Vroeger waren het slechts 3 woorden voor mij, zonder een betekenis. Ik vond het vaag en kon me er niets bij voorstellen. Ik wist alleen zeker dat ik ongelooflijk chagrijnig kon worden van/door mijn gedachten. De tijd was blijkbaar rijp want rond diezelfde tijd kreeg ik een boek cadeau bij Happinez van Eckhart Tolle “De kracht van het Nu in de praktijk”. In die periode ging ik ook met een man om die relaties niet zag als een soort bezit om er gelukkig van te worden, maar als een verrijking, omdat je al gelukkig bent. Het nummer van Harrie Jekkers “ik hou van mij” paste daar prima bij. [.. want ik hou van jou is niet de sleutel tot de ander, maar ik hou van mij..al klinkt dat bot en slecht”]
Twee belangrijke ankers in mijn leven die mijn kijk erop voor altijd hebben veranderd.
Het leek mij aanvankelijk onmogelijk om aan niets te denken, maar ik leerde van Eckhart dat ik meester kon worden over mijn gedachten, dat ik het raam/de deur ervoor kon dichtdoen. Eerst lukte het mij maar een paar seconden, seconden werden een minuut en ik besefte dat ik dit kon trainen. Het enige wat ervoor nodig was, was mij volledig bewust te concentreren op het nu. Dat leek een simpele boodschap, maar voor ik het wist, dwaalden mijn gedachten weer af (naar straks, naar een herinnering..) en dat is waarom het mij aanvankelijk zo kort lukte om aan niets te denken. Ik leerde dat ik mijn gedachten kon stopzetten door mij er enerzijds bewust van te worden dat gedachten mij konden overmeesteren en ik anderzijds simpelweg STOP kon denken door zelf te bepalen wanneer ik wat aan wie wilde denken. Ik heb mezelf vaak tot de orde moeten roepen bij routinematige handelingen, zoals de was ophangen, afwassen, bed verschonen en strijken.
Doordat er een soort rust in mij ontstond die steeds langer ging duren, voelde ik evenredig minder strijd of weerstand. Ik verspilde veel minder tijd aan dingen die ik toch niet kon veranderen en wat ik wel kon veranderen, veranderde ik dusdanig dat het (ook) bij mij paste. Ik begon te waarderen en dankbaar te zijn voor wat ik heb of heb gehad. Ik heb intussen geleerd dat niets vanzelfsprekend is. Ik voelde me vrij, alsof ik ging leven als in een soort cocoon. Enerzijds konden dingen van buitenaf mij veel minder hard raken, maar tegelijkertijd bleef ik natuurlijk ook mens met allerlei emoties en had ik terugvallen naar oude patronen. Ik zie het als vallen en opstaan om mezelf iets nieuws aan te leren, omdat ik heb ervaren hoe goed het voelt, maar ook banden voel met het oude vertrouwde. Ik voel het als winst dat ik dit interne proces met kleine stappen steeds beter leer te herkennen en te beheersen. De kern ligt dan eigenlijk niet meer op wat mij overkomt, maar hoe ik ermee om wil gaan. Die keuze en die voelen als een keuze, maakt dat ik thuiskom in mezelf. Hierdoor voel ik mij completer en daardoor gelukkiger. Voor dat gegeven heb je an sich verder niemand nodig, omdat mijn geluk daarmee nooit zal afhangen wat een ander daarin betekent. Voor mij mijn inzicht van 2015.
