Ik geloof er niet in dat ik last heb van de wintertijd die onlangs is ingegaan. Ik voel me at home niet meer zo thuis en ik wil van alles veranderen. Ik hou van teveel stijlen om hierin een keuze te maken, dus blijf ik maar zweven in het ontevreden gevoel. Tegelijkertijd realiseer ik mij ook dat ik hier kwam wonen met weinig en dankbaar was voor alles. Van deze onrust in mijn hoofd heb ik vaker last gehad en ervaar ik niet als een pretje. Ik voelde mij gelukkig toen ik van alles voor elkaar moest boxen met weinig geld. Het was tijdelijk ok, maar op langere termijn zeker niet zaligmakend. Extreem op je geld letten, maakte mij an sich zeker niet gelukkig of vond ik niet relaxed leven, maar het maakte mij wel creatief en ik voelde mij vooral dankbaar. Mijn huis werd mijn thuis; kon ik de huur en andere vaste lasten zelf ophoesten en dat werd voor mij belangrijker dan of mijn huis wel voldeed aan de mode of andermans mening. Nu woon ik al jaren niet meer alleen en leef ik heel gelukkig met mijn lief, maar mijn lief voelt niet zo’n drive als ik. Dat was ook het geval met vader. Vader liet mij alle metamorfoses doen, maar ik weet dat ik daar toen ook niet gelukkiger van werd. Dus is het vast wat anders. Ik zie een patroon: ik wil van alles in huis veranderen, ik wil verhuizen.. Vader bleef bij zijn standpunt: we gaan niet verhuizen. Werd ik daar ongelukkig van? Toen wel en nu is het groeiende. Ik baal van de kleine keuken en te weinig ruimte. Waarom had ik dat aanvankelijk niet? Ben ik iemand die van veranderingen houdt en ongelukkig word van stilstaand water? Of ligt er iets anders aan ten grondslag? Had ik het antwoord maar. Ik verlang terug naar de tijd dat ik mij tot op het bot gelukkig voelde en deze onrust niet had. Simpelweg tevreden was en nu niet meer. Dan kijk ik weer eens op Funda en zie ik de meest fantastische huizen, maar als ik dan de prijs zie, word ik weer realistisch.. dat kan ik van mijn salaris nooit betalen en dat is en blijft wel mijn uitgangspunt.
Of heeft het allemaal met mijn werk te maken? Voorheen werkte ik bij cliënten die het zoveel minder hadden dan ik wat voor mij enorm kon relativeren. In mijn nieuwe baan ben ik zo ver weg van de cliënten dat ik mij dit nog nauwelijks nog realiseer, ondanks alle herinneringen. Nee, denk ik dan, in mijn onrustige periode bij vader had ik niets te maken met cliënten en hun omstandigheden, dus dat kan geen reden zijn.
In de tussentijd deal ik met wat er is. Alles in huis is functioneel en zou ik nergens over mogen klagen, maar als ik om mij heen kijk, denk ik blèh! Mijn gevoel in het huis is weg. Ik heb nauwelijks zin om het schoon te maken als ik vrij ben. Ik doe het soms, maar ik voel het niet als van harte. Ik isoleer mij ook vrijwel van de buitenwereld. Wat ik niet terugkrijg, wil ik ook niet meer geven. Ik ben er even klaar mee om ergens acte de présence te moeten geven als diegene totaal geen interesse heeft in mij en/of (een van) mijn gezinsleden.
Maar dat terzijde.. ik moet dealen met die onrust! Hoe? Dat weet ik dus nu nog niet..
