Onderstaand nummer heb ik vroeger niet op waarde weten te schatten. Ik vond het toen een trutnummer waar ik niets mee had. En dan sta je – zoveel jaren later – op een balkon van een verzorgingstehuis met een paar bewoners te luisteren naar deze muziek op het plein met dierbaren op de achtergrond. Andere bewoners zaten achter het raam mee te luisteren. Ik zag een vrouw tijdens dit nummer troost zoeken bij haar partner en zag ik haar in zijn armen schuilen. De impact van het Coronavirus en de maatregelen hieromtrent kwamen bij mij keihard binnen.
Minder dan deze afstand kon niet door de Coronamaatregelen (geen bezoek in verzorgingstehuizen) en dan toch even zo’n belangeloos optreden op straat voor de bewoners om ze een hart onder de riem te steken om vooral vol te houden. Dit nummer heeft mij toen – naast de bewoners die het zonder hun dierbaren moeten stellen – (alsnog) enorm geraakt. Zeker toen we vanaf de balkons en op straat het refrein gingen meezingen. Kippenvel!!
