Hier zitten we dan. In Villa Créole, decadent naast het zwembad, met nog meer mensen die decadente dingen doen. Ik realiseer mij het contrast met het leven onderaan de bergen en ik voel mij er vreemd bij.
Vanmorgen zijn we vroeg vertrokken naar Miami Airport. Ik herinner mij vooral de enorme chaos met taxi’s die af- en aanrijden, de hitte en de herrie van toeterende chauffeurs. Alle douanechecks waren vlot verlopen. We hebben voor het eerst ontbeten bij McDonalds!
Vandaag vlogen we van Miami naar Haïti. Een korte vlucht. Ik heb foto’s gemaakt tot het moment dat het vliegtuig landde. Wat een speciaal gevoel! Het land van Laurise.. eindelijk zijn we er! Geen “slurf”, maar een trap om voet op de Haitiaanse bodem te zetten. Ik voelde me niks minder dan Beatrix of Bush. We liepen deze trap af en voelden de hitte van 30 graden! Wat een verschil met Nederland waar het nu vriest of om nu buiten te zijn op het terras, terwijl in Nederland het merendeel gaat slapen. Gelukkig had ik mijn – veel te warme – vest om mijn middel geknoopt, want in elk gebouw is er airco. En zo’n airco, dat een vest best welkom kan zijn.
Bij de ingang van het gebouw waar we naar binnen moesten, stonden een paar mannen muziek te maken op o.a. jambees. De muziek, de kleding, het was heel kleurrijk, sfeervol, heel Haitiaans. Ik genoot er heel erg van.
Toen we uitgecheckt waren, liepen we in een halletje waar mij gevraagd werd of we een taxi nodig hadden. Nee, die hadden we niet nodig. 3 Tellen later stonden we weer buiten (vest weer uit!).
Wat ik toen zag, kende ik alleen van de verhalen. Buiten stonden er heel veel Haitianen, bereid om de koffers te dragen voor een paar dollars. Het leek op een ontvangstcomité en ik voelde het vooral als een warm welkom.
Tussen al die Haitianen zag ik er een die een papier omhoog hield met onze naam. Paul liep op deze man af, maakte kennis en voor ik het wist, werden onze koffers door een andere man meegezeuld.
Bij de auto aangekomen, werd er even gebakkeleid over de tip. Paul wilde 2 dollar geven, maar de man noemde 10. Toen werd het 5 en daar bleef het bij. We stapten in en reden weg naar Hotel Villa Créole. De weg ontzettend hobbelig, de stof van onafgemaakte projecten, het voor Nederlandse begrippen roekeloos rijden.. het was een buitengewone ervaring om zo Haiti te leren kennen.
Villa Créole dook op in de bergen en we stapten in de wereld van mooi, westers schoon, onaardig personeel, prachtige omgeving met de langste, mooiste exotische planten. Het hotel is bijzonder door allerlei paden waar je kunt lopen, zonder eigenlijk te verdwalen. Het leek niet moeilijk om hier een week te vertoeven.
Ik maakte kennis met lemon juice, heerlijk bitter en fruit punch, heerlijk zoet.
We zijn begonnen met de malariapillen, maakte kennis met Karin en haar “chezdonner”, een ondeugend manneke uit hetzelfde tehuis als Laurise en gingen na het diner gelijk slapen. Morgen de grote dag!
