Vandaag vroeg een collega aan een andere collega of hij kaal werd? Hij antwoordde met “dat is het model”. Ik vond het een meesterlijke zet en moest zo ontzettend hard lachen, dat ik het jammer vond dat ik geen waterproof mascara droeg.

Van jongs af aan houdt uitstraling mij bezig. Als puber dacht ik er bijvoorbeeld vaak aan wat een vrouw een leuke vrouw maakte om te zien. Was het haar kleding? Haar uitspraak? Haar gezicht? Haar ogen? Haar spraak? Haar gewicht? Ik observeerde en observeerde en waar die interesse vandaan kwam en wat ik ermee moest? Geen idee. Het was voor mij pure nieuwsgierigheid. Natuurlijk werd ik ook omringd door ruis, wat een ander aantrekkelijk vond, maar dat heb ik altijd geprobeerd terzijde te schuiven. De laatste tijd hoor ik regelmatig dat men mij knap vindt. Ik ben er totaal niet mee bezig en ik vind mezelf ook niet knap. Ik denk wel dat ik – voor mijn leeftijd – een bepaalde uitstraling heb, die jonger lijkt. Ik lach graag en veel. Maar dat is slechts de buitenkant. Voor mij is het meer dat ik mezelf zoveel puurder vind dan jaren geleden en dat mijn aandacht vooral oprecht is. Ik heb geleerd zo veel mogelijk actief te luisteren en dat betekent meestal (eigenlijk altijd) jezelf weg te cijferen met al je oordelen en referentiekaders. Niets lijkt mij nog te kunnen raken, omdat ik met liefde mijn wereld (zowel thuis als op het werk) betreed en omarm. Daar vind ik soms toch die spagaat tussen mijn uitstraling (laat me met rust) versus ik omarm wat mij ontmoet.

Terug naar uitstraling. Ik voelde mij een einzelgänger op het schoolplein. Al die ouders die ik hoorde pochen, klagen, juichen, weet ik veel; ik hield mij er verre van. Na drie kinderen gebracht en gehaald te hebben op school of het zwembad, ik heb nooit iemand willen spreken. Niemand interesseerde me iets of zag ik er de toegevoegde waarde niet van of voelde ik me niet zo desperate dat ik contacten moest gaan leggen of zo. Oh, maar dan ben je eenkennig. Nee joh, ik klets gemakkelijk de oren van iemands hoofd, maar bij een kletser kan ik graag luisteren en gefocust zijn op het gesprek. Nee, het is – denk ik – mijn uitstraling. Ik ben mij daar jaren niet van bewust geweest, totdat mijn vriendin mij daar een keer op wees. Ik was FLABBERGASTED! Het was gelukkig ook een goede timing dat ik er toen voor open stond. Nu.. jaaaaren later, zit de liefde van mijn leven in elk vezel in mijn lijf. Die liefde en de – doorgaans – innerlijke rust heeft een soort cocon gewikkeld om mijn lijf: niet als schild, maar als een verlengstuk dat ik ben wie ik wil zijn. Maar! En dat kan lachwekkend zijn, maar zelfs mijn kapper is zich van mijn uitstraling bewust en heeft speciaal daarom voor een zachte haarkleur voor bij mijn gezicht gekozen. Het rode heeft dan ook plaatsgemaakt voor een peper en zout-kleur met folies van licht-hazelnootachtige kleur. Zo geleidelijk, dat het naturel oogt. Het werkt voor mij. Het valt mij op dat mensen mij blijer benaderen. Prima ingezien door de kapper!

Bij mijn kapper had ik voor vandaag geen voorkeur aangegeven en werd ik behandeld door o.a. Maria. Ze vertelde mij dat zij vooraf altijd een cliënt een minuut of twee liet wachten om in te zoomen wie haar volgende klant zal zijn. Zo had zij ook een aanname van mij gemaakt, voordat zij mij ging kleuren. Het gesprek kwam al snel tot deze aanname van haar versus mijn werkelijkheid. Ik kwam bij haar over als iemand met wie je kon lachen, maar dat ik ook streng kon zijn. Ze zag me ook in een leidinggevende positie. Qua kleding vond zij mij moeilijk te classificeren. Ik heb aangegeven dat mijn trui gekocht was bij de Zeeman en dat ik koop wat ik leuk vind, ongeacht het label. Ze dacht niet aan Zeeman, maar meer aan Wibra en kon mij tegelijkertijd niet plaatsen bij H&M, Zara of welk label dan ook. Ik vond het een zeer interessant gesprek en leuk om te horen hoe iemand je plaatst versus je eigen werkelijkheid. Zo zag zij mij ook struinen op markten, maar daar ben ik zelden te vinden. Ze gaf een voorbeeld hoe een klant kan zijn t.o.v. haar v.v. toegankelijk of niet en zo leerde ik begrijpen dat niet iedere kapper kan matchen met een klant of hoe moeizaam deze soms kan verlopen.

Vandaag zag ik – na het weekend met de kinderen – ze weer weggaan naar het huis van vader. Nee, na al die jaren went het nog steeds niet en heb ik enorm met ze te doen. Zij hebben nergens om gevraagd, maar dealen ermee. Net als ik, ook al was het toen mijn keuze om vader te verlaten. Ik ben wat vervreemd van mijn eigen kinderen, omdat ik ze simpelweg niet meer dagelijks meemaak. Ik kan in een weekend niet mijn stempel zetten op iets wat ze de rest van de week anders voorgeschoteld krijgen. Daarnaast zijn de kinderen inmiddels pubers die onderzoekend zijn. Dat is goed, maar welke rol heeft een moeder dan nog in de schaarse tijd die er over is?

Mijn rol als moeder zou ook anders geworden zijn als ik er wel fulltime bij betrokken zou zijn geweest. .. Nou ja, fulltime klinkt als 100% en de kinderen kijken wel uit om je alles te vertellen. Ik moet het formuleren als dat ik ze dagelijks zou hebben gezien.

[Nou moet ik er wel bij vermelden dat ik niet “bovenop” mijn kinderen zit of ooit heb gezeten. Ik heb ze nooit in de etalage gezet hoe goed ze het doen en ze nooit anders gezien dan mijn kinderen.] 

Parttime ouderschap heeft ook voordelen, zowel vader als ik ervaren dat. Een weekendje weg buiten het hoogseizoen kan gemakkelijk, want “oppas” is geregeld. Schiet me ineens te binnen over dat woord. In het verleden (en ze bestaan vast nog steeds) ging een bevriende vader stappen, waarop gezegd werd: “Oh, dan pas jij (lees: moeder) op de kinderen.” Pissed werd ze hiervan.  Ieder zo z’n irritatielevel, maar de mijne ligt daar niet. Ok, nu de kinderen pubers zijn, heb ik het met vader ook niet meer over oppassen, maar over “ben je thuis?”

Omdat de kinderen hier minder vaak zijn en mij niet failliet eten/drinken, kan ik wat vaker wat anders in huis halen. Ze geven dan af op vader dat ze XYZ bij hem niet krijgen en dan zeg ik: “hij heeft groot gelijk! Als jullie hier iedere dag zouden zijn, zouden jullie dat van mij ook niet krijgen.” Wat het is, kost geen vermogen, maar ik geniet wel mee als zij genieten van wat er in huis is.

Als ze mazzel hebben gaan ze twee keer in de zomervakantie op reis, krijgen ze een dubbel cadeautje met hun verjaardag. Zijn we op onderdelen verschillend in de opvoeding en pikken ze links en rechts wat op (hoop ik). Bij serieuze zaken proberen we wel op 1 lijn te zitten. De band met vader is verder prima en zijn de kinderen niet verzeild geraakt in wat voor strijd dan ook. Ik hoop dat ze later terug kunnen kijken op een relaxte jeugd met dagelijks gezeik over het huiswerk en op tijd thuiskomen. Dan zou ik lachen en zeggen: we hebben – met elkaar – de scheiding beter doorstaan dan het huwelijk 😉

Ongeveer twee? keer per jaar heb ik op mijn werk een vrouw aan de telefoon – meestal rond de 25 – schat ik in – die mij probeert de les te lezen of te regisseren. Ze wensen informatie van mij, terwijl zij zelf – om privacy redenen – summier antwoord geven als ik vragen stel. Ze slaan een respectloze toon tegen mij aan, vragen naar mijn functie, naar telefoonnummers van collega’s en wie ze wanneer kunnen bereiken. Als ik dan zeg “volgende week dinsdag”, is mevrouw het daar niet mee eens, omdat ze dan een week moet wachten.

Zij wil wat van mij, maar zij betaalt mijn salaris niet, en ik hoef niets van haar. Ik geef een prima antwoord, omdat “volgende week dinsdag” ook een antwoord is. Ik geef geen informatie over iets wat haar niets aangaat of waarvoor ik geen toestemming heb. Dat valt dan niet in goede aarde en beëindigt zo’n persoon onbeschoft de verbinding.

Oh ja, dat pinnige had ik jaren geleden ook, maar soms moet je voor iets ouder geworden zijn om te beseffen dat je met een bepaalde insteek weinig zal bereiken. Nu kan ik luisteren en een niet gewenst antwoord geven. Ik weet wat de ander wil, maar ik beloof niets wat ik niet kan waarmaken. Ik ga daarom de strijd niet (meer) aan, maar laat een stilte vallen. Ik hoor dan de irritatie aan de andere kant van de lijn, maar dat is verder niet aan mij. Ik voel mijn irritatie, maar laat deze los. Heerlijk om oud te zijn hiervoor. Ik reageer niet meer primair, maar secundair.