Maand: november 2019

Eigenlijk heb ik altijd de uitvinder willen zijn van de zo simpele, maar effectieve paperclip of post-it. Ik heb mijn volgende idee niet verder onderzocht en er ook geen patent voor aangevraagd, maar ik zie een gat in de markt voor het volgende:

Vanuit mijn studieboek maak ik kopieën die ik in mijn schrift wil plakken met plakband. Ik mis echter steeds de afmeting of de lengte van mijn plakband wel overeen gaat komen met de afbeelding. Eigenlijk zou een plakbandhouder hiervoor een soort uitneembare cm moeten hebben om steeds de juiste afmeting af te kunnen snijden. Nu gok ik steeds maar wat. Wie met mijn idee aan de haal wil gaan, prima, maar als mijn idee voor jou serieus geld gaat opleveren, zonder mij daarin evenredig/naar eerlijkheid/billijkheid financieel tegemoet te komen, zal ik – waar dan ook – claimen dat ik de bedenker van dit idee ben.

Er zijn mensen die geen of nauwelijks emotie hebben bij het trekken van tanden of kiezen. Ik ben niet zo. Alles wat er ooit was en niet meer is of verwijderd moet worden in mijn mond ervaar ik als verlies en ben ik daar zowel huiverig als emotioneel onder. De wortel in een van van mijn voortanden is nu gebroken. Ik zie in de spiegel optrekkend tandvlees bij die ene voortand met zelfs een klein gaatje in het tandvlees, of zo lijkt het. Niets doen is geen optie, dus deze kroon moet vandaag dan ook onder handen worden genomen /worden verwijderd/vervangen. Op de röntgenfoto was ook te zien dat ik veel botverlies heb in deze regio. Ik heb hiervan niets gemerkt, maar het gebeurt blijkbaar.

Zorgondermijnend: een klasgenoot trok dit niet en is zelfs hierdoor afgehaakt! Er zijn – door de klas – vele voorbeelden in de praktijk gezien die wij op school leren als not done. Hun ervaringen waren gelukkig niet altijd mijn ervaringen, maar ik heb sommige wel gezien.

Zorgbevorderend: een zorgvrager die nauwelijks nog iets kan, maar nog wel iets met zijn handen, wordt gevraagd zijn gezicht te wassen.

Een vrouw die verward over de afdeling loopt, wordt in de gaten gehouden en begeleid naar bed.

Zorgondermijnend: een zorgvrager belt, verondersteld wordt dat zorgvrager naar het toilet moet, waarop geantwoord wordt met “Mw wacht nog maar even.”

Zorgondermijnend: bij de koffie/thee wordt wat lekkers neergezet. Geen van de bewoners wordt gevraagd of hij/zij dit wenst. Eén zorgvrager geeft aan dit lekkers niet lekker te vinden. Aangegeven wordt dat er niets anders is (terwijl er heel veel andere koekjes voorradig zijn). Zorgvrager eet toch wat haar was voorgeschoteld.

Deze week is binnen de school een bufferweek. Dit betekent dat wij – als klas – praktijkervaring gaan opdoen. De opleiding duurt 4 jaar. Dat betekent dat ik per schooljaar 4x zal wisselen van locatie. Vaak wordt gezegd dat we stage lopen, maar dat is onjuist. We zijn leerling Verpleegkundigen. We zijn geen BOL, maar BBL’ers. Anyway.. ik had ooit zijdelings te maken met de zorg en sinds gisteren deed ik hiermee ervaring op. Althans ik liep mee met zgn. de handen op de rug. Als toekomstige Verpleegkundige (VP) heb ik het niet zo op bedden opmaken en vervuilde onderdelen te vervangen. Ik merk dat mijn hart daar niet sneller van gaat kloppen. Ik voelde mij als Opleidingscoördinator als een vis in het water, maar nu ben ik vooral zoekende. Ik realiseer mij dat ik t.z.t. een enorme verantwoordelijkheid zal dragen voor een bewoner.

Ik kreeg te maken met 2 begeleiders: 1 daarvan had niet zoveel met koken en de andere meer. Ik heb er zelf niets mee en vind ik het persoonlijk niets te maken hebben met het vak als Verpleegkundige als het gaat om de bereiding hiervan. Ik heb aardappelen geschild, maar nee, daar ligt mijn hart niet en ook niet mijn uitdaging.

Vandaag had ik mijn eerste SLB-gesprek. SLB staat voor Studieloopbaan. Onze klas is gesplitst in 2. De ene helft heeft SLB’er A en de andere helft SLB’er B. A en B zijn beide docenten, waarvan we les krijgen. Zij zullen ons 4 jaar lang begeleiden tijdens de studie en het werk. Zij zijn erop gericht de klas uiteindelijk te laten diplomeren en er alles aan zullen doen om dat doel te laten slagen. Ik heb Sabine. Zij is docente voor meerdere vakken, zoals Verpleegkunde, Burgerschap, Begeleiding en Loopbaan. Een vrouw voor mij bij wie ik geen drempel voel als ik bepaalde zaken zou moeten aankaarten.

Zij is ook degene die de klas geruststelt als we hieperdepiep in de klas zijn over een aankomende toets. Zij vindt onze klas nog steeds onrustig en dat zijn wij ook. Mogelijk zijn we toe om aan het werk te gaan, maar we hebben nog wat toetsen te gaan tot aan de kerstvakantie. Ik denk aan de toets Verpleegkunde, de toets Medisch rekenen (waarvoor een 10 gehaald moet worden) en de tweede toets over anatomie/fysiologie en pathologie (huid, botten en spieren),

Vandaag was er een toets vaardigheden zonder cijfer als voortgangsmeting. Wat kan je en wat heb je ervan geleerd? Zo had ik mij voorbereid op een casus, maar vergat ik methodisch te werken. We moesten een reflectieverslag maken en zullen er nog vele hiervan volgen. Ik vind het prima. Ik wil graag leren van mijn fouten. In de casus had er dingen bij verzonnen, zoals zorgvrager is morgen jarig en hier heeft u een folder om de instructies nog eens na te lezen. In het bed lag een – voor mij onbekend – persoon. Zij gaf als feedback dat ze vertrouwen in mij had als toekomstige Verpleegkundige en dat heb ik ervaren als een compliment! Dit heb ik trouwens ook meegenomen in het reflectieverslag. Ik vind reflectieverslagen eigenlijk prima, omdat ik mijn ontwikkeling hierin moet kunnen teruglezen. Dat lijkt mij wel de bedoeling althans.