Maand: juni 2016

Als ik mijzelf zou moeten omschrijven, dan denk ik er in de eerste plaats aan dat er weinig in mijn leven is komen aanwaaien. Ik ben geen zondagskind en dat klopt ook, want ik ben op een zaterdag geboren. Maar omdat ik voor veel dingen heb moeten knokken, heeft mij dat ook gevormd. Het heeft mij veel gebracht, maar ik ben ook veel verloren. Gaandeweg de volgende blogs wordt e.e.a. vast wel duidelijk.

Er was een tijd dat ik behoorlijk bot kon reageren, omdat ik het moeilijk vond om mijn grenzen rustig aan te geven. Omdat ik mezelf daarin niet ok vond, heb ik mij toen aangemeld voor een assertiviteitstraining, omdat mijn gedrag mij in de weg stond om mezelf verder te kunnen ontwikkelen in iemand die ik graag wilde zijn.
Wat ik een leuke oefening vond, is dat ik mij herinner dat ik tegenover een vreemde stond. Tussen ons was een meter of 2/3. We moesten vervolgens elkaar naderen. Maar op het moment dat dat niet meer prettig voelde, mocht een van de twee een stap achteruit doen. Daarmee leerde je je grens aan te geven: “Dit voelt prettig (stap vooruit) en dit niet meer” (stap achteruit). Na deze training was ik er natuurlijk nog lang niet, maar ik had wel het inzicht gekregen dat je een gewoonte kon afleren en begon ik langzaam maar zeker anders te reageren op situaties.

Vandaag heb ik een voorbeeld aangehaald bij Laurise. Ik vertelde haar dat de moeder van vriendin (L.) mij in mijn puberteit had voorgesteld om mij thuis te brengen. Ik antwoordde daarop met iets als “als het niet teveel moeite is”… De moeder maakte toen korte metten met deze uitspraak met haar antwoord: “Als ik het teveel moeite zou vinden, zou ik het niet voorgesteld hebben. Ja of nee?”
Als ik toen wist hoe ik nu in het leven zou staan, zou ik haar vraag anders hebben beantwoord, bijv. met “dat zou fijn zijn”, of “graag!” of “bedankt, maar niet nodig”; kortom: concreet.

Maar Lin, je was toen nog een puber! Ja, maar daar liggen wel de wortels dat ik er toen verder over na ging denken. Ik wilde beleefd overkomen, maar ik gaf niet aan wat ik daadwerkelijk vond. Door te luisteren en bij mezelf te rade te gaan wat ik van iets vond of wat ik bij iets voelde (en daar soms langer de tijd voor nam), heb ik uiteindelijk (na heel veel jaren) datgene geleerd en toegepast wat bij mij past.

Tussen mijn puberteit en 30 jaar later ben ik blij dat ik heb leren luisteren, open kan staan voor andermans needs, maar beter kan voelen wat iets met mij doet en daar – doorgaans – rustig(er) op kan reageren.
Jammer dat het zoveel jaar heeft moeten kosten, maar winst voel ik wel. Het sleutelwoord werd voor mij: vasthouden aan wat bij mij past en daar geen concessies meer in willen doen. Reageerde ik niet (meer) volgens iemands verwachting? Jammer dan. Bij mezelf willen blijven, heeft offers gebracht. Ik ben daarom bijv. vriendschappen kwijt geraakt. Ik was hierover teleurgesteld, soms verdrietig, maar wat ik voelde, vond ik belangrijker: ik voldeed niet meer aan andermans verwachtingen, maar hooguit aan die van mezelf. Dat gaf zo’n enorm goed gevoel, dat ik het iedereen gun.

Het valt mij op dat tegenwoordig bij bijna elke aankoop mijn mening wordt gevraagd. Als ik ergens bijzonder enthousiast over ben, stuur ik een mail. Daar heb ik geen vragenlijst voor nodig. Als mij iets zwaar tegenvalt overigens ook. Besides.. de vragen zijn vaak zo gesteld, dat je al kunt begrijpen wat de opdrachtgever belangrijk vond om te weten. Wat ik ook schreef en opstuurde, het heeft mij nog nooit wat opgeleverd. Daarom reageer ik nog maar zelden op een verzoek om mijn waardering kenbaar te maken. Want waarom zou ik energie steken in iets waar ik zelf niet om heb gevraagd en waarover ik nog nooit een terugkoppeling heb gekregen wat het bedrijf in kwestie heeft gedaan met mijn input?

Dus als ik al de behoefte voel een compliment te geven of mijn kritiek te uiten, dan laat ik dat wel weten (in de hoop dat mijn mening telt).

Sommige ex-vrienden hebben mij iets bijgebracht for the rest of my life.

Van vriend M. die verzweeg een ander te hebben, leerde ik hoe ik in het leven wilde staan en wat ik mezelf waard vond.

Van vriend D. leerde ik terug te keren naar wat ik zelf leuk vond. Ook hij verzweeg een ander te hebben. Hij pleegde zelfmoord en dat bracht mij in mijn kracht te handelen als ik er alleen voor sta.

Van vriend H. leerde ik sorry te zeggen. Ik voelde het vanaf dat moment niet meer als gezichtsverlies, maar vond ik het juist volwassen overkomen. Ook hij verzweeg aanvankelijk een ander te hebben. Ik begon een patroon te ontdekken op wie ik viel en hoe ik het tij moest keren.

Van vriend F. leerde ik kritisch te zijn op mijn uitspraak. Ik sprak de klinkers vrij lijzig uit en sindsdien leerde ik de e als een ee uit te spreken en niet meer als een ai.  Ik begon beter te articuleren en ik werd dagelijks gecorrigeerd op het juist uitspreken van de Nederlandse taal. Soms werd ik schijtziek van, maar ik stond er open voor om mezelf hierin te verbeteren.

Eerlijk gezegd/geschreven dacht ik dat ik er lang over geschreven had, maar ik kon niets in die richting vinden, dus schrijf ik het nogmaals en misschien dubbel op.

Van vriend R. heb ik geleerd dat liefde oneindig is. Na mijn scheiding dacht ik dat een één-op-één relatie misschien wel niets voor mij was en had ik de fantasie om mannen te gaan “sparen”: één voor het culturele, één voor diepgaande gesprekken, één om sportiever te worden, één voor geweldige seks, één voor mijn spirituele behoeftes, etc. etc. Ik geloof er namelijk niet in dat je alles in één persoon zou kunnen vinden. Op dat moment was niet alleen vriend R. in mijn leven, maar ook vriend M. Ik kon het prima scheiden en deed niemand wat te kort. Ik heb het zelf ervaren als een verrijking en dacht à la Anouk: “Nobody’s wife”. Toen ik mijn lief ontmoette, heb ik van R. en M. geen geheim gemaakt, maar M. haakte vrij snel daarna af. Ik kon het hem niet kwalijk nemen. Ik heb geleerd dat iemand een toegevoegde waarde kan zijn in je leven en nooit een invulling kan of mag zijn van je eigen leven. Als je doet waar je plezier aan beleeft, dan straal je dat uit en dat heeft weer een uitwerking op je directe omgeving. Ach, een enkeling bestempelde het als legitiem vreemdgaan, maar wat ik voelde, voelde niet als vreemd en was volkomen transparant.

Deze periode deed me denken aan: https://www.youtube.com/watch?v=n62cbBS1nKM

Ondanks deze mooie les, maakt R. geen deel meer uit van mijn leven, maar bewaar ik heel veel leuke herinneringen aan hem en aan toen.

Sindsdien voel ik mij vrij, maar ook vrij naar mijn lief. Ik voel mij vrij, omdat ik niet meer jaloers kan zijn en mijn lief kan gaan en staan wat hij wil met zijn leven. Voor zijn ontwikkeling wil ik hem geen strobreed in de weg leggen. Oh ja, het gemis zal enorm zijn, maar ik weet nu dat ik kan dealen met mezelf en juist uit liefde hem kan loslaten om z’n eigen droom te kunnen verwezenlijken.

Ik wist aanvankelijk niet of ik weer monogaam zou willen/kunnen leven, Na vijf jaar denk ik te mogen concluderen dat ik dagelijks een dusdanige intense liefde ervaar dat deze toegevoegde waarde mij geen aanleiding geeft ook maar iets anders te willen.

“Juist de momenten waarop de bodem onder je bestaan wegvalt, hoe moeilijk ook, kunnen je meteen naar de essentie brengen.”

Dit is een van de inzichten uit “het Tibetaanse boek van leven en sterven”. In dit inzicht gaat het erom dat als je qua gezondheid slecht nieuws krijgt, je leven pardoes een dusdanige wending krijgt dat er geen plaats meer is voor oppervlakkig geneuzel, maar je je (doorgaans) gaat richten op dingen die wel belangrijk voor je zijn.

Toen ik dit inzicht las, had ik geen sterven voor ogen, maar herkende ik hierin mijn tussenstation.

Ik zal het vast wel ergens hebben gelezen, maar op een dag vond ik dat ik het leven kon vertalen naar vier poten van een tafel. Om de tafel in balans te houden, had ik nodig: mezelf (en alles wat daarmee samenhangt, zoals gezondheid, energie, etc.), mijn huis, mijn relaties en mijn werk. Ik zet mezelf expres vooraan, omdat ik van mening ben dat de andere poten niet zonder mijzelf zouden kunnen zorgen voor balans.

Deze balans ontbreekt wanneer een van deze poten het laat afweten: je wordt ziek en best langdurig, je moet/gaat verhuizen, je verlaat je partner of wordt verlaten en/of je verliest je baan/bent zoekende naar een nieuwe.

Toen ik mij een jaar of zes geleden realiseerde dat ik van een relaxed leventje na de scheiding terugviel op weinig geld, zonder familie, ons gezin ontspoord achter had gelaten, veel oude bekenden ineens niet meer zag of sprak, met € 200,- moest verhuizen, bijna tegelijkertijd mijn toenmalige baan verloor, leefde ik van giften en hulp, maar voelde ik wel de essentie hoe ik in elkaar stak. Ik werd dankbaar voor alle kleine dingen en werd creatief in het bedenken van oplossingen of om van weinig iets te maken. Ik nam niets meer als vanzelfsprekend aan en ik voelde mij doorgaans energieker dan ooit om het beste eruit te halen wat vooral bij mij paste. Geen concessies meer.. I did it my way en wat voelde dat goed! Het werd zoeken en het was zeker geen gemakkelijke opgave, maar ik kwam heel snel terug naar mijn essentie en – ondanks alle shit en werden er drie van de vier poten afgezaagd – ik voelde mij strijdlustiger dan ooit. Natuurlijk waren er ook even die momenten van wanhoop, maar ik moest en zou mijn imperium overeind houden. Ik moest van mezelf sowieso het huis behouden voor de kinderen. Ik moest daarom niet bij de pakken neerzitten, maar de afgezaagde poten weer gaan herstellen! Ik was toen gelukkig niet ziek en ik ging full speed ahead.

Het nieuwe huis was binnen een maand zo goed als mijn thuis, van de oude bekenden die ik niet meer zag of sprak, had ik mijn statement snel gemaakt: mijn kant van het verhaal willen jullie niet weten en toch oordelen? Prima, so be it [lees: ga ik geen energie in steken/vond ik teleurstellend, maar ik ging de waarde zien van wat vriendschap kan inhouden], binnen de oprotpremie van mijn vorige baan vond ik na een maand een andere baan, waar ik zes maanden (i.p.v. de oorspronkelijke drie) kon blijven. Ik had toen twee maanden een dubbel salaris en daarvan heb ik voor het huis en spullen voor de kinderen gekocht/vervangen. De enige tafelpoot die toen nog niet gerepareerd was, was relatie. Ik vond dat toen ook de minst belangrijke.

Eigenlijk maakt het an sich niet zo uit welk inzicht met iemand matcht; wat mij betreft gaat het erom dat je vroeg of laat thuiskomt bij jezelf, teruggaat naar jouw essentie. Dat gun ik iedereen! Kiezen is doorgaans niet zo gemakkelijk, maar doet het je uiteindelijk wel stralen (als je bereid bent hiervoor een pijs – hoe hoog ook – te betalen).

Vandaag keek ik naar een uitzending van een misdaadverslaggever. Hoewel ik geen fan ben van deze verslaggever en hem op TV nauwelijks uit de verf zie komen, onderschrijf ik wel zijn initiatief om iets te doen tegen internetpesters of zoals het op www.internetpestersaangepakt.nl staat vermeld:

Anonieme daders van internetterreur worden in het huidige recht door de internetproviders afgeschermd. Zo blijven ze onvindbaar voor hun wanhopige en soms doodsbange slachtoffers. De providers verschuilen zich achter de Privacywet en de algemene voorwaarden op hun eigen site en politieaangiftes komen onderop de stapel te liggen. Een advocaat of rechter inschakelen kost veel tijd en geld –zonder garantie op succes. Kortom: als slachtoffer sta je machteloos.

Met verbazing heb ik vanavond het verhaal omtrent het Facebookfilmpje van C. uit Werkendam gevolgd. Ik begrijp enerzijds dat zoiets haar achtervolgt bij bijv. sollicitaties  en dat een filmpje als deze nooit – zonder haar toestemming – gepubliceerd mocht worden. Door de bij mij kil overkomende advocaten van Facebook – tegen het arrogante aan – zonder ook maar enige mate van empathie, kreeg ik nog meer bewondering voor deze stap van C, de C van Chapeau! Aan de andere kant vind ik de ophef hierover tenenkrommend: hoe hypocriet wil je het hebben? Zoveel mensen die hetzelfde doen en haar tegelijkertijd toch door het slijk halen, nawijzen of menen dit filmpje te moeten meenemen in de beoordeling over haar. Weer de vrouw als de afvallige die al een een hele tijd hier tijd en energie in moet steken om haar gelijk te halen versus de man in kwestie die zogenaamd wel in verlegenheid is gebracht, maar verder nauwelijks wordt genoemd in dit verhaal. Wie kent zijn naam? Ik vind dit zo krom! Ik hoop dat de dader in kwestie wordt gepakt en ik heb daarom de petitie ondertekend, omdat wat mij betreft niemand het slachtoffer mag worden van iets wat in vertrouwen is gedeeld en – misschien naïef, maar in ieder geval – onbedoeld openbaar is gemaakt.