De aardbevingen in Haïti heeft niet alleen het land lamgelegd, maar ook mijn inspiratie. Het lijkt alsof de beelden harder zijn binnengekomen, omdat we in bijv. Port-au-Prince zijn geweest. Elke keer als ik weer achter m’n toetsenbord zit om verslag te doen, zie ik zoveel beelden voor me, dat ik niet weet waar ik moet beginnen. Allereerst weten we niet of en wie van de biologische familie van Laurise nog in leven is. Dan denk ik gelijk aan het kindertehuis, dat hoger in de bergen was gelegen. Dan denk ik aan de huizen waarin de familieleden leefden. Hopelijk niet van steen, dat ze niet onder het puin terecht konden komen. Dan denk ik aan de massagraven en lazen we in de krant dat overledenen niet geïdentificeerd werden. Dat bericht werd in Haïti weer ontkend, maar wat is waar? Laurise heeft – zeker in het begin – de beelden op het jeugdjournaal gezien. Ze vroeg zich toen af of haar vader daar was. Verder heb ik Laurise er niet meer over gehoord. Ze is nog te jong om het drama te kunnen begrijpen of de eventuele consequenties voor haar te kunnen overzien. Ik hoop voor Laurise dat haar biologische familie nog in leven is, dat de mensen in Haïti straks goed in staat zijn hun land weer op te bouwen en niet afhankelijk blijven van hulpinstanties. Het verlies van zoveel mensen en het verdriet dat de anderen met zich mee zullen dragen, maken mij stil van binnen.
