Eerst kreeg ik het bericht dat Dion vandaag later zou komen en vervolgens kreeg ik de telefonische vraag of hij bij vader kon blijven eten. Dion wilde graag gamen bij vader, maar is er afgesproken dat hij feitelijk bij mij zou zijn.
Gamen blijkt belangrijker dan bij mij te zijn. Prima, blijf dan ook maar daar, meldde ik. Want het is mijn ervaring dat hij toch wekelijks neigt naar het huis van vader waar er een Playstation is, ook als hij bij mij behoort te zijn.
Kinderen die in deze leeftijd liever gamen en verdwijnen op hun scherm (en zo heb ik er nog twee): als ouder ervaar ik dit gedrag als onbereikbaar en ongeïnteresseerd. Als je het mij zou vragen, vind ik dit zeker niet de leukste tijd met de kinderen.
Toen er in mijn jeugd maar 1 telefoon in huis was, kon je als ouder wel nagaan waarheen een gesprek leidde, maar wat er nu speelt op o.a. WhatsApp.. steeds minder grip versus je kinderen willen waken voor stommiteiten. Ik weet niet alles, maar ik heb meer dan voldoende voorsprong op hun mensenkennis. Het is volkomen puberaal te denken dat je het beter denkt te weten dan je moeder. Ik heb geleerd. Nu Dion nog.