Vandaag had ik mijn eerste toets over anatomie/fysiologie en pathologie. Het was een online toets en na het indienen hiervan kreeg je direct je cijfer te zien. Ik heb zoveel stof geleerd en de toets vond ik goed te doen, maar ik durfde niet te kijken… De klas wist hun cijfer, maar ik nog niet. In de pauze heb ik mijn cijfer opgezocht, want ik moest het toch onder ogen komen en zag ik het cijfer 8,7. Ik pakte mijn bril erbij, omdat ik het cijfer niet kon geloven. Het was echt een 8.7. Wat onwerkelijk, maar ook een opluchting… zo blij!!
Paniekaanvallen en bijna black-out
Ik vind het lastig om dit te benoemen, maar ik doe het toch. Ik hoop dat deze nl. t.z.t. minder worden en wil ik deze registreren via mijn blog.
Verstandelijk gezien vind ik het oké om te zakken voor een toets. Ik ben jaren niet meer getoetst en ben ik nog maar een paar weken bezig om heel veel lesstof tot mij te nemen. Gevoelsmatig en onderbewust is er blijkbaar toch veel stress: ik heb ineens weer last van eczeem en heb ik de nacht voor een toets last van paniekaanvallen. Deze vind ik eng. Het lijkt soms alsof ik doodga. Ik lig, schrik rechtop, hap naar adem en herinner mij hier ‘s-morgens weinig van. Mijn lief registreert zoveel meer, dan ik mij later kan herinneren… Ik maak mij daar zorgen over. Temeer omdat mijn lief mij verteld heeft dat ik een seconde of 15 geen adem had en ondanks een poetsbeurt, mijn adem niet ok rook.
Toen ik ’s morgens begon aan de toets algemeen rekenen, kreeg ik ineens de zenuwen die ik niet snel onder controle kreeg. Toen ik de proeftoets medisch rekenen kreeg, voelde ik bijna een black-out. Toen de eerste klasgenoten het lokaal al verlieten, moest ik nog beginnen met de toets. De angst was er daarvoor niet, maar was er ineens. Ik heb mij hierover verbaasd. Waarom overviel mij dit? Was dit faalangst? Was dit bewijsdrang? Vreemd genoeg voel ik beide niet in mijn hoofd, maar blijkbaar is er onbewust toch meer aan de hand, waar ik maar niet achter kan komen. Als ik het wist, dan kon ik het oplossen!
Ontspanning durven
Qua lesstof is er zoveel te leren en beklijven de begrippen mij zo slecht, dat ik aanvankelijk geen afspraken durfde te maken. Tegelijkertijd realiseerde ik mij dat ik onmogelijk 100% kon studeren en ontspanning moest zoeken. Ik vind het zo stom klinken, maar ik heb het aangedurfd om in de herfstvakantie af te spreken. Het heeft mij goed gedaan om even ergens anders te zijn en even mij te focussen op dingen die ook belangrijk voor mij zijn.
1/3 zit erop
Na de herfstvakantie (dan zijn we nog echt vrij) krijgen we onze eerste toets over anatomie, fysiologie en pathologie. In de volgende vakanties zullen we moeten werken, ook al is de school gesloten. We hebben er nu 5 weken op zitten en vóór eind oktober krijgen we ook ons einde proeftijdgesprek. Dan hebben we de eerste toetsen gemaakt. Inmiddels zijn er in de klas wel wat groepjes gevormd, maar toch voelt de klas als 1 geheel. De klas voelt voor mij nog steeds als leuk, inspirerend, lachen we en voel ik respect voor elkaar. Zo voel ik het althans.
Inmiddels gaan we als een speer door de stof. Ik moet bijv. voor medisch rekenen een 10 halen, maar haalde ik voor de eerste proeftoets een 9.2. Ik vrees voor het vak anatomie.. qua nieuwe termen zit ik zo op zo’n 300 nieuwe begrippen. Het kost mij moeite om de hoofdzaken van de bijzaken te onderscheiden en kost mij het stampen hiervan heel veel tijd. Sommige woorden beklijven direct en sommige woorden kan ik maar niet onthouden. Een voedingsbodem om de toets te gaan vrezen!
Als klas verlangen we ernaar om weer aan het werk te gaan, maar dat is pas begin december. We worden nu in 15 weken klaargestoomd voor de praktijk . Relatief heb ik weinig vakken: Nederlands, Engels, Verpleegkunde, vaardigheden (Skills). theorie voor de Skills, Sociale Vaardigheden, Medisch Rekenen en Algemeen Rekenen (= terug naar de breuken..), maar de stof an sich in zijn totaliteit ervaar ik als zo ontzettend veel! Op zich geeft dat niet, maar om een goede Verpleegkundige te worden, zou ik willen dat ik al deze nieuwe termen mij sneller eigen kon maken. Ik wil later niets lever dan klinisch redeneren. Daarvoor is heel veel kennis nodig.