Zover ik mij kan herinneren, ken ik alleen de verhalen over mannen, maar zelf ben ik iemand die liever bezig is, weinig op de bank zit en eigenlijk (te) weinig rust neem. De rust vind ik namelijk in dingen doen en niet in passief zijn. Halverwege een film kan ik ook gerust opstappen en wat anders gaan doen. Nu ik de laatste tijd echter de serie Amika met de kids volg (op de bank), heb ik gemerkt hoe knuffelig Laurise is geworden. Ook als ik sta te koken, komt ze speciaal een kusje bietsen. Soms maak ik er een grapje van en zeg ik dat de kusjes op zijn. Dan giert ze het uit en snapt ze het grapje “dat kan niet!” Er is altijd wel een plekje in mijn broekzak of zo waar nog een kusje bewaard was. Vaak vraagt ze dan “wat gaan we eten?” en mijn beste antwoord is “macaroni” (maar dan wel met saus). Waar we nog steeds extra aandacht aan besteden is dat Laurise een tweede keer mag opscheppen (ook al doet verder niemand dat). Opvallend vind ik dat Laurise haar bord nog steeds tot de laatste korrel leeg eet. Hoewel we meestal voor de kinderen opscheppen, vind ik – vaker dan vader – dat ze het ook zelf mogen doen. Bij pannenkoeken mogen de kinderen voor de tv zitten, maar als er niet doorgegeten wordt (is de afspraak), is het over en uit en moet diegene aan tafel gaan zitten. Hoewel we er geen wedstrijd van maken, is Tristan meestal als eerste klaar en zijn Dion en Laurise vrijwel tegelijk als laatsten klaar. Het zit meer in Laurises systeem dan in dat van de jongens om na het eten het bord naar de keuken te brengen.
Vorige week stelde ik Laurise voor om weer eens op haar roze laptop te spelen. Ze ging naar boven om hem te halen. Na een tijdje kwam ze terug en zei “ik kan ‘m niet vinden”. Ik ging mee naar boven en vroeg waar ze al had gezocht. Ze wees vaag naar de kast. Haar kast bestaat uit vakken waarin boxen staan. Dus ik begon bij rij 1 rechts bovenaan. Heb je hier al gekeken? “Nee”. “Dan ga je eerst hier kijken.” Laurise keek en zag geen laptop. “Ok, dan gaan we naar het volgende vak. Zit je roze laptop hierin?” Laurise keek en zag geen laptop. “Ok, dan gaan we naar het volgende vak”. Ik zag de laptop. Laurise keek en zag geen laptop. “Nee”, zei ze en wilde naar het volgende vak. “Laurise, weet je wat een laptop is?” Ze had de kleur onthouden en in bijna elke box zit wel iets van roze. Ze pakte een roze knuffel en vroeg “deze?”
Pas toen begreep ik dat ze niet wist waarnaar ze op zoek was.