Maand: oktober 2015

Voor veel vrouwen is het misschien geen issue, maar ik slaag jaarlijks slecht voor vervanging van mijn garderobe. Ik heb 1,5 meter kledingkast, incl. zomer- en winterkleding en incl. jassen. Het kan bij mij dan ook zomaar drie jaar duren, voordat ik iets heb gevonden wat iets (te) oud kan vervangen. Dat geldt tevens voor schoenen/laarzen. Het is mijn ervaring geworden dat ik goed kan slagen als ik er niet op uit ben. Zoals vandaag. Ik ging met mijn lief kijken voor een zonnebril op sterkte, liepen langs een kledingzaak, zagen een leuke trui in de etalage en liepen naar binnen. Uiteindelijk bleek de trui niet in mijn maat, maar scoorde ik wel 2 nieuwe gave broeken en een vest. De trui kon besteld worden. Voor mij echt zo super om morgen de oude broeken weg te kunnen doen en de nieuwe toe te kunnen voegen aan mijn favorieten!

Daarna is de zonnebril op sterkte ook geregeld en heb ik na jaren mijn kapsel weer eens iets veranderd.
Kortom: genoten van deze zaterdag!

Vandaag heb ik een tweede Nautilus aangeschaft. Waarom? De eerste was voor de liquid Menthol, maar om nu de hele dag menthol te dampen met mijn nieuwe Istick vond ik teveel van het goede. Vandaar de tweede die gevuld is met de smaak van Like Smoke. Een tabakachtige smaak met een vleugje caramel. Een populaire smaak volgens de verkoper, maar het is voor mij nog niet DE smaak die ik echt wil. Ik heb mezelf inmiddels aangemeld op een forum om zo veel mogelijk kennis te vergaren omtrent E-smoking.

Op mijn leeftijd word je vanzelf opgeroepen voor onderzoeken. Zo is er het uitstrijkje (check baarmoederhalskanker), bevolkingsonderzoek borstkanker, bloedafname voor suiker en bloedafname voor cholesterol.
Oudere mensen hebben het vaak over hun gezondheid en dat vond ik voorheen zo vervelend om te horen, alsof er niets anders kon bestaan in je leven. Ik was jong en wist niet beter. Voor sommige dingen moet je helaas eerst ouder worden om meer te beseffen hoe kwetsbaar je gezondheid kan zijn en hoe belangrijk dat is. Met een bepaalde levenstijl kan je een eind komen, totdat je beseft dat het roer omgegooid moet worden en waarschijnlijk levenslang. Het klinkt heel egoïstisch, maar ik kan het nu wel omarmen dat de wereld waarin ik nu sta, in de eerste plaats om mij gaat. Als het met mij namelijk niet goed gaat, zal het met de rest (mijn rol als werknemer, vriendin, moeder, etc.) ook niet goed gaan of minder. Als ik ziek zou zijn, zou ik slecht(er) of minder goed kunnen presteren/functioneren, etc. Als ik niet kan stralen of me slecht in m’n vel voel, heeft dat een uitwerking op mijn omgeving.
Voor nu ben ik heel dankbaar voor de positieve uitslagen, behalve de uitslag van het te hoog gemeten cholesterol. De test meette een score 8 en zou onder de 6 moeten zijn. De huisarts vroeg of dat in de familie zat. Ik heb geen idee. Elke vraag richting mijn familie is namelijk een doodlopende weg gebleken. Belangrijker vind ik hoe ik hiermee aan de slag moet gaan. De bloeddrukmeting van vandaag gaf daarentegen een keurige score: eerder aan de lage kant dan te hoog. Dat is dan weer winst en goed nieuws! Omdat ik zo weinig weet van het medische dossier van mijn familie, heb ik dit gepost voor mijn kinderen. Over een half jaar zal ik mijn cholesterol opnieuw laten meten. Intussen ben ik zoekende hoe ik de slechte score omlaag kan krijgen.

Ik heb nogal wat films gezien, maar Flatliners (uit 1990) behoort voor mij wel tot het genre dat ik er verder over ging nadenken. [Wie de film nooit heeft gezien – en dan citeer ik even uit Wikipedia: “Vier medische studenten (Nelson, Rachel, David en Joe) experimenteren in het geheim met bijna-doodervaringen door een hartstilstand te forceren. Het doel van de experimenten is het ontdekken van een eventueel leven na de dood. Na elk experiment wordt echter de betreffende deelnemer geconfronteerd met ingrijpende gebeurtenissen uit zijn of haar verleden en elk van hen komt daardoor met zijn geweten in de problemen.”] Deze film heeft mij doen inzien om dingen in het leven vooral af te willen maken. Mijn ervaring is alleen dat een ander dat niet altijd per definitie wenst. Het is dan verder niet meer aan mij.

Jaren geleden introduceerde een ex-vriend mij in de Russische literatuur. Ik las toen o.a. een novelle van Leo Tolstoj; een dun boekje dat mijn leven voor altijd zou veranderen. Het gaf voor mij een voorschot op de toekomst: als je ooit op je sterfbed belandt, denk dan niet “had ik maar”, net als Ivan die omringd werd met dure schilderijen, maar aan het einde van zijn leven vooral nep contacten ontmoet. Uiteindelijk haalt hij geen kracht uit al die schilderijen, maar zoekt hij het in het menselijke en ziet hij zoveel schijnheiligheid. Dat is geen waarheid, maar mijn interpretatie van en herinnering aan het boek. Ik denk er regelmatig aan en wat mijn keuzes ook zijn geweest, ik wil op de dag dat mijn leven eindig is, niet denken: “had ik maar……”.

Het was in mijn nieuwe huis mijn eerste aankoop. Ik kwam in een nieuwbouwhuis terecht, dat ik van onder tot boven (incl. 2 tuintjes) voor € 1.650,- mijn thuis moest maken. Ik moest vooral keuzes maken. Ik viel voor de prijs en dat ie zwart was. Het werd een trouw element in mijn huis en wat er ook gebeurde, elke dag kon ik op hem rekenen.

Na een jaar verhuisde ik naar mijn huidige huis en zover ik mij kan herinneren was dit het eerste wat ik inpakte. En wat er ook gebeurde, elke dag kon ik weer op hem rekenen. Bezoek, verjaardagen, verdrietige momenten.. welk tijdstip dan ook; hij was er altijd. Tot vandaag. Zonder enige aankondiging heeft hij mij vanmiddag in de steek gelaten. Na vijf jaar z’n werk te hebben gedaan, was het op. Toen ik hem in de doos legde van zijn vervanger, dacht ik hier even aan.

Zo’n apparaat als constante factor in je leven is dan buitengewoon prettig, tenminste .. als je uiteraard van koffie houdt.

Vandaag las ik “Iets wordt pas betekenisvol als je er betekenis aan gééft.” Wat zou het verschil zijn als er “…. geeft” zou hebben gestaan? Los van de tekst denk ik over zo’n zin na. Is dat zo? Heb ik daar voorbeelden van? Heb ik hier een antwoord op en is dat antwoord dan nog in ontwikkeling of definitief, totdat iemand mij kan overtuigen en andere inzichten kan geven? Op een dergelijk niveau praat ik maar zelden. De meesten vinden het maar zwaar, maar zo voelt het zelden voor mij.

Een quote die ik jaren geleden hoorde, was: “als jij vindt dat je niet voor gek staat, dan sta je niet voor gek.” Ik heb me dat heel lang afgevraagd en ik heb daar het antwoord nog steeds niet op. En hoe overbruggingen ook werken.. dit deed mij weer denken aan “Als een boom in een bos omvalt en er is niemand in de buurt om het te horen, maakt het dan geluid?”

Ik had het als puber al dat ik mij sommige dingen begon af te vragen. Ik lag samen met mijn zusje op een kamer; zij lag met haar hoofd op het kussen en ik met mijn hoofd bij het voeteneiende ondersteund door mijn handen, starend uit het raam naar de lucht en de sterren. “Hoever zouden die sterren zijn? vroeg ik, waarop mijn zusje toen bijvoorbeeld zei “Joh, wat kan jou dat nou schelen, ga slapen!” Ik leerde hiervan me niet begrepen te voelen. Op de middelbare school stak ik vaak mijn vinger op met de vraag “waarom?” Het zuchten in de klas, trotseerde ik. Ik leerde hiervan schijt te krijgen aan iedereen die zich dit niet afvroeg. Ik leerde dat bepaalde mensen gewoon hun leven leidde, zonder zich ooit af te vragen “waarom”. Ik hoorde dat deze mensen gelukkiger zouden zijn. Ik vroeg mij direct af op grond waarvan. Ik koos mijn eigen weg en was daarmee gelukkig. Gaandeweg wilde ik zoveel mogelijk bevatten en begon ik te observeren till now. Het ligt simpelweg in mijn aard om alles en iedereen te willen doorgronden en er open voor te staan. Willen is wat anders dan kunnen. Daarom is het voor mij zo’n boeiende reis!

Zolang ik thuis heb gewoond, heb ik heel vaak gehoord “wat zullen we nou weer eens gaan eten?” Ok, dat was in een tijd zonder internet. Nu – jaren later – denk ik dat alles valt of staat met interesse en aandacht. Mijn moeder had het niet zo op koken of kookte/bakte alles 20 minuten, inclusief biefstuk (om even aan te geven dat ze niet echt een keukenprinses was). Ik beschrijf mezelf niet als een goede kokkin, maar ik kan recepten lezen. Zeker de eerste keer houd ik mij daar keurig aan. Ik match daarnaast automatisch smaken in mijn hoofd. Mijn halfbroer is kok, dus wie weet hebben we wat genen gekregen van onze vader. Aan de hand van ingrediënten, denk ik bijv. bij kaneel direct aan de smaak van kaneel en mix ik dat in mijn hoofd met de andere ingrediënten/smaken. Natuurlijk biedt dat geen garantie voor een geslaagde maaltijd. Soms kan het misschien wel lekker zijn, maar lust een van ons het niet.