Vandaag is het een jaar geleden dat we Laurise ophaalden uit het kindertehuis. Paul kreeg van z’n werk een boeket dat hij aan Laurise heeft gegeven. Soms lijkt een jaar kort of lang te duren, maar in dit geval voelt het voor mij ook wel als een jaar. Ik bedoel dat noch positief, noch negatief. Nu is Laurise natuurlijk sinds het voorstel al in onze gedachten geweest en waren we blij met elke foto of verslagje. Dat moment op 18 februari om haar eindelijk in levende lijve te ontmoeten en dat we haar mochten meenemen, is een heel bijzondere herinnering gebleven. Ik sta er nog steeds versteld van hoe flexibel Laurise zich heeft aangepast aan haar nieuwe leefomgeving. Ze heeft nog steeds met tussenpozen een terugval, maar de tussenliggende periode gaat wel steeds langer duren.
Lieve Laurise,
Als je dit later leest, wil ik dat je weet dat ik trots op je ben. Je twijfelt nog best vaak of je het wel goed doet, maar ik hoop dat je op een dag beseft dat ik zoveel goed aan je vind, als je het maar probeert. Het feit dat je iets probeert, is voor mij al genoeg. Weet dat ik je altijd met raad en daad terzijde wil staan, dat ik je niet zie als slachtoffer of een zielig meisje, maar als mijn dochter. Een dochter aan wie ik alles wil meegeven om evenwichtig in de maatschappij te kunnen functioneren en met genoeg bagage om elk obstakel in je leven te kunnen overwinnen.