Vannacht is Laurise niet één keer haar bed uit geweest!
Gisteren heb ik Laurise een eenvoudige puzzel aangeboden. Deze bleek behoorlijk pittig voor haar te zijn. Het bleek nog lastiger voor haar te zijn om bij de les te blijven. Toen het Laurise niet 1-2-3 lukte, bleef ze met het betreffende puzzelstukje voor zich uit staren. Uiteindelijk hebben we de puzzel drie keer gemaakt en toen mocht ze weer wat voor haar zelf doen. Ze kamt een pop vier keer het haar en legt het weer weg. Ze weet dan niet meer wat ze kan doen en staat dan een tijdlang te staan. Omdat Laurise zich nog geen kwartier zelf kan vermaken, kom ik eerlijk gezegd ook nergens meer aan toe. Ik plan maar helemaal niks meer, zodat ik er niet gefrustreerd van kan raken.
Vandaag heb ik haar een peuterfietsje aangeboden om haar te leren fietsen. We hebben "droog" geoefend door met onze ruggen op de grond in de lucht fietsbewegingen te maken. Ik merkte dat er weinig spierkracht in haar benen zit en het was dan ook logisch dat ze de "trapdraai" niet kon maken. Ik zag ook dat ze het na 5 seconden opgaf en gewoon bleef zitten zonder iets te doen. We hebben samen nog een uur geoefend en het leverde haar 1 chocolaatje op.
Na het uurtje is Laurise op de wipwap gaan zitten en ze was weer helemaal happy. Dit kon ze goed.
We hebben vervolgens de puzzel van gisteren herhaald en na 2x een gezamenlijke herhaling kon ze de puzzel de 3e keer helemaal alleen! Dat leverde natuurlijk weer een chocolaatje op.
Vervolgens gingen we naar de dokter (voor mij). Terwijl ik aan het praten was, liep Laurise naar de dokter toe die achter zijn bureau zat. Ze ging heel dicht bij hem staan en de dokter omarmde haar heel even. Ik legde uit dat dit niet de bedoeling was en dat Laurise zich aan haar ouders moet gaan hechten en kreeg alle begrip. Hij stuurde haar vriendelijk terug naar de stoel naast mij. Ze wees op speelgoed achter mij en ik zei dat ze daarmee mocht gaan spelen.
Hoewel het wat miezerde, was Laurise erg vrolijk achterop de fiets. Ze riep heel hard "ja!" en dan zei ik zachtjes "nee" en zo’n spelletje kun je volhouden tot je weer thuis bent.
Ik heb vervolgens een nog simpelere puzzel aangeboden en liep even naar de badkamer. Ik hoorde haar huilen en ik liep terug. Ik zag dat ze moeite had met de puzzel en stukjes die niet pasten erin had gepropt. Met Laurise op schoot ben ik op de bank gaan zitten om samen "mevrouwtjes en meneertjes" te kijken, maar na een paar seconden was ze in slaap gevallen.
Een beetje slechte timing, want ik moest de jongens ophalen bij de BSO. Toen ik haar op de bank wilde leggen, werd ze alweer wakker en gingen we – voor Laurise – voor het eerst naar een omgeving met veel kinderen. Vanuit haar achtergrond geredeneerd, zijn veel kinderen bij elkaar voor haar herkenbaar en ik vroeg mij af hoe ze op deze nieuwe situatie zou reageren. Tot vanavond had ze alleen Paul auto zien rijden, dus het was vreemd voor haar mij nu achter het stuur te zien. Ook het feit dat mijn auto geen 4-deurs heeft, was ook even een verrassing. In de BSO speelt Dion beneden en Tristan op de bovenverdieping. Eerst gingen we op zoek naar Dion. Laurise hobbelde achter mij aan. Ik vroeg Dion alvast zijn schoenen aan te trekken en dat ik intussen Tristan ging ophalen. We liepen de trap op en toen we Tristan aan tafel zagen zitten eten en drinken met alle kinderen, klampte Laurise zich aan mijn been vast en wilde ze opgetild worden. Met Laurise op mijn arm heb ik kennis gemaakt met de nieuwe leid(st)ers en Laurise dook zowat in mijn jas. Toen de leid(st)ers persoonlijk kennis kwamen maken – dichtbij Laurise – en ze een lach zag, lachte ze vriendelijk terug. Ik nam afscheid en liep op de overloop. Ik vertelde Laurise dat ik haar hier niet achterlaat en dat Tristan en Dion hier alleen wat uurtjes spelen om daarna weer naar huis te gaan. Ze vond alles best wat ik zei, als ik haar maar vasthield. Toen Laurises aandacht werd getrokken door kratten met Knex en ernaar wees, zette ik haar neer, graaide ze wat in de bak en liet mij haar verovering zien. Toen ik zei dat we naar beneden gingen om Dion te gaan halen, legde ze de Knex snel terug in het krat en liep ze razendsnel naar de trap om hopelijk weer snel buiten te zijn (althans, dat idee kreeg ik er sterk bij). Morgen zullen we de jongens daar weer ophalen en dan is het ritueel vast een stuk herkenbaarder voor haar. Ik heb Laurise opgegeven voor de BSO vanaf 1 september. We zien wel of ze er dan rijp voor is. Tegen die tijd heeft ze ontelbare keren gezien dat de kinderen er niet blijven, maar worden opgehaald.
Paul is vandaag weer begonnen op z’n werk en bracht een babypop voor Laurise mee (en nog meer cadeaus, maar die krijgt ze gefaseerd). Die had hij van zijn werk gekregen. Laurise was er helemaal happy mee, want deze baby kan geluiden maken en naar je gezicht draaien als je wat zegt.
Hoewel papa duidelijk favouriet is bij Laurise heeft ze niet gevraagd waar Paul vandaag was of iets in die richting gezegd of naar hem gezocht in huis.