Na schooltijd kwam Laurise tegenover me zitten om te vertellen hoe ze het afgelopen weekend had ervaren en benoemde wat er was gebeurd en dat ze niet had gewerkt aan haar opdrachten. Ik hoorde het aan, maar er volgde geen spijt, geen sorry (voor haar grote mond, het mij niet aankijken, mijn vragen niet beantwoorden of er laconiek op reageren). Ik stelde haar initiatief op prijs, maar ik vroeg me af wat het haar waard was. Ik voelde een dilemma: zal ik reageren of zal ik spiegelen als iemand niet reageert? Ik heb ervoor gekozen geen reactie te geven. Ze stelde de vraag – net zoals ik – nog een keer en voor een derde keer. Ik haalde m’n schouders op – zoals zij had gedaan – en ze liep vervolgens weg naar de bank. Daar liet ze niet meer van zich horen. Toen het tijd was naar vader te gaan, heb ik haar uitgelegd dat dit is wat er gebeurt als iemand niet reageert, zoals zij. En niet een paar uur, zoals bij mij vanmiddag, maar twee dagen lang, zoals zij had bedacht. “Laurise, als je iets écht belangrijk vindt, mag je niet opgeven. Als je ziet dat ik niet reageer, komt het soms omdat ik je niet heb gehoord: vraag het dan nog een keer of vraag het anders. Je wilde wat bereiken met je gesprek, probeer het dan nog een keer. Hoe kan ik anders ooit weten dat je dit echt belangrijk vindt als je na 3 pogingen het erbij laat zitten? Ik had een heel weekend te gaan en jij geeft het al na 3 minuten op?” Ze knikte begrijpend en het voelde ok. De boodschap was geland.