“Mam, weet je nog?”
“Uhm.. nee.”
“Ik heb een verjaardag, weet je nog?”
“Oh ja, da’s waar”.
“Bij een verjaardag hoort ook een cadeautje. Heb je dat?”
“Dat heb ik van jou geleerd.”
“Wat?”
“Nou, je zei op een gegeven moment dat je nooit een cadeautje kreeg. Je had gelijk.”
“Je hebt een cadeautje meegenomen uit Londen uit de M&M World.
Dat vond ik heel leuk.
En zoals je al had gezegd, kan ik het doosje steeds bijvullen.”
“Ja, maar nu let ik er beter op. Heb je inpakpapier? Want dat ben ik vergeten.”
“Ja, dat heb ik, maar ik weet niet wat je leuk vindt. Loop je even mee?
Dion pakte de Celebrations in, maar uiteindelijk ging het feestje niet door. Althans, ze was ergens uit eten en zou laat thuis zijn. Ze appte of hij nog langs kwam. Rond middernacht nog naar Delft fietsen, is niet zo heel erg ver hier vandaan, maar dat vond ik geen goed plan. Dion zat er niet mee. We vonden het allebei nogal vaag.
Ik geniet altijd enorm van onze gesprekjes. Dion heeft in aanleg een bepaalde mate van zelfreflectie en dat siert hem (vind ik). Hij heeft in aanleg een empatisch vermogen, ook al overschreeuwt hij dat regelmatig met humor en geintjes. Dat het in aanleg aanwezig is en hij waarschijnlijk goed zal scoren op EQ-niveau zal hem gelukkig kunnen maken als daar ooit een baan bij matcht. Dat weet ik natuurlijk niet, maar dat vermoed ik momenteel. Iets in de dienstverlenende sfeer zou bij hem kunnen passen. Ik weet niet of zoiets erfelijk is, maar zo ja, dan heeft hij het absoluut van mijn biologische vader en van mij meegekregen.
En dat is tegelijkertijd ook wel weer frappant: thuis zorg ik wel wat, maar ben ik voornamelijk gericht op zelfredzaamheid en ben ik alles behalve Florence Nightingale. Op mijn werk daarentegen ben ik vooral gericht op dienstbaarheid en voelt het voor mij als een tweede natuur. Ik kan het niet verklaren, slechts constateren.
