Vandaag hebben we foto’s gekregen van Jacqueline van de aankomst op Schiphol. Super! Verder was het voor Laurise "papadag", zoals alle andere dagen. Toen ik haar vanmorgen aankleedde, kon er geen lachje af. Toen ik haar haar deed, kon er geen lachje af. Toen ze klaar was, rende ze naar Paul toe met de mededeling "papa, gardez!" om met een big smile haar kleertjes en haar haar trots te laten zien. Ik baal van zulke momenten. Theoretisch wist ik dat Laurise een voorkeur zou kunnen hebben voor een van ons. Dat Paul de voorkeur zou krijgen, vond ik heel aannemelijk, maar als het moment daar is, is dat toch best slikken. Ik voelde me vandaag niet vrij in mijn eigen huis, want elke keer als ik haar aankeek, keek ze én boos én ze keek weg. Als ik aan Laurise vroeg "wat is er?" kreeg ik geen antwoord of een knikje. Hieruit concludeerde ik dat ze de vraag niet begreep, maar het bracht me ook niet verder.
Ik heb geprobeerd samen met Laurise met megablokken te spelen. Ze begreep er niets van wat je ermee kon maken en toen ik het voordeed, bleef ze maar met 2 blokken in haar handen staan. Ik heb het maar weer opgeruimd, met het idee dat bouwen niks voor haar is. Een ander moment maar weer eens aanbieden.
Ik zette vervolgens een beestje neer op wielen. Als je aan bepaalde uitsteeksels komt, komt er muziek of woordjes uit en ik deed voor hoe ze dat kon laten gebeuren. Ze keek er naar, maar er kon geen lachje af. Ik liet haar er maar even alleen mee. Ik had mijn hielen nog niet gelicht of ze riep "papa, gardez!" en liet trots haar beestje zien en wat het kon.
Toen Tristan naar Scouting ging, gingen we met z’n vieren even naar Intratuin. Laurise commandeerde Paul dat ze in het wagentje wilde zitten. Paul corrigeerde haar commando in een vraag en zette haar in het winkelwagentje. Ze was heel vrolijk totdat ik tegen Paul zei "laat mij het wagentje maar voortduwen". Vanaf het moment dat ik voor haar neus stond, kon er geen lachje meer af, draaide ze haar hoofd naar rechts of links (als ze mij maar niet zag) en bleef chagrijnig voor zich uit staren totdat we bij de sierkussens kwamen. Pas toen kreeg ik een spontane reactie van Laurise "kussen! Laurise slapen, Dion slapen, Tristan slapen, papa slapen, mama slapen." Ik liep met Laurise alle kussens langs, want dit was natuurlijk weer een gezellig moment.