Mijn DNA

Gisteren kreeg ik last van keelpijn en ben ik sinds vandaag behoorlijk verkouden. Normaal gesproken zou ik dit niet melden, maar ineens realiseerde ik mij het volgende. De afgelopen jaren ben ik weleens bij de huisarts geweest en sommige kwalen kunnen erfelijk aangelegd zijn. De huisarts vroeg dan of dit of dat voorkwam in de familie. Een lastige vraag voor mij om te beantwoorden, omdat ik al 20? jaar geen contact meer heb met mijn familie (of zij niet met mij) en ik dus geen idee heb. Qua erfelijkheid hebben jullie ook van jullie vader en zijn ouders weer etc. meegekregen. Zo heeft Dion de bruine ogen van vader en van zijn oma. Ik kan alleen melden wat in mijn genen zit of van mijn biologische ouders. Misschien hebben jullie er ooit wat aan. Ik ben zelden ziek en mijn moeder was ook zelden ziek. Van mijn biologische vader weet ik het niet, maar ik weet wel dat hij nog steeds heel actief in het leven staat, ook al is hij inmiddels bejaard. Van veel dingen weet ik niet wat aangeboren is/erfelijk belast, maar screen het maar. Men vindt mij creatief.. vader is dat absoluut in tekenen en ik ben dat in het creëren van dingen of in het oplossen van problemen, dus creatief op verschillende vlakken. Ik denk dat iedereen wel een uitingsdrang heeft en ik deed dat via toneel en doe dat via schrijven. Ik ben extravert en beweeglijk en dat is mijn biologische vader ook. Het was voor mij een feest van herkenning toen ik dat ook bij hem constateerde. Ik heb mijn biologische vader op mijn 33e ontmoet. In mijn werk stel ik mij dienstbaar op en dat heb ik ook teruggezien bij mijn biologische vader die jarenlang een restaurant runde (“Het Baarsje” in Waddinxveen). Ik vind het moeilijk/lastig om de hele avond op een bank te zitten. Ik vind juist mijn rust in het creëren van dingen en dus niet door passief TV te kijken bijv. Naar de kapper of schoonheidsspecialiste gaan, heb ik weinig geduld. Mijn haren zijn dun, maar veel en ik werd vrij snel grijs.. maar ik weet niet meer per wanneer. Ik heb een bril om ver af beter te kunnen zien, maar dat zijn geen jampotglazen. Ik heb al een paar jaar een leesbril, maar dat is nu (op mijn 52e) een 2,5. Ik lach veel, maar ik heb ook mijn sombere buien. Ik ben verslavingsgevoelig (ik ga bijv. de deur niet uit zonder sigaretten en kauwgom) en ik ben bijzonder leergierig en passief tegelijkertijd. Ik slaap graag uit en sta te boek als een nachtuiltje. Ik kijk weinig TV, lees te weinig boeken, maar kan ik van de wereld zijn als ik een match heb met een boek. Dan vertraag ik het lezen, omdat ik het boek eigenlijk niet wil uitlezen. Ik heb naast mijn amandelen knippen, jullie geboortes via een keizersnede, weinig operaties ondergaan en de laatste die ik mij kan herinneren was het weghalen van een bultje op mijn voet en het laten verwijderen van aambeien. (Charming..). Mijn slechte gebit heb ik van mijn moeder – denk ik – geërfd evenals mijn voeten die ondersteuning nodig hebben met corrigerende zolen. Ik heb sinds 2015 een te hoge (slechte) cholesterolgehalte en is mijn lichaam ontstekingsgevoelig. In mijn puberteit heb ik veel last gehad van eczeem en heb ik eenmaal een bacteriële infectie gehad in mijn gezicht. Mijn biologische vader heeft ook huidproblemen.. Ik sta verder niet bekend als iemand met veel geduld en ik ben heel selectief als het gaat om echte vrienden.

Misschien nog niet volledig en misschien zal ik dat ook nooit kunnen zijn, maar so far mijn reflectie.

Update 1: 3-10-2016:

Toen ik als hoofd administratie op een school een stagiaire in moest werken, werd ik door een dame op de afdeling gecomplimenteerd met het geduld dat ik had met deze stagiaire. Dezelfde complimenten ontving ik ook als ik iets bijv. haakte en het zonder chagrijn uithaalde, omdat het fout was. M.a.w. ik kan blijkbaar op onderdelen in mijn karakter wel ergens geduld voor opbrengen..

 

 

Eruit gestuurd

Vandaag kwam Dion met een heel verhaal [lees: zijn frustratie] dat hij uit de klas is gestuurd. No big deal for me… ook ik heb dat ooit meegemaakt. Ik moest aan de betreffende docent mijn excuses aanbieden en vroeg wat dit waard was als ik er niet achter stond? Ik trok aan het kortste eind, net als Dion nu. Suf eigenlijk dat er na al die jaren niks beters is bedacht. Ik heb er toen slechts van geleerd dat je met stroop meer vliegen vangt dan met azijn. Ach, uiteindelijk verlaat je ooit deze school en leer je ergens anders je keutels te doceren. Als je een baan vindt waarin je een hoop van jezelf moet inleveren – ook al betaalt het goed – time will tell. Volg je hart en blijf zoveel mogelijk bij jezelf lieverd! Daar word je gelukkig van. Het kostte mij jaren om dat te ontdekken en al die leerprocessen in de tussentijd om daar te komen, gun ik jou evenzogoed.

Daar leer ik van vloeken!

Vanavond parkeerde ik voor m’n huis de auto, keek ik naar rechts om mijn tassen te pakken, schoot mij een herinnering te binnen die grensde aan een nachtmerrie, reed ik direct pijlsnel terug naar mijn werk en zag ik op “mijn” parkeerplaats mijn laptoptas niet meer staan. F*ck!!! en – sorry – GVD!! In mijn fantasie lag de bedrijfsinformatie op straat, moest ik à la minute een nieuwe laptop aanschaffen, had ik wel een back-up, maar niet recent en brandden de tranen achter mijn ogen. Wat een ongelooflijke stomme actie van mij!!! Ik keek vervolgens op kantoor, maar daar zag ik mijn felbegeerde tas niet staan. Moest ik mijn leidinggevende bellen? Maar wat kon hij dan doen? Ik besloot in plaats daarvan een “buurtonderzoek” te doen en belde ik bij de buren in de straat aan. “Heeft u misschien vanmiddag/vanavond daar uw auto geparkeerd?” Ik kreeg nul op rekest en bleef hoop houden, omdat ik nogal wat adressen te gaan had. Tot ik ergens aanbelde en de vrouw aldaar mijn tas had meegenomen. Mijn dankbaarheid kende geen grenzen!! Wat een geweldig moment om je laptop weer terug te krijgen! Wat alleen zo super lullig is, is dat ik op dit adres graag een boeket wil bezorgen, maar dat ik – door de commotie – niet heb onthouden waar mijn laptoptas toen was. Terwijl ik terugreed, reed ik zachtjes langs de huizen, maar geen een huis herinnerde mij aan mijn geluksmoment. De auto van de persoon in kwestie herinner ik mij nog wel heel goed, dus daar kan ik altijd nog een berichtje op achterlaten of doe ik mijn buurtonderzoek nog even dunnetjes over.

Op kamp!

Laurise is vanaf vandaag t/m aanstaande vrijdag (op de fiets) naar Duinrell voor een kennismakingskamp met alle 1e klassen. De mobiele telefoon moest (terecht) thuis blijven, maar ik ben benieuwd!

Dilemma

Naarmate ik ouder word, voel ik geleidelijkaan minder de behoefte om dingen te moeten ervaren of te ondernemen. Tegelijkertijd voel ik ook de spagaat, omdat ik ooit actiever was en mijn agenda bol stond van de activiteiten. Nu kijk ik nauwelijks nog in mijn agenda, omdat het zó weinig is dat ik het wel kan onthouden. Ik zie van alles voorbij komen en alles lijkt gericht op (het streven naar) een perfect leven. Ik ben daar niet van, simpelweg omdat het leven voor mij juist uit die kleine dingen kan bestaan waar ik zo gelukkig van kan worden. Het zijn voor mij golven. Afwisselend gedij ik prima in mijn eigen cocoon en soms mis ik mijn vriendinnen enorm. Soms/bijna als een man kan ik een lange tijd niets van mij laten horen en toch nooit de essentie van een vriendschap te hebben vergeten.

Als een speer

Laurise heeft het zo enorm naar haar zin op haar nieuwe school dat ze zelfs in het weekend naar school zou willen gaan. Ze haalt er enorm goede cijfers (tot nu toe) en als ze me hierover op m’n werk even belt, val ik bijna van mijn stoel (zeg ik haar). Deze cijfers van rond de 8,5 geven haar een enorme boost en ik vertelde haar vandaag dan ook dat als ze zo doorgaat ze naar de universiteit kan. Ze denkt nl. heel vaak in onmogelijkheden, maar ik blijf haar inprenten om in plaats daarvan te denken: “Ik ga voor een 10” (door te oefenen en te oefenen en dat niets komt aanwaaien). Natuurlijk zal de lesstof steeds moeilijker worden, maar deze eerste cijfers geven haar een heerlijke kick!

 

Mode anno 2016

Niet alleen broer en zus, maar ook Tristan loopt er zo bij en vindt een broek als deze heel normaal. Ik niet. Ik vind het armoedig staan. Lange leve de generatiekloof! Ik zie trouwens nauwelijks nog afgezakte broeken (dat je minstens de bovenkant van de slip moest zien..) dus ik heb er goede hoop op dat ook deze fase weer voorbij gaat.

AHa!

Geen tomaten plukken meer, maar vakken vullen bij AH! Vanavond was Tristan ingeroosterd om een soort intake/toets te maken in Delft. Hij kreeg vragen als “Wat te doen bij brand?” A. Ik informeer mijn teamleider. B. ik blus het zelf wel even of iets van dit kaliber. De vragen waren niet zo ingewikkeld, geloof ik. Anyway.. hij gaat er financieel op vooruit en aangezien hij een scooter voor ogen heeft.. veel plezier, want voor dit doel krijgt hij van mij geen cent en mag hij het zelf bij elkaar gaan sprokkelen (wat ik hem ook heb gemeld).

 

Mode anno 2016

Niet alleen haar broers, maar ook Laurise vindt een broek als deze heel normaal. Vroeger heette zoiets oud en versleten en maakten we er een korte broek van. Mijn oma zou in staat geweest zijn om de gaten nog te “stoppen”, maar dat heb ik nooit geleerd of meegekregen van mijn moeder weer. Anyway.. deze trent waait over: wedden?

Grootzoon

Vandaag kwam Laurise dolgelukkig thuis met een 9.3 voor Engels. Ik plaagde haar waarom het geen 10 was. Ze liet haar fouten zien (en … van fouten kun je leren..): ze had “altijd” geschreven als “alltijd” en grandson vertaald naar grootzoon… effe serieus..  ze lag in een deuk, toen ik haar vroeg of ze ooit had gehoord van een grootzoon.

Spel der grenzen _ Mel Hartman

Voor een gratis download van het boek: https://www.smashwords.com/books/view/617082

Flaptekst
Iedereen loopt dagelijks tegen grenzen op zonder dat wij ons hiervan bewust zijn. Het spreekt tenslotte voor zich dat we niet onsterfelijk zijn, dat we onder water geen adem kunnen halen en niet terug kunnen in de tijd. Mel Hartman zoekt deze grenzen op in haar verhalen en speelt er vervolgens mee: wat gebeurt er als die grens niet bestaat of elders ligt? Mensen hebben heel veel over voor rijkdom en geluk. Maar als er spel bestaat waarbij het werkelijk alles of niets is, doe je dan mee? En wat gebeurt er met een man die alles, maar dan ook alles kan door gaven van anderen af te nemen? Stel dat we in staat zijn dromen op basis van hersengolven te beschrijven: wat zouden we daarmee gaan doen? Hoe ziet tijdreizen eruit als dat alleen maar mentaal en niet fysiek mogelijk is? En hoe zou je reageren als je, net als de jonge Manon Maxim, ontdekt dat je ‘anders’ bent?
Zo speelt Mel Hartman haar Spel der grenzen en laat ze met ieder verhaal weerzien dat niets hoeft te zijn wat het lijkt.

Mode anno 2016

Dion liet mij vanavond weten dat deze broek zijn nieuwste aanwinst was. Een broek met gaten was in mijn tijd not done, maar nu dus vooral een hit!

Piekeren leren loslaten

Vroeger piekerde ik vele uren in bed, totdat ik op een dag de volgende mantra verzon: “Kan ik het nu veranderen?” (Nee? Dan kan ik nu beter gaan slapen.) Het was allemaal niet zo simpel, want ik had toen geldzorgen, was vrijgezel en kon op niemand terugvallen. Ik kon op een gegeven moment niets meer (extra) pinnen (limiet bereikt), vulde ik het ene gat met het andere en stond ik ’s avonds soms huilend bij het raam hoe ik ooit uit deze malaise kon komen. Op een gegeven moment doorzag ik het patroon en wist ik – in mijn geval dan – dat ik simpelweg een andere baan moest zoeken. Dat heb ik toen uiteindelijk gedaan en heb ik die (gelukkig) ook gevonden. Mijn mantra is gebleven: als ik iets niet op dat moment kan veranderen, kan ik beter mijn ogen sluiten en het probleem verschuiven naar de volgende ochtend. Voor mij werd dit dan geen afstel, maar slechts uitstel.

Reinhold Niebuhr

“Dat ik de innerlijke rust mag hebben om te accepteren wat ik niet kan veranderen, de moed om te veranderen wat ik kan, en de wijsheid om het verschil tussen beide te kennen.”

Deze tekst is in een vorm van een munt in ons huis. Ik begrijp ‘m, maar de spagaat voel ik vaak tussen “loslaten en heb ik er alles aan gedaan wat ik kon?”