Maand: juni 2008

Ik heb een tijdje de weblog niet bijgewerkt. Geen nieuws goed nieuws? Nee, helaas geldt dat niet voor de afgelopen dagen. Natuurlijk zijn er dagen bij waarop dingen redelijk tot goed verlopen en eigenlijk een herhaling van stappen zijn. Zo niet de afgelopen dagen. Ik heb er moeite mee om Laurise te begrijpen. Wat ik vertel, blijft bijvoorbeeld meestal niet “hangen”. Als ik haar vraag “Wat zei mama nou?” komt er een antwoord van een paar uur geleden of ze herhaalt de vraag in plaats van antwoord te geven. Het komt ook steeds vaker voor dat ze helemaal geen antwoord geeft op wat ik zeg of vraag en in plaats van meer stelt ze steeds minder vragen. Haar apathische houding (niets doen, midden in de kamer staan) doet ze nog steeds. Ik word er soms echt moedeloos van. Waar ik mij vooral aan erger is dat ik niet de indruk heb dat ze haar best doet. Ze denkt 1 tel na en zegt dan “weet ik niet”. Ze onderzoekt 2 tellen een verpakking, krijgt het niet open en geeft het op. Ze zegt soms “mama doen”, waarop ik steevast zeg “nee, Laurise eerst zelf proberen”. Als ik zie dat ze haar energie eenzijdig richt zonder resultaat, leg ik uit hoe ze het zakje wel open kan krijgen. Negen van de tien keer lukt het haar dan wel.

We zijn nog geen tel de deur uit of Laurise transformeert in een vrolijk meisje; zwaait, lacht, praat, huppelt. We zijn nog geen tel binnen of Laurise transformeert in een stil, boos kijkend meisje dat op een plek in de gang en vervolgens de huiskamer gaat staan in afwachting van een “commando”. Het maakt niet uit hoe dat commando wordt uitgesproken, streng of vriendelijk. Is het commando opgevolgd dan gaat Laurise weer staan, wachtend op het volgende.

Als ik voorstel “ga maar iets uitzoeken in je kamer wat je heel leuk vindt om te doen.” dan verschijnt Laurise niet met iets beneden. Ze blijft lang weg, dus ga ik kijken en dan staat ze voor haar kast te kijken naar de kast. Als ze antwoordt dat ze een puzzel wil maken en ik zeg “ga die maar zoeken”, dan moet er zo’n beetje hemel en aarde bewogen worden om haar een mand te laten pakken om te kijken wat er in zit (en de inhoud heeft ze al heel wat vaker gezien). Laurise heeft twee barbiepoppen die we samen een naam hebben gegeven van vriendinnen/bekenden uit het kindertehuis: Jacqueline en France Love. Ze kan de namen niet onthouden. Als we – zoals gisteren – weer aan haar vroegen “en hoe heet nou deze pop?” antwoordde ze “madame”, terwijl we nog geen 5 minuten daarvoor de namen hadden voorgezegd.

Wat we ook niet kunnen begrijpen is dat ze dingen laat gebeuren die totaal niet prettig zijn. Zo reageert ze niet als Wessel haar (weliswaar speels, maar toch) bijt of in haar kleding bijt. Als ze – net als maanden geleden – per ongeluk onder een koude douche staat, zegt ze niets, vraagt ze niets en bibbert ze als een rietje als we er later achter komen. We hebben hierop overigens niet begripvol gereageerd, maar haar een standje gegeven dat ze onprettige dingen niet moet laten gebeuren en hebben haar (weer) handvatten gegeven hoe ze iets dergelijks kan laten opheffen.

We houden het er maar even op dat haar vaste schijf vol zit, want ook nieuwe woordjes leert ze er nagenoeg niet bij. Ze is qua woordenschat niet meer of beter Nederlands gaan spreken dan zo’n 4 weken geleden.

Zijn er dan helemaal geen positieve dingen te melden? Natuurlijk wel. Laurise ziet er (binnen) heel gelukkig uit als ze nieuwe kleding heeft gekregen of een nieuw sieraad en als van haar geen inspanning wordt gevraagd.

Wie voor het volgende verhaal een verklaring weet, mag reageren 🙂 Dion en Laurise wilde TV kijken toen ik Wessel moest uitlaten. Dat kan tegenover ons huis, dus vanuit de keuken kunnen ze me zien. Toen ik even later terugkwam, zag ik licht branden in de WC. Ik deed de deur verder open, maar ik zag niemand. Ik liep naar de kamer om te vragen wie als laatste op de WC was geweest, maar Dion zei “ik niet”. Laurise zag ik niet. Ik hoorde dat boven de (andere) WC werd doorgetrokken en even later kwam Laurise naar beneden. Ik vroeg aan haar
“Ben jij net op die (wijzend naar de WC beneden) WC geweest?”
“Ja, mama”.
“Maar je bent ook boven naar de WC geweest. Waarom?”
“Laurise plassen daar” en wees naar de WC beneden.
“Waarom ging Laurise dan boven naar de WC?”
“Laurise poepen”.
“Laurise, ik begrijp het niet. Ging je daar (wijzend) plassen en daar (wijzend) poepen?”
“Ja, mama, boven poepen, beneden plassen.”
“Laurise op die WC (wijzend) en op die WC (wijzend) kan Laurise plassen en poepen. WC is hetzelfde.

Een merkwaardige actie, omdat ze haar afval nooit op die manier heeft gescheiden.

Als ik aan de juffen vraag of er nog iets bijzonders is te melden over Laurise, krijg ik steevast te horen dat ze zo vrolijk is en met alles meedoet. Inmiddels kent een aantal kinderen uit andere klassen Laurise ook, want ze wordt door die – voor mij wildvreemde – kinderen gedag gezegd. Als een kindje dichtbij staat, is het veelal gebruikelijk om “hoi” of zo terug te zeggen. Laurise zegt “hallo” en zwaait er uitbundig bij, vooral als het kind een meter of 2 verder weg staat. Als dan het kindje tegen een ouder of ander kindje zegt “kijk als ik haar naam roep, gaat ze zwaaien” dan zwaait Laurise ook, zolang het kindje in beeld is of nog aan het praten is. Als er een ouder bij is, zie ik wat ongemak en wordt het kind terecht gewezen; als er een ander kind bij is, lijkt het alsof Laurise wordt uitgelachen. Aangezien Laurise geen attractie is waar je geld in kunt stoppen voor wat lol, grijp ik op dat moment in door Laurise af te leiden of om mee te vragen.
Een ander verschil is dat kinderen doorgaans aan elkaar vragen “hoe heet jij?” In dit geval kennen ze de naam van Laurise al, maar wordt dat geïntroduceerd bij een ouder: “Mam, ze kan haar eigen naam al uitspreken, hoor maar” en vraagt het kind aan Laurise hoe ze heet. De meeste ouders wachten het antwoord niet af en zijn dan al doorgelopen. Het kind roept dan nog na “ze zei Laurise, knap hè?” en holt vervolgens weg.

Steeds vaker zegt Laurise “Ik ga …” in plaats van “Laurise gaat ..”

Ik had voor de ochtendpauze koekjes gekocht van Diego (neefje van Dora). Op de verpakking stond een raadsel van “zoek de 10 verschillen”. Het leek mij wel leuk om dit met Laurise op te lossen, maar een dergelijk raadsel bleek veel te moeilijk voor haar te zijn.

Na een reis van zo’n vijf kwartier kwamen we (incl. Wessel) ’s middags aan in het Uilenbos. Nergens stond aangegeven waar de Haïtikids zich zouden bevinden en we gokten op de speeltuin. We zagen een paar Haïtikids en ik betaalde de entree voor de speeltuin. De jongens was ik al snel kwijt in de speeltoestellen en daarom begeleidde ik Laurise naar iets wat ze nog niet had uitgekozen. We hoorden ineens “Laurise!” en keken naar twee oudere meisjes die Laurise blijkbaar herkenden. Dit was het moment: hoe zou Laurise hierop reageren? Ze keek ze aan.. ik zag een glimlach op haar gezicht en ze liepen naar elkaar toe. Nog geen tel later liep Laurise voorop, de twee meisjes liepen achter haar aan en ze gilden wat. Het leek alsof ze verder gingen waar ze in Haïti waren gebleven. En.. ze spraken Nederlands met elkaar! De drie meiden renden en huppelden weg en dan komt het moment waarop je je als ouder volkomen overbodig voelt en teruggaat naar de volwassen wereld: het aangrenzende terras. Een prima combinatie, omdat je vanaf het terras goed zicht had op de speeltuin. Intussen was Paul bij twee bekenden (met hun zoontje) gaan zitten en kwam Laurise af en toe even langs om te zwaaien of uit te blazen. Paul heeft van de twee meisjes wat foto’s gemaakt. Als twee grote zussen ontfermden de oudere meisjes zich over Laurise. Zo zag ik een daarvan Laurise op schoot nemen om haar mee te voeren op een katrol en dan zag ik ze weer op de familieschommel zitten. Er is bij de speeltuin ook een kinderboerderij, maar geen haan die daarnaar kraaide.
Aan het eind van de middag hebben we op het terras nog een pannenkoek gegeten en waren we om half 8 weer thuis.
Af en toe viel er een bui, maar dat heeft de pret niet kunnen drukken. Het was vooral mooi weer en een mooie dag die zeker voor herhaling vatbaar is!

Vandaag hebben Laurise en ik de verblijfsvergunning opgehaald. In mijn voorstelling was zo’n vergunning een beschreven A-4 of zo, maar het bleek een pasje te zijn. De vergunning is geldig t/m 2013, maar binnen 2 jaar moeten wij de adoptie omzetten naar Nederlands recht. Als we dat hebben geregeld, is de vergunning overbodig.

Gisteren was Tristan jarig en zijn we na schooltijd naar Ballorig gegaan in Zoetermeer. Laurise heeft genoten van de trampoline en de botsautootjes. Daarna zijn we – met oma en opa erbij – gaan eten in Kapitein Haak in Leidschendam. Het fijne daar was dat ze plaatjes hadden van het eten. Zodoende kon Laurise heel goed uitkiezen wat ze wilde eten. Het werd spaghetti.

Hoewel we niet wonen in een “Oranjestraat” en ik heel weinig met voetbal heb, vond ik het toch leuk om voor Laurise oranje haarversiersels (speldjes, haarband, dikke elastiekjes) te kopen. Toen ik het haar ’s middags liet zien, zei ze meteen “voetbal!”.

Ik weet niet wat Laurise in Haïti gewend was, maar ik vind dat ze weinig in de spiegel kijkt. Om haar meer bewust te laten worden van haar lijf en er vooral vertrouwd mee te raken, heb ik vandaag een lange spiegel voor haar gekocht waarin ze zichzelf van top tot teen kan bewonderen. Ik zal ‘m morgen aan de zijkant van haar kast opplakken. Een spiegel in een slaapkamer is eigenlijk helemaal niet Feng Shui, maar deze plek moet maar volstaan.

Voor de rest gaat het z’n gangetje. Laurise gaat nog steeds elke dag naar school, heeft het daar erg naar haar zin en ze begint langzaam maar zeker woordjes aan elkaar te plakken voor een korte zin/reactie.
Zo had ik in Ballorig het eerste “gesprekje”. “Mama, mag ik schoenen aan?” “Ja, waar zijn ze dan?” “Schoenen staan daar.” “Ga ze maar pakken.”
Een bijzonder moment!

A.s. zondag gaan we naar Lunteren, naar het Uilenbos. Veel geadopteerde kinderen uit Haïti (via Wereldkinderen, NAS of God’s little Angels) komen daar bijeen en we zijn heel erg benieuwd hoe Laurise deze bijeenkomst gaat ervaren! Volgens de laatste telling zouden er zo’n 60 mensen komen.