Maand: juli 2016

Op het theebuiltje van Sterrenmunt stond de vraag waar ik bij een man of vrouw op let. Dat is voor mij best een lastige vraag, omdat ik veel mensen “scan”. Wat dragen ze qua kleding, is het een statement? de haardracht, de kleuren, de schoenen, hoe is de stem? Wat zegt zo’n persoon? Is het een individu of een naprater? Heeft hij/zij een passie? Kan hij/zij luisteren of luistert hij/zij vooral graag naar zichzelf? Hoe ziet het gebit eruit? Hoe zien de handen eruit? Wat heeft hij/zij te melden? Hoe staat iemand in het leven? Negatief of positief gericht? Hoe lang is hij/zij? Wat maakt hem/haar wel/niet aantrekkelijk? Lacht iemand oprecht of gemaakt? Wat weerspiegelt de houding? Wat vertellen de ogen mij?

Er schieten mij altijd zoveel gedachten te binnen dat ik het lastig vind om antwoord te geven op deze vraag.  Als ik mijn scan dan toch per se moet reduceren tot een bepaald punt, dan let ik vooral op handen. Dun, dik, verzorgd, onverzorgd, schone nagels of met zwarte randjes, versierd met wel of geen tatttoo, ringen en welke, gebruind of bleek, nagels geknipt of niet, lange pinknagel of niet, kleur nagels, ouderdom van de handen, zichtbare aderen of niet, pigmentvlekken of niet, afgebeten nagels of geknipte of gevijlde nagels…

Waarom? Misschien zoals de uitspraak: “Toon mij je schoenen en ik vertel je wie je bent.” Ik durf er niet prat op te gaan, maar voor mij geven handen wel een indicatie, een mogelijke richtlijn in de richting van iemands karakter.

Sinds kort drink ik weer wat vaker sterrenmunt thee en op het theebuiltje viel mij de vraag op wat ik leuk vind aan het man/vrouwzijn. (Ik heb maar even doorgehaald wat voor mij niet van toepassing is..)

Ik denk al een tijdje over deze vraag na, maar ik weet het niet. Als vrouw vond ik het heel bijzonder om – na jaren – zwanger te mogen worden en twee kinderen mocht baren, maar als dat nou niet gelukt was, was ik dan an sich – los van de pijn en het gemis – minder vrouw? Als ik een vrouw was geweest met geamputeerde borsten, was ik dan – los van de pijn en het gemis – minder vrouw? Als een man zich geweldig voelt in vrouwenkleding, maakt hem dat dan vrouwelijk? Kortom: wat is eigenlijk vrouwzijn?

Ik ben een product uit een traditioneel gezin. Vader werkte voor de kost en zijn gezin en het was not done dat mijn moeder ging werken, omdat hij dan zogenaamd niet in staat zou zijn om het gezin te onderhouden. Dat had als voordeel dat het rollenpatroon kristal helder was. Mijn vader zorgde grofweg voor de inkomsten en mijn moeder deed het huishouden. Mijn vader deed daarnaast de boodschappen, waardoor mijn moeder geen idee had wat het allemaal kostte. Mijn ouders gingen eens per week onder de douche en opmaken deed mijn moeder alleen bij speciale gelegenheden. Dat was mijn voorbeeld als puber en zo wilde ik het geenszins. Ik begreep niet en heb nooit begrepen waarom mijn moeder haar vrouwelijkheid teniet deed bij de huishoudelijke taken. Nog kan ik haar handen ruiken die roken naar het schillen van aardappelen. Nooit heb ik begrepen waarom ze zich alleen opdofte als er een feestje was in de familie.

In mijn tijd had ik lak aan welke vorm van rollenpatroon dan ook. Ik ging werken en bleef ik vooral werken, van fulltime naar parttime, maar ik bleef werken. Ik mocht kinderen krijgen, maar ik weigerde consessies te doen ten opzichte van mezelf. Het moeder zijn, voelde voor mij als een extra rol waar ik niet altijd even gelukkig van werd. Hoe gewenst de kinderen ook waren, hoe dankbaar ik mij voelde dat mijn kinderwens was vervuld: kinderen hebben is niet altijd leuk of zoals in een reclame waar ik nooit gezeik zie of ondergekotste ouders, geen ouders met wallen onder hun ogen vanwege gebroken nachten of bezig zijn met 100.000 x herhalen wat niet mag.

Oh ja, dat is anno nu best een trend: pochen over je kinderen hoe goed ze het wel niet doen door ze mee te slepen naar diverse verenigingen, maar nee, daar heb ik nooit aan mee gedaan. Kinderen zijn kinderen en zij zijn voor mij geen statussymbool of windowdressing whatsoever.

Mijn biologische vader had een restaurant en heeft zich jaren dienstbaar opgesteld naar zijn gasten. Hij was een gastheer pur sang en met verve. Ik weet weinig van erfelijkheidsleer, maar ik herken zijn gastheerschap/ dienstbaarheid in mijn genen.

Ik denk (maar correct me, if I’m wrong) dat je je niet dienstbaar kunt opstellen als je geen (oprechte) empathie voelt.

Toen ik vanavond naar huis wilde rijden en het parkeerterrein verliet, zag ik een cliënt/bewoner op mij af komen lopen. Ik draaide mijn raampje open om hem beter te verstaan. Hij bleek geen shag meer te hebben. Wie geen roker is, zal dit misschien maar moeilijk kunnen bevatten, maar ik weet dat er tussen 18.00 uur en 15.00 uur de volgende dag veel tijd zit om niet te kunnen roken. Ik belde vanuit mijn auto (op de parkeerplaats) met mijn leidinggevende en ik ben daarna terug gegaan naar kantoor en heb ik deze bewoner een pakje shag + vloei op zijn kamer gebracht.
Dat gezicht, die dankbaarheid op dat moment… priceless! Dat gevoel geeft mij zovéél voldoening, dat ik achteraf begrijp waarom de zakelijke wereld mij dat “echte” nooit heeft kunnen bieden en waar ik mij nooit echt op mijn plek heb gevoeld. Voor mij is dit de real world.

Voor mij ligt een krantenknipsel, pagina 24 Show & Cultuur en ene “Vincent luistert radio” schrijft een column over eigenlijk. Volgens hem is eigenlijk een van de meest voorkomende radiostopwoorden en zou je eigenlijk overal horen.

Zelf vind ik dat niet zo’n storend woord en misschien was ik mij er daarom niet van bewust dat dit woord zo vaak wordt gebruikt. Ik ben er sindsdien op gaan letten en ik ben er tot nu toe – eigenlijk – nog niet zo van overtuigd. Maar ok, ik luister niet de hele dag naar een radio, dus ik parkeer nog even mijn mening hierover.