Na de “ananas-stola” heb ik nog 8 bolletjes in de kleur Petrol over voor een andere stola. Ik heb lang gezocht naar een mooie opvolger van “de ananas” en ik heb een paar patronen moeten uitproberen (die het niet werden). Deze heb ik gevonden op een Spaanse site, maar gelukkig ook de werkbeschrijving ervan. Ik denk dat dit voooooorlopig mijn laatste haakproject wordt..
Arme Kyna. Na de jaarlijkse injectie om t.z.t. toegelaten te mogen worden in het kattenpension kreeg ook zij vandaag haar jaarlijkse spuitje. Ik denk dat ze thuis zeker 10x ergens gespuugd heeft. Ik zal niet veel posten over onze twee ontzettend lieve Belgische dames Romy & Kyna, maar ze maken wel dagelijks deel uit van Linslife.
Voor het geval Tristan dit nooit zal geloven: vandaag sliep hij uit tot HALF VIJF (16.30 uur). Ik ben – na een knock on the door – maar even een kijkje gaan nemen of alles goed ging. Hij was nog steeds in dromenland, maar moest deze toch maar verlaten van mij om zijn bioritme een beetje intact te houden.
Na een middag/avond als gisteren zou je voor vandaag iets anders in gedachten hebben of verwachten, maar dat gebeurde niet. Vanmiddag ging ik daarom poolshoogte nemen. Ze keek me lichtelijk geamuseerd aan toen ik op haar kamer vroeg of ze wederom een dag wilde verkloten. Ze haalde haar schouders op en gaf aan dit niet te weten. Ik vroeg haar vervolgens of er een reden was dat ze niet naar beneden kwam en die was er – volgens haar – niet. Ze keek me intussen niet aan, omdat ze bezig was op haar telefoon. Er was blijkbaar geen interesse en ik zei “joh, zoek het uit” en deed de deur weer dicht.
Later in de middag polsde ik haar of ze haar agenda bij zich had. Ze was op dat moment iets aan het bekijken op haar telefoon en met een laconieke houding pakte ze haar tas om mij vervolgens te melden dat ze die bij vader had liggen. Ook vandaag kwam ze niet naar beneden.
Vanavond heb ik vader op de hoogte gebracht. Laurise had twee boekenbeurten af moeten hebben voor morgen. Dat wist ik niet, maar dat was waarschijnlijk de reden waarom ze de afgelopen week bij mij wilde logeren. Pas toen ik in het weekend over huiswerk begon, ontstond Off-day I.
Vandaag zou Laurise aan de slag gaan met een opdracht van school inzake talent. Omdat het haar project/schoolopdracht is, moest zij van mij eerst zelf op onderzoek uitgaan. Daarna zouden we het samen bekijken. Ik zag haar geamuseerd naar de laptop kijken en kon mij niet voorstellen dat dat iets te maken had met talent. Ik vroeg wat ze aan het doen was. Ze zei dat dat ze de vraag had ingetypt “wat zijn mijn talenten?” “Laurise, dat weet de computer niet, omdat hij jou niet kent.” Na twee uur had ze nog niets gevonden op internet. Ik vroeg wat ze al die tijd aan het doen was. “Niks”. Ik gebood haar eerst maar te gaan douchen en aan te kleden en dan weer verder te zoeken.
Intussen had ik een site gevonden waar ze haar talenten in zou kunnen vinden. Nadat ze boven klaar was, gaf ze aan geen zin meer te hebben naar beneden te komen. Ik heb haar duidelijk gemaakt dat ze later niet kon zeggen dat ze niet achter een laptop mocht als ze NU niet naar beneden kwam. Niet direct maar na bijna 5 minuten kwam ze naar beneden, nam demonstratief plaats tegenover mij, maar deed niets en zei niets. Ik ging het 2 minuten filmen. Ik zag een zweem van dat dit haar wel beviel, stopte vervolgens met filmen en ging verder met mijn werk. Na een uur zat Laurise er nog steeds zo bij, waardoor ik dit moment ook kort filmde. Na twee uur was er nog steeds niets veranderd en begon ze haar neus om de zoveel seconden op te halen. Ze moest van mij haar neus gaan snuiten. Hoewel beneden zakdoeken liggen, liep ze naar boven en bleef lang weg. Ik liep naar boven en zag haar mijn slaapkamer uitkomen. “Wat doe je daar?” “Gewoon, naar buiten kijken”. “Je hebt daar niets te zoeken.” Laconiek en met een attitude liep ze me voorbij richting haar eigen kamer. Ik vroeg of ze klaar was, maar ze gaf aan niet meer naar beneden te komen. Daar had ze nl. geen zin in. “Prima”, zei ik, “maar dan hoef je vanavond ook niet ineens wel naar beneden te komen om te eten”. Het triggerde haar blijkbaar niet en verscheen vandaag niet meer beneden. Beneden komen zou nl. ook betekenen: verder gaan met je talent.
Vanavond heb ik met de kids – ter afsluiting van de voorjaarsvakantie – bij een nieuw filiaal van KFC gegeten. Ik ben al geen fan van Mc Donalds en KFC deed niet onder aan de norm van normaal warm voedsel. Ik vond het ook hier te lauw en bracht mijn broodje terug. Ik kreeg direct een ander, maar ook dat broodje vond ik niet warm genoeg. Ik heb de kinderen beloofd er het komende halfjaar niet meer te komen. Van dergelijk voedsel krijg ik nl. echt geen smiley in mijn buik.
Na het verhaal met Dion vandaag, dacht ik eraan dat ik op de middelbare school nooit merkkleding droeg, want daar hadden mijn ouders geen geld voor en was het voor mij ook nooit een issue. Ik droeg bijv. een tweedehands colbertjasje en ik ben nooit uitgelachen om wat ik droeg of het interesseerde me niets. Juist de afwijkend geklede personen op school vond ik inspirerend en niet de nalopers. In feite vond ik ze angsthazen, bang voor wat anderen vonden van hen, terwijl het volgens mij belangrijker was wat je zelf belangrijk vindt. Dat vind ik nog steeds. Ik las in die tijd toen ook een tekst met zoiets als: het is net zo dom om de mode slaafs te volgen als deze te willen negeren. Ik koop al jaren wat ik leuk vind en het interesseert me niets of mijn kleding een In Wear, Mango-, Mexx-, Esprit-, Hema- of Zeemanlabel or whatsoever draagt. Wat mij zeker heeft geholpen is mijn kleurenpaspoort. Ik ben een wintertype en bij mij passen alleen koele kleuren. Natuurlijk ben ik vrij om andere kleuren te dragen, maar deze lijken mij ziek te maken, bleker, blauwer, grauwer: ik was dan ook 100% overtuigd na deze kleurenanalyse. Een aanrader voor everyone! Dus sindsdien gaat het mij om een kleur en niet meer waar ik iets koop.
Dion vertelde me dat hij nieuwe kleding nodig heeft en dat hij een bepaalde Nike joggingbroek wil hebben. Een joggingbroek? “Man, je gaat naar school! Dat ziet er niet uit!” Ik begreep er weer helemaal niets van: “dat is nu in de mode, mam! antwoordde Dion. “Nou, en?”, maar hij was stellig in zijn wens en hij wil graag een setje voor zijn verjaardag. Hij zou uitgelachen worden om het dragen van verkeerde kleding. Een broek van WE? Not done! Ok, het T-shirt was grijs en algemeen en kon overal vandaan komen, maar die en die droegen dat en dat .. echt zo WOW! “Twintig euro kan je krijgen.” “Dat is niet eerlijk, want Tristan heeft voor zijn verjaardag van jou en papa € 50,- gekregen. Ja en jij bent 2 jaar jonger. € 30,- hooguit.”
Een joggingbroek .. de generatiekloof is een feit..
Terwijl ik vanmorgen mijn laptop in mijn tas stopte, vroeg Laurise wat ik zoal deed op de laptop. Ik zei “honderdduizend dingen” en liet haar – als print – een e-mail zien aan mijn collega’s inzake een uitnodiging voor de volgende vergadering. Ze las dat ik het bericht namens leidinggevende R. had gestuurd, waarop Laurise reageerde: Oh, wat leuk dat je R. mag begeleiden!”
Laurise zag mijn naaimachine staan toen ze hier kwam en ze mocht met een proeflapje wat uitproberen. Ze vond het heel leuk om te doen en uiteindelijk is bijgaande foto het bewijs van haar eerste afgeronde project op de naaimachine. Ze gaf aan nog meer te willen maken met de naaimachine.
Sommige mensen weten dit al lang, de rest is vast blij om te weten dat medeklinkers een langer woord is dan klinkers en dat we van dit lange woord de meeste letters hebben. Van de rest (a, e, i, o, u en y) zijn er minder en zijn dus klinkers.
Handig weetje!
Aan het einde van de dag kwam Tristan en vervolgens Dion binnen. Ik was aan het koken (as usual meestal een nieuw recept aan het uitproberen) en ik hoorde in de gang gezeur. Toen ik ging kijken, zag ik Dion schoppen naar Tristan en kwam ik tussenbeide staan. Ik vind iets dergelijks namelijk afschuwelijk! Ik zag een fietssleutel op de grond die ik opraapte en zag Dion in tranen die het weer helemaal had gehad met z’n broer en terug wilde naar zijn vader. Hoewel ik hem mondeling heb geprobeerd binnen te houden, liep hij de deur uit en de straat uit, zonder fiets.
Vervolgens heb ik Tristan gevraagd wat er was gebeurd. Het is mijn ervaring dat Tristan daar dan altijd luchtig over doet en feitelijk zijn broer een watje vindt. Dion huilt sneller dan Tristan, maar Tristan uit zijn woede/onkunde/onvrede meestal op een agressievere, meestal respectloze manier. Hij deed er luchtig verslag van. Een verhaal over vieze schoenen en een propje gooien, waarop Dion zijn fietssleutel naar mij gooit! Ik heb aangegeven hiervan te balen, omdat ik ook qua eten rekening hou met 5 personen en dat ik prima de minachting in de ogen van Tristan had gezien [geen reactie].
Toen het eten bijna klaar was, meldde Dion zich weer aan de voordeur. Hij wilde niet eten, alleen zijn fietssleutel. Beiden gingen kort daarop richting voetbal.
Op maandag- en donderdagmiddag tref ik de jongens meestal pas tegen half 6 @home en qualitytime is vaak ver te zoeken.
Jaren geleden woonde ik in een appartement dat uitzicht had op een rotonde. Heel vaak heb ik uit het raam staan staren naar die rotonde. Zoveel auto’s, zoveel mensen.. waar gingen ze heen? Waren ze happy? Gingen ze ergens naar toe of gingen ze naar huis? Silly vragen waarop ik natuurlijk nooit een antwoord kreeg.
Hoewel zinloos om hier bij stil te staan, heb ik dat ook als ik in een trein plaatsneem of een snelweg benader. Iedereen komt ergens vandaan en gaat ergens naar toe, maar we zullen het nooit weten van elkaar.
Daar dacht ik aan toen ik aan bepaalde collega’s dacht. De gemeenschappelijke noemer is het werk, maar daarnaast is privé de ene bezig met het emigreren naar het buitenland en de andere met het voorbereiden op de komst van een baby.
Ik denk in dergelijke zin vaak aan mensen. Ik maak me daar onregelmatig bij verschillende mensen heel kort een voorstelling van. Ik ervaar dat niet als ballast, maar meer vanuit liefde voor het leven en hoe dit op zoveel manieren kan worden ingevuld. Als iemand mij vertelt dat iemand in het ziekenhuis ligt, dan heb ik daar meestal een soort film bij in mijn hoofd en voel ik hoe het zou kunnen zijn daar. Ook dergelijke voorstellingen zijn nergens op gebaseerd, net zo min als al die mensen die gebruik maakten van die rotonde of de snelweg.
In het verleden heb ik een enkele keer deze projectie uitvergroot naar een stad, een land of de hele wereld. Niet één snelweg, maar alle wegen in de wereld. Niet twee verhaallijnen naast het werk, maar uiteindelijk wereldwijd.. dat kon ik niet behappen. Het werd even zo’n chaos in mijn hoofd met teveel vraagtekens dat ik dit ook weer kon loslaten. Het slaat misschien ook nergens op, maar feitelijk intrigeert me iets dergelijks nog wel en nog steeds.
Vanmorgen hadden vader en ik een afspraak op de basisschool. Laurise krijgt tot 1 april 3 x per week een half uur extra begeleiding in de rekenleerlijn en de RT zou graag verlenging willen vanaf 1 april 2016 t/m het einde van het schooljaar. In het team zaten de RT, de schoolmaatschappelijk werkster en een dame die over de besteding gaat van het geld. Van alle doelen die beschreven staan, miste zij de terugkoppeling in de klas of hoe het daar weer verder wordt opgepakt en het sociaal-emotionele aspect in de ontwikkeling van Laurise. De vraag rees of de RT’er daar nog wat aan kon bijschaven. Als hij dat vervolgens niet goed doet, krijgt Laurise nog RT voor een half uur per week voor die laatste maanden, want dat geld krijgt de basisschool al. Hij zou eerst een concept sturen. Ik vraag mij dan altijd even kort door de bocht/snel af: gaat het nu om jouw job/jouw inkomsten of hebben we hier nog over Laurise? Ik heb geen verstand van handelplannen, ik ben ook geen pedagoog, maar ik zie wel wat Laurise (gelet op haar achterstand, attitude, laag IQ) nog verder moet leren of welke handvatten ze nog meer aangereikt zou moeten krijgen. Ik heb in het gesprek aangegeven het jammer en vreemd te vinden dat zo’n “arrangement” nog voor de resterende maanden in gang gezet moet worden i.p.v. dat iets dergelijks tot het einde van dit schooljaar van toepassing is. Op zich deed de dame van het geld zich wel bereidwillig voor, maar tegelijkertijd verschool zij zich achter de mensen van het zgn. “expertisecentrum” en hoe zij dit dossier zouden kunnen beoordelen (negatief als RT’er zijn huiswerk niet goed zou doen).
En als ik een dergelijk gesprek dan even van een afstand observeer, proef ik eigenlijk alleen maar eigen belangen over de rug van een leerling. Dat zgn. pedagogische sausje op een dossier vol met testjes, grafieken en analyses en wat er “geborgd” [ook zo’n term] is… verveel m’n geest niet en help dat kind!
Heel kort is de vervolgschool nog besproken: waarschijnlijk de St. Paul, waarop de “gelddame” aangaf dit “interessant” te vinden. Andere ouders waren inmiddels gearriveerd voor een gesprek en moesten wij snel afscheid nemen van elkaar, anders was ik hier graag verder op ingegaan. Fijn dat ik iemand vandaag iets interessants heb mogen meegeven of zal het onkunde zijn geweest om hierop adequaat te reageren?
Vandaag liet Dion weten dat er gedachten waren dat vader en ik bij elkaar waren gebleven als Laurise nooit was gekomen. In de herinnering van de jongens kregen vader en ik meer ruzie toen Laurise er was. Ik heb geprobeerd deze gedachten met de grond klein te maken. Ik wilde vader al 5 jaar eerder verlaten, maar staken er twee vriendinnen er een stokje voor: na een zwaar emotioneel gesprek beloofde ik vader een tweede kans te geven. Laurise was toen nog niet opgehaald. Vandaag hebben we veel gesproken over de scheiding. Ik hoop dat de kids het later beter zullen begrijpen. Nu denken ze dat het beter voor ze was geweest als we bij elkaar waren gebleven. Hoeveel ik ook teweeg heb gebracht door mijn vertrek, het belang van de kinderen prefeleerde boven mijn gemis. Zij zouden nl. bij vader blijven wonen, vanwege meer financiële mogelijkheden, een groter huis en meer ruimte. Ik heb de kinderen geprobeerd duidelijk te maken dat vader en ik niet meer bij elkaar zullen komen. Dat het niet lag aan vader, maar – zoals Huub van der Lubbe (zanger van De Dijk) ooit song – het gevoel bij mij weg was. Dion vroeg of ik spijt had van de adoptie. Ik heb daarop geantwoord dat als je gaat trouwen je niet de intentie hebt om te gaan scheiden en dat we (ook en vooral) Laurise een vader en moeder hadden willen geven in de zin van een gezin en dat dat dus niet gelukt is. Dion gaf desgevraagd aan dat hij het mij niet kwalijk neemt dat ik ooit ben weggegaan. Laurise lijkt er ook (nog) geen moeite mee te hebben, maar Tristan had er andere ideeën over. Hoewel ik de voordelen benoemde, zag hij deze niet/anders.
