Paul en ik waren verbaasd toen oma doodleuk vertelde dat de jongens zo goed hadden gegeten toen ze bij haar logeerden. Dat deden de jongens namelijk thuis helemaal niet! Daar moest ik onlangs aan denken toen Paul een gesprek had met een leidster van de BSO. Ze moesten Laurise met eten afremmen, ze at gerust vijf boterhammen tussen de middag en vroeg de hele middag om een koekje. Ook bleek ze heel veel fruit te eten op de BSO. Ter vergelijking: thuis eet ze met moeite 1 boterham en vraagt ze helemaal niet om een koekje en vraagt ze nooit om fruit. Zelfs niet als kort daarvoor Tristan of Dion een koekje of zo aan mij hebben gevraagd. En net als bij het verhaal van oma (van een paar jaar geleden) begreep ik hier niet veel van. Ik snap alleen waarom ze ’s avonds zo moeizaam haar bord leeg eet.
Op school en op de BSO gaat het goed. Laurise gaat uiterlijk om 20.00 uur naar bed (liever om 19.00 uur), omdat het ’s avonds niet alleen eerder donker wordt, maar bij haar dan ook snel het licht uitgaat. Tegen etenstijd is Laurise meestal niet meer zo vrolijk en worstelt ze zich door het avondeten. Nadenken, “weet ik niet” zeggen, vragen “wat is dat?” zijn nog vreselijk moeilijk voor Laurise. Het zit nog opvallend veel in haar systeem om mij boos aan te kijken en dan niets te vragen. Afwisselend negeer ik dit of reageer ik in de sfeer van “Laurise praat niet, vraagt niets, dan weet ik het ook niet”.
Ze is dol op TV kijken en “sokken-la” (= chocola :)) eten, maar als ik – in het kader van een geheugentraining – vraag “wat heb je op TV gezien?” dan slaat Laurise vrij snel op tilt. Dit uit ze door met haar vingers te wapperen alsof ze drumt in de lucht of ze houdt haar vingers in de vorm van een pistool. Haar mond maakt dan wat spieroefeningen, maar er komt geen geluid uit of alleen “uhm” of “van”.
Ook kunnen soms de antwoorden heel vreemd zijn. Ze weet bijv. al 8 maanden waar haar ondergoed ligt en het goed benoemen, maar ze kan soms naar de kledingkast lopen en iets aanwijzen en benoemen als onderbroek. Als ze dan iets langer nadenkt, komt ze wel op het goede antwoord, maar een dergelijk proces duurt meestal heel lang. Ze kijkt dan naar de kast en wij vragen bijv. “waar zijn je onderbroeken?” Ze geeft dan geen antwoord gedurende minimaal een half uur, voordat eindelijk het antwoord komt “weet ik niet”. In dit geval gaan we niet akkoord en vragen we haar nog even na te denken. Weer een half uur verder komt dan het goede antwoord.
Vanavond had Laurise naar Klokhuis en het Jeugdjournaal gekeken. Ik was benieuwd wat indruk op haar had gemaakt en vroeg haar wat ze op TV had gezien. Ze antwoordde met “auto, auto kapot”.
Ik vroeg het aan de jongens en het bleek over elektriciteit te gaan. Zeker een moeilijk woord, maar los hiervan zal ze niet snel vragen wat een woord betekent.
De meeste mensen zijn erg onder de indruk van haar taalgebruik, maar als je goed luistert hoor je dat ze veel woorden aan elkaar rijgt en daardoor onduidelijk praat. Technisch gezien houdt ze haar kiezen te dicht bij elkaar om de woorden goed uit te spreken en spreekt ze vrij zachtjes. Op zich kan iedereen Laurise wel verstaan en begrijpen, maar we zullen de juffen inschakelen om haar ook op school duidelijker te laten praten. Zo begrijpt bijv. iedereen wel de reactie “eeeeeuw”, maar ze hoort dan bijv. te zeggen “oh”. Als ik haar woord voor woord voorzeg, spreekt ze beter Nederlands dan ik. We vinden dat Laurise een prachtige stem heeft en we vinden het daarom doodzonde dat ze haar spraak door stemvolume en het aan elkaar rijgen van woorden in haar eigen schaduw zet. We vinden het niet goed dat ze wappert met haar vingers omdat het onnodig onzeker overkomt, dus attenderen we haar er steeds op dat ze praat met haar armen langs haar lijf.
Het uitproberen van zaken blijft ook een aandachtspunt en het spelen is na bijna 8 maanden hier in Nederland iets verbeterd, maar het heeft nog veel het niveau van zwijgend de poppetjes uit de box en de poppetjes weer in de box.
Sinds kort proberen we Laurise te leren omschrijven wat ze eet of voor zich ziet. Ook vragen we vaak bij het eten “wat eet je nou?” (omdat ze meestal niet vraagt “wat is dat?”). De procedure is als hierboven beschreven. Omdat wij ‘geen antwoord geven’ geen optie vinden, moet Laurise 6 tellen op de trap zitten, terugkomen en direct antwoord geven. Zo is ze vorige week een keer of 10 teruggestuurd en we zagen dat ze er behoorlijk de smoor in had, maar “ik weet het niet”, meldde ze niet.
Toen dit antwoord eindelijk kwam, mocht ze weer aan tafel haar bord leeg eten. Het eten was natuurlijk inmiddels afgekoeld en ze vroeg [haar bord optillend] “mama, moet heet maken”. Ik heb nee gezegd en uitgelegd dat als Laurise direct antwoord had gegeven haar eten nog warm was geweest.
Alle benodigde papieren liggen sinds gisteren in Almaar bij een advocaat om de adoptie om gaan te zetten naar Nederlands recht en we moeten in september aan de slag voor het eerste follow-up-verslag (dat naar Haïti wordt gestuurd).