Laurise zou naar een feestje gaan met meiden. Prima. Een vriendinnetje van haar had geopperd haar vóór die tijd op te maken en zouden ze samen naar het feestje gaan. Ik was in gesprek met Laurise over make-up, waarom zij haar wilde opmaken (omdat ze dat leuk vindt), waarom ze het niet zelf deed, waarom überhaupt make-up als het een pyjamafeestje was, waarom bij vader opmaken en niet bij mij, toen deze vriendin mij belde. Ik nam niet op. Laurise werd daar zenuwachtig van. Ik legde haar uit dat ik prima zelf wel kon bepalen wanneer en of ik de oproep wilde beantwoorden. Ik zag Laurise op haar telefoon wat doen. “Wat ben je aan het DOEN?” Nou haar vragen waarom ze mijn moeder belt, waarop als antwoord kwam “omdat jij niet opneemt.” Ik heb Laurise vervolgens verboden te reageren op haar berichten, omdat wij met elkaar in gesprek waren. Dat liet Laurise haar toch nog even snel weten. “Laurise, kap daarmee. We zijn in gesprek. Ik hoor weer een bericht waarnaar je kijkt: ok, hoeveel tijd heeft ze jou gegeven om met mij te praten?” Het kwam neer op 4 minuten. Intussen werd ik weer gebeld. “Ze weet dat we in gesprek zijn, dus ik neem de telefoon niet op. Even wat anders: zij dringt erop aan je op te maken, maar zal wel om 18.45 bij het afgesproken adres zijn, vertel je nu?” Mijn telefoon gaat weer en de sms-jes gaan intussen bij Laurise ook verder. “Laurise, leg die telefoon weg. Wat beteken jij dan nog in dit verhaal of wat heb jij daarin te zeggen hoe jij het ziet? Houdt ze rekening met jou? Of moet het gaan zoals zij het wil? Jullie zouden toch samen naar het feestje gaan? Even serieus: a. je hebt make-up niet nodig, want je bent al knap b. eerst stalkt ze ons een kwartier lang dat het moet, want anders kan het niet meer volgens haar en nu gaat ze ineens alleen. Dus zonder rekening te houden met jou. Of heeft ze dit met jou overlegd?” “Nee.” “In mijn ogen, Laurise, heeft dat weinig te maken met vriendschap.”