Een van de goede afspraken die vader en ik hebben, is dat we elkaar niet bellen op ongebruikelijke tijden, maar áls een van ons belt dit nooit zomaar is. Vrij standaard nemen we dan ook de telefoon op, waar we ook zijn en met wie we ook zijn.
Ik was op een verjaardagsfeest toen ik mijn telefoon hoorde overgaan. Vader vertelde dat Laurise had gezegd bij een vriendin te slapen, zou een Whatsapp sturen als ze daar gearriveerd was en ze zou een telefoonnummer doorgeven van de moeder van de vriendin. Rond etenstijd had vader nog geen bericht ontvangen en begon zich zorgen te maken. Toevallig had Dion het telefoonnummer van dat meisje en stuurde haar een Whatsapp. Enfin.. waar Laurise ook was, ze was daar niet. Ze bleek bij een vriendje te zijn. Vader maakte zich nu nog meer zorgen en besloot mij te bellen. We hebben het hier immers niet over een volwassen dochter, maar over een leuke, flinke meid van 12 jaar. Hij had inmiddels de volgende gegevens bij elkaar gesprokkeld: het ging om een jongen uit een andere klas, hij wist de voornaam en hij zou ergens in een dorp vlakbij wonen.
Vader was met de jongens uit eten en zou thuis kijken voor telefoonnummers, ook die van haar mentor. Misschien kon zij de mentor van de andere klas wel bereiken. Ik probeerde intussen Laurise aan de telefoon te krijgen en na 12 pogingen nam ze op.
“.. Hoi mam.”
“Fijn dat je de telefoon opneemt.”
“Waar zit je nu?” [haar laatste kans om eerlijk te zijn]
“… Bij een vriendinnetje”
“Waarom nam je de telefoon niet op?”
“.. Ik was buiten aan het spelen.” [het was toen 21.45 uur]
“Heet dat vriendinnetje misschien A?”
“………… ja………….”
Ik ben toen boos geworden. Heel boos. En ik was enorm teleurgesteld. Ik vind zelf dat ik – zoals ze dat noemen – vrij relevant ruzie kan maken/boos kan zijn. Ik kan op een boze toon aangeven waar ik van baal, mijn bezorgdheid uiten en aangeven wat deze actie met mijn vertrouwen in haar heeft gedaan. Ik voel dan niet de behoefte te gaan schelden, maar eis dwingend wat er moet gebeuren. In haar geval: je spullen pakken en direct naar huis komen. Ik verwacht je over 10 minuten thuis!
Achteraf had vader haar daar moeten ophalen, maar dat besef kreeg ik later. Van vader kreeg ik kort daarna een Whatsapp dat ze gelukkig weer thuis was.
Terug rijdend naar huis heb ik vader gebeld hoe het gesprek is verlopen. Hij had op een rustige en emotionele manier met haar gesproken. Daarnaast krijgt ze voorlopig huisarrest en is haar telefoon afgenomen. In het gesprek had hij ook o.a. het vertrouwen aangekaart en een mooie vraag van Laurise vond ik: hoe bouw je vertrouwen weer op dan?