Vandaag heeft Laurise van het ene naar het andere terras gefietst! Op het achterterras zat Paul en elke keer als Laurise het had gehaald, kreeg ze een dikke knuffel en een kus. Vervolgens stuurde Paul haar weer naar mij en ook bij mij kreeg ze een knuffel en een kus. Wat een prestatie in zo’n korte tijd! Op een gegeven moment lukte het haar niet vooruit te komen en wat we dan ook bij andere dingen zien, is dat ze het dan ook direct dreigt op te geven. Ze zat stil en keek verongelijkt. We hebben haar net zo lang aangemoedigd totdat ze weer beweging in haar fietsje kreeg.
Er moesten wat boodschappen gehaald worden en ik trok – bij wijze van een nieuw uitprobeersel – mijn jas aan zonder te zeggen dat we weg zouden gaan. Toen Laurise mij daarin zag en ik haar vroeg “en wat gaat Laurise doen?” dacht ik dat ze zou zeggen “schoenen aan”. Ik moest wel lachen toen ze antwoordde “televisie kijken”.
In het kader van mijn revalidatie liep ik langzaam naar het winkelcentrum en toch werd deze trip voor Laurise wederom een drama. Ik heb mijn hand achter haar jas gehouden, zodat ze naast me bleef lopen maar de hele weg heeft ze gehuild. Omdat we weten dat Laurise wel degelijk beter kan lopen en voor haar iets grotere stappen kan zetten, ben ik vrij streng geweest door haar hierin niet vrij te laten. Ik heb de hele weg verteld wat de bedoeling is “voeten optillen en grooote stap”.
Toen we nadien de jongens uit school gingen halen, hebben we eerst een tijdje in de zandbak gespeeld en liep ze daarna wel goed mee. Als ze al een meter achterliep, haalde ze dat rennend weer in.
Ik ging vanavond in bad en Laurise stond onder de douche. Dat bleek wel een handige opstelling te zijn, omdat ze de volgorde van wassen had onthouden als: Gezicht – buik – voeten – gezicht. Stond ze na het douchen voorheen te wachten, nu liep ze gelijk naar de kast om een handdoek te pakken. Chapeau!