Als kind was ik zo naïef te denken dat alles zou blijven, zoals het was. Naarmate ik ouder werd, zag ik in mijn toen vertrouwde winkelstraat dat winkelruimtes vervangen werden door andere merken, dat mensen gingen verhuizen, waardoor ik ze niet meer zou terugzien en dat het leven niet oneindig was. Inderdaad, zoals Frans Sonneveld song: ik was een kind en wist niet beter… Later leerde ik dat stilstand achteruit kon betekenen. Als je je vak bijv. niet meer bijhield, werd je qua kennis wel ingehaald door anderen. Ik leerde van “kennis is macht” en weer later besefte ik dat er ongelooflijk veel minkukels in een organisatie op sleutelposities werden geplaatst. Veelal door een goede babbel, maar qua verdere inhoud, visie en missie? Ik zag het “likken naar boven en trappen naar beneden” en ik kreeg daardoor een afkeer van de typische zakelijke markt. Ze speelden vaak een spel, dat ik niet begreep of dat niet bij mij paste. Ik kon er steeds slechter in gedijen en besefte dat deze wereld niet (meer) bij mij paste. Tot zover heb je dat voor een deel in de hand om te weten waar je afscheid van wilt nemen en waar je gelukkig van denkt te worden. Dat voelt – in het algemeen – dan nog als een keuzevrijheid. Maar als afscheid gaat over iemand die is overleden, wordt het anders en is het definitief. Vroeg of laat zal iedereen het meemaken en voor mij werd het een cumulatief verdriet. Als ik op een begrafenis aanwezig was van een persoon die ik minder goed kende, herinnerde mij zo’n afscheid aan mijn vorige en voelde ik verdriet opkomen. Niemand weet hoe, maar op een dag zijn wij allemaal aan de beurt. Ik voel wat een afscheid van een persoon kan betekenen, maar woorden vinden om dat gevoel te “vangen” vind ik moeilijk. Ik sta hiermee stil bij het overlijden van E, een ex van mijn vriendin.
Opgeruimd huis is opgeruimde geest
In de gang hangt de tekst: “A house should be clean enough to be healthy and dirty enough to be happy.” Deze tekst (ooit gelezen in de Happinez) hangt er niet voor niets, omdat deze tekst bij mij past. Voor het oog hou ik het huis redelijk netjes, maar er zijn de nodige valkuilen: plaatsen waar ik nauwelijks schoonmaak, omdat het op het eerste gezicht wel ok lijkt. Vandaag heb ik met tegenzin de kookboeken eens uitgemest en de plank schoongemaakt. Ik kon me niet meer heugen wanneer ik die plank onder handen had genomen. Maar ineens irriteert mij zo’n plank met een hoop boeken, waartussen zoveel knipsels zijn gefrommeld, dat het onwerkbaar werd. Althans voor mij. Het fijne daarvan is, is dat ik het niet voor niets heb gedaan. De plank werd weer schoon, de boeken werden uitgezocht op relevant gebruik/dan wel weggegooid en de knipsels werden in een kookboek geplakt. Als ik nu naar die plank kijk, voel ik mij niet meer zo bedrukt door de chaos van daarvoor. Ik heb in die zin de mazzel dat ik niet in een groot huis woon, waardoor ik keuzes moet blijven maken wat ik weggooi en wil bewaren.
Zo.. is even kijken ..
Het valt mij op hoeveel mensen op een moment “zo…” zeggen, bijvoorbeeld bij binnenkomst en bij het neerzetten van een tas op tafel. Bij het ordenen van hun papieren hoor ik vervolgens dan vaak “even kijken…” zeggen en ik blijf mij daarover verbazen. Ben je dan een soort DJ die de stiltes aan elkaar praat? Probeert iemand daarmee zijn gedachten te ordenen?
Het laatste document
Refererend aan het vorige bericht ga ik a.s. maandag mijn verlengde rijbewijs ophalen. De kosten vielen mij mee: € 38,80. Als ik mijn huidige rijbewijs dan inlever, krijg ik er een terug met mijn meisjesnaam. Als ik per se had gewild, had ik mijn rijbewijs natuurlijk eerder kunnen laten verlengen, maar hoe vaak bekijk je je rijbewijs? Ik vond het prima. Maar v.a. maandag vind ik het wel zuiverder.
Dat doet mij er ineens weer aan denken.. toen ik solliciterende was en mijn oude CV ging actualiseren, stuitte ik op de burgerlijke staat. Ik heb toen niet gescheiden, maar ongehuwd ingevuld. Want als je gescheiden bent, ben je immers niet gehuwd.
Weer op dansles!
Daar waar we elkaar als pubers ooit ontmoet hebben, nl. op de dansvloer, hebben mijn lief en ik onze passie weer opgepakt. Na een proefles hebben we ons weer aangemeld voor danslessen (Ballroom & Latin) en dansen we sinds 4 oktober op iedere dinsdagavond voor het komende halfjaar. We hebben gekozen voor de lessen Brons, maar moeten de Tango nog wel op beginnersniveau gaan herhalen. Dat doen we morgenavond. Erg leuk om 5 kwartier in de week met je hoofd ergens anders mee bezig te zijn!
Vandaag heb ik mijn dansschoenen opgehaald. Met verbazing kan ik naar kasten kijken waar de schoenen uitpuilen. Ik vind het nl. ontzettend moeilijk en lastig om leuk te slagen voor schoenen. Ik heb er dan ook maar een paar en loop te veel en te lang op dezelfde. Ik heb nl. brede én doorgezakte voeten. Ik heb dus steun nodig in de schoenen. Zonder steun voelen mijn benen snel aan als stalpoten en word ik moe. Als ik kon dragen wat ik zou willen, zou ik een exentriekere smaak laten zien, maar er is nogal een discrepantie tussen mijn smaak en wat mijn voeten nodig hebben vs. wat er daarvoor te koop is. Armoedig weinig en wat er is, is fantasieloos. Nogal een identiteitscrisis, zeg maar. Boven heb ik nog een paar laarzen met een print van een stripverhaal, laarzen met een stalen hak en pums in Pied the Poule print.
Ja, ok en wat maakt een schoen dan een goede dansschoen? De schoen voelt licht aan, is van leer, de zolen zijn van suède om makkelijk te kunnen draaien, zonder op je gezicht te gaan en hakken zijn in verschillende hoogtes verkrijgbaar. Ik koos voor een hoogte van 4,5 cm. In de danswereld wordt er onderscheid gemaakt tussen dansschoenen voor Latin en dansschoenen voor Ballroom. Voor de eerste zijn open schoenen gebruikelijk en voor de laatste dichte schoenen. In die zin heb ik gekozen voor Ballroom schoenen. Maar op mijn niveau kan deze natuurlijk ook prima gebruikt worden voor de Latin lessen.
Enfin, het is vandaag gelukt om dansschoenen te scoren!
Al is de leugen nog zo snel..
Een van de goede afspraken die vader en ik hebben, is dat we elkaar niet bellen op ongebruikelijke tijden, maar áls een van ons belt dit nooit zomaar is. Vrij standaard nemen we dan ook de telefoon op, waar we ook zijn en met wie we ook zijn.
Ik was op een verjaardagsfeest toen ik mijn telefoon hoorde overgaan. Vader vertelde dat Laurise had gezegd bij een vriendin te slapen, zou een Whatsapp sturen als ze daar gearriveerd was en ze zou een telefoonnummer doorgeven van de moeder van de vriendin. Rond etenstijd had vader nog geen bericht ontvangen en begon zich zorgen te maken. Toevallig had Dion het telefoonnummer van dat meisje en stuurde haar een Whatsapp. Enfin.. waar Laurise ook was, ze was daar niet. Ze bleek bij een vriendje te zijn. Vader maakte zich nu nog meer zorgen en besloot mij te bellen. We hebben het hier immers niet over een volwassen dochter, maar over een leuke, flinke meid van 12 jaar. Hij had inmiddels de volgende gegevens bij elkaar gesprokkeld: het ging om een jongen uit een andere klas, hij wist de voornaam en hij zou ergens in een dorp vlakbij wonen.
Vader was met de jongens uit eten en zou thuis kijken voor telefoonnummers, ook die van haar mentor. Misschien kon zij de mentor van de andere klas wel bereiken. Ik probeerde intussen Laurise aan de telefoon te krijgen en na 12 pogingen nam ze op.
“.. Hoi mam.”
“Fijn dat je de telefoon opneemt.”
“Waar zit je nu?” [haar laatste kans om eerlijk te zijn]
“… Bij een vriendinnetje”
“Waarom nam je de telefoon niet op?”
“.. Ik was buiten aan het spelen.” [het was toen 21.45 uur]
“Heet dat vriendinnetje misschien A?”
“………… ja………….”
Ik ben toen boos geworden. Heel boos. En ik was enorm teleurgesteld. Ik vind zelf dat ik – zoals ze dat noemen – vrij relevant ruzie kan maken/boos kan zijn. Ik kan op een boze toon aangeven waar ik van baal, mijn bezorgdheid uiten en aangeven wat deze actie met mijn vertrouwen in haar heeft gedaan. Ik voel dan niet de behoefte te gaan schelden, maar eis dwingend wat er moet gebeuren. In haar geval: je spullen pakken en direct naar huis komen. Ik verwacht je over 10 minuten thuis!
Achteraf had vader haar daar moeten ophalen, maar dat besef kreeg ik later. Van vader kreeg ik kort daarna een Whatsapp dat ze gelukkig weer thuis was.
Terug rijdend naar huis heb ik vader gebeld hoe het gesprek is verlopen. Hij had op een rustige en emotionele manier met haar gesproken. Daarnaast krijgt ze voorlopig huisarrest en is haar telefoon afgenomen. In het gesprek had hij ook o.a. het vertrouwen aangekaart en een mooie vraag van Laurise vond ik: hoe bouw je vertrouwen weer op dan?
Sportschool
Vanavond heeft Tristan – samen met een buurjongen – een formulier opgehaald om zich aan te melden bij een sportschool. Kosten € 30,- p.m. Tristan krijgt van mij nog steeds geen zakgeld, omdat hij tot op heden zijn excuses niet heeft aangeboden voor het incident op 2 juni (zie bericht hierover). Ik ben wel bereid om hem financieel iets tegemoet te komen, zolang hij op de sportschool zit. Het bedrag zal alleen voor mij niet hoger zijn dan dat hij had gekregen als hij wel zakgeld had ontvangen.
Spaanse trui
De Spaanse trui versie 1 viel te klein uit en paste Laurise prima! Inmiddels versie 2 in de maak voor mezelf die ik hopelijk met bredere garen en haaknaald ook zal passen.
Kwart voor half
“Hoe laat ben je dan thuis vanavond?
“Kwart voor half.”
Duidelijk antwoord, maar vervolgens kwam het onderhandelen: half 2 versus half 10 en kwamen we uiteindelijk uit op max half 12.
Rijbewijs verlengen anno 2016
Op 29 juni 2016 stuurde de RDW mij een brief waarin staat dat mijn rijbewijs binnenkort verloopt. Hoewel ik dat zelf ook in de smiezen had, vind ik zo’n herinnering daaraan erg welkom en prima georganiseerd! Vandaag ging ik bij het Stadsdeelkantoor langs. Ik had vooraf even gegoogled, maar ik dacht dat ik online geen afspraak hoefde te maken. Ik kom er ook te weinig om te weten hoe het werkt en moest ik mij melden bij de receptie. Of ik een afspraak had gemaakt? “Nee.” Dat was wel de bedoeling, omdat vrije inloop tot 11.00 uur was en ze over 10 minuten gingen sluiten (ik vertaalde dat naar 13.00 uur). Of ik alles bij me had voor een nieuw rijbewijs (pasfoto en huidig rijbewijs). “Ja.” Een paar minuten voor een formulier invullen leek mij genoeg, maar nee, er was geen plek meer.
We maakten een afspraak (kost wat tijd) en de dame printte vervolgens de vastgelegde afspraak (kost wat tijd). Ik keek op de bevestiging en zag dat de afspraak 5 (!) minuten zou gaan duren. Ik ben bij de receptie net zo lang binnen geweest! Als ik er even een sommetje op loslaat, ben ik straks ca. een half uur kwijt geweest voor een invulformulier dat niet online staat en moet ik na een week weer terugkomen om het nieuwe rijbewijs op te halen.
Zucht
Bijgepraat
Dion kwam thuis met een verhaal over een akkefietje met I. op school en meldde daarbij dat hij het maar ging vertellen, omdat het anders zo stil bleef in huis. Het verhaal ging over o.a. spuug op zijn zadel en dat hij daar I. verantwoordelijk voor achtte waarvan ik het bewijs niet bewezen vond en hoe hij dit heeft aangepakt vs. hoe ik zoiets afgehandeld zou hebben.
Lunchen in de Makro
Vandaag was ik met mijn lief in de Makro en terwijl we tijdens onze lunch wachtten op een kip saté viel mij het publiek op dat moment op. Het waren vooral ouderen en zonder aanwijsbare reden, bekroop mij ineens het gevoel dat ons leven ooit eindig zal zijn en de Makro wie weet hoe lang daarna nog zal verder leven. Ik schaam mij niet voor zulke gedachten. Ik heb ze soms simpelweg.