaap.

Handkusjes

Vanmorgen begon Laurise om 7.30 uur met een boterham en vervolgens een croissantje en om 9.00 uur had ze deze opgegeten.

Laurise was vandaag opvallend blij. Ik heb haar regelmatig horen neuriën (!) en ze zei woorden na van een CD van Dirk Scheele die ik liet horen tijdens het tekenen en puzzels maken. Wat Dirk zong, beeldde ik uit of deed ik voor en Laurise moest er erg om lachen (wat ik mij overigens heel goed kan voorstellen!) We hadden ’s middags een afspraak bij de GGD vanwege de – door de IND – verplichte TBC-controle. Er werd een foto van Laurises longen gemaakt waarop gelukkig niets was te zien en binnen 10 minuten stonden we weer buiten.

Bij twee winkels kreeg Laurise een presentje mee (what’s new?) en tijdens de rit naar de GGD had ze sjans met twee Latino’s die in een auto naast ons ook wachtten voor het stoplicht. Ik had het eerst niet door, maar toen ik terloops opzij keek en twee gasten van een jaar of 26 handkusjes zag geven in de richting van Laurise, dacht ik “pardon? Tjee, Laurise weer in de bocht..” Ik was erg benieuwd hoe dit was begonnen, maar ja, dat blijft voor mij een vraag en voor haar een weet. Echt hoor, wat mij betreft mag ze een stuk eenkenniger gaan worden!!

Toen we de jongens gingen ophalen bij de BSO, zag ik Liesbeth weer. Liesbeth is van Surinaamse afkomst en ik vond het weer opvallend, dat Laurise een enorme afstand (dan wel!) creëerde en al snel bij haar (en mij) wegliep.