Dit jaar vierde ik oudejaarsavond zonder de kinderen en wederom wilde ik dit nummer https://www.youtube.com/watch?v=yT2fhjASbzs horen, omdat het mij na de scheiding na al die jaren nog steeds raakt. Ooit was ik fan van Youp van ’t Hek, maar ik kan echt niet meer lachen om zijn huidige grappen. Vanavond keek mijn lief naar Youp en gaf ik onze kandelaar en de lijst met de pasfoto’s van de kids een donkergrijze metamorfose. Qua uitstraling lijken ze i.p.v. zilverkleurig nu op tin en past deze bij onze nieuwe kasten. Een paar muren zijn licht-grijs, maar wil ik groen verven met muurverf. Zo ben ik de middag en avond wel doorgekomen, maar het gemis van de kinderen.. mensen die in hetzelfde schuitje zitten als ik, zullen mij wel begrijpen. Ik huil soms, maar dat heeft geen zin. Ik verlang naar iets, wat voorbij is. Zou ik terug willen naar toen, terug naar het oorspronkelijke gezin? Nee, maar de prijs die ik hiervoor heb moeten betalen is dagelijks, wekelijks, maandelijks en jaarlijks nog steeds voor mij een geamputeerd gevoel.. soms intens voelbaar, maar meestal latent aanwezig op de achtergrond. Ik weet dat het geen zin heeft om maar 1 minuut hierover te schrijven, omdat het is, zoals het is. En dat is het al zo lang, maar zal het nooit echt wennen. Nu zijn de kinderen pubers, die sowieso weinig kwijt willen aan hun ouders. Ik kan ook hun telefoongebruik niet in een paar dagen terugdringen, wat ze bij vader wel gewend zijn. De afstand tussen beide adressen is dusdanig klein, dat dit aanleiding is geworden om niets meer mee te nemen (behalve Laurise die nog een koffertje meeneemt). De kinderen hebben geen idee en ik laat het niet merken, maar ik vind het moeilijk om nu nog een band aan te gaan met mijn eigen kinderen. De jongens gaan maar en beschouw ik mijn huis regelmatig als een hotel. Het werkt en eet mee of niet, soms een Whatsapp hierover, soms vergeten. Wie ben ik dan nog als moeder? Gesprekken zijn er soms, maar zeldzaam. Ik mis dan hoe het vroeger ging. Ik snap dat ouderschap in allerlei gradaties zijn; je blijft geen verzorger en je rol verandert met de veranderingen van je kinderen. Mijn kinderen zitten, zoals zovele kinderen, vooral op hun mobiele telefoon en ik mis contact als ze bij mij zijn. Voor hen lijkt het weinig uit te maken of ze nu bij vader of bij moeder zijn, als er maar Wifi is….
Dan maar deze boekensteunen.. handig!
Mijn boekenkast moest nodig opgeschoond worden, maar bij de herindeling merkte ik dat ik te weinig boekensteunen had. Ik wilde geen grote, maar het moest wel functioneel zijn. We konden niet slagen bij de HEMA, de Action, bouwmarkten en de Bruna, dus bedacht mijn lief een geweldige oplossing. Bijgaande aanschaf bleek perfect te werken: een metalen haakse hoek voor weinig geld!
Zo blij met metamorfose!
Als ik kijk naar het huidige interieur, is dat inmiddels een mengeling geworden van oud en nieuw. Nieuw door een nieuwe bank, maar is de rest nog een restant van mijn 1e huis na mijn scheiding, toen ik mijn complete inboedel bij elkaar moest schrapen met 2e hands spullen en IKEA. Niks mis mee en was ik er toen heel gelukkig mee. Met de komst van mijn lief werd het langzaamaan een mengelmoes/een potpourri aan materialen en begon ik eenheid te missen. Als het druk in mijn hoofd is, zoek ik rust in huis en was ik het oude meubilair meer dan zat, ook vanwege de herinnering aan minder positieve tijden of omdat de meubelen nog van de vorige huurder waren en niet van ONS. Ik zal foto’s voor mezelf maken van before and after, maar ik ben super blij en dankbaar dat we nu de meubelen op elkaar kunnen afstemmen en het een geheel zal gaan worden in dezelfde stijl. Ik vind heel veel stijlen mooi en dat maakte de keuze er niet gemakkelijker op. Toen we voor de tweede keer langskwamen voelde deze “kamer” voor mij als thuiskomen.
Geduld in zoveel gradaties!
Ik heb het geduld niet uitgevonden, maar ik weet inmiddels wel dat er gradaties zijn in geduld. Althans voor mijzelf. Ik kan geduld hebben met een haakproject om zoveel tijd weer uit te halen, heb ik in een vorige werkkring complimenten gekregen dat ik zo geduldig was met een stagiaire, maar heb ik weer geen geduld als het gaat om het bouwen van een 3D-puzzel. Ik was verbaasd dat geduld zoveel gradaties heeft!
Moslima bij de politie vs anders gelovigen
Ik ken Moslima’s in hoofddoeken en ik ken de mensen van “de zwarte kousen kerk”. Zover ik heb begrepen dragen zij nooit een broek. Zouden die gelovigen ooit in een rok een functie als politie-agente kunnen uitoefenen?