Het is net over 12-en, dus de eerste paasdag is voorbij. Laurise heeft een gekookt ei geverfd (ahum.. alle verfkleuren op het palet waren uiteindelijk blauw..) dat ze zelf mocht opeten.
Het wil nog maar geen lente worden (of zoals ik de lente graag zie), dus we hebben nog niet veel buiten kunnen spelen. Laurise heeft een hekel aan de regen en ze wil dan vooral haar haar ertegen beschermen door haar handen op haar haar te leggen. Bij hagel kijkt ze niet anders dan de gemiddelde Nederlander en natte sneeuw boeit haar (nog) niet. Als de zon schijnt roept ze verrukt uit "soleil!" of "zom!" Dat in Nederland zon en warmte niet per definitie samengaan, is een link die ze nog moet leren leggen.
Al mijn structuur ten spijt was het aankleden vanmorgen bijzonder bedacht door Laurise. Ze had zich uitgekleed en normaal gesproken pakt ze dan haar ondergoed. Vanmorgen wilde ze echter direct haar rok aandoen… Ik ga op zoek naar picto’s! haha!
Het eten gaat langzamer en langzamer. Als ik niet oplet zit Laurise rustig weg te dromen met een hap in haar mond zonder te kauwen. Het eetritueel is voor haar relatief de zwaarste opgave. Er was nog al een inhaalslag te maken, dus de "commando’s" zijn in veelvoud die ze ook nog moet leren onthouden!
- wachten tot de laatste aan tafel zit en dan pas beginnen
- boven je bord eten
- je eten boven je bord laten (eten aan de vork is bijna bij haar buurman te vinden)
- met (mes en) vork eten
- niet smakken
- (als ze met haar handen mag eten 🙂 niet je hele hand om bijv. het brood, maar zélf vasthouden
- doorkauwen
- keuzes maken aan tafel
- eerst eten dan drinken
- mond (of vingers) tussentijds schoonmaken
- aan tafel blijven zitten tot de laatste persoon klaar is met eten.
Maar wat het ook is, vlees, vis, salade, brood, muesli, appel, banaan, mandarijn of wat dan ook: ze eet alles. Melk en appelmoes vindt ze buitengewoon lekker (en gelukkig lijkt ze melk goed te kunnen verdragen).
Het minpuntje van vandaag is dat de jongens haar – geloof ik – zien als een papegaai. Wat we zeggen, zegt ze namelijk na. Dat ze dan ook "hxe9 ouwe kip" gaat nazeggen, vinden zij vreselijk lachwekkend, maar wij vinden het vreselijk, omdat ze nog niet weet wat ze zegt! Ook begint de communicatie natuurlijk op gang te komen tussen die 3 en hoor ik ze vaak zeggen "nee joh", maar dat zegt Laurise nu ook tegen mij. Ik verfoei dat "joh", maar ik kan het nog niet uitleggen dat ze dat maar tegen haar vriendjes moet zeggen. Dus corrigeer ik haar wel met "nee, mama".
Dion heeft autootjes die je met een draad kan besturen. Laurise heeft vandaag uit haarzelf zo’n autootje gepakt en is er mee gaan lopen, alsof ze een hond uitliet. Ik vond het geweldig om te zien, maar ik wist tegelijkertijd niet hoe ik het moest aanpakken. Haar in haar "spel" laten, zo van het is helemaal ok? of haar aanspreken en haar de hemel inprijzen dat ze deze auto had gepakt en ermee is gaan lopen? Paul en ik hebben wel al die tijd naar haar gekeken, maar we hebben er verder niks over gezegd. Sommige kinderen (maar we durfden het niet uit te proberen) kunnen namelijk uit hun spel raken als ouders zich ermee gaan "bemoeien". Ook heeft Laurise auto’s van Dion ontdekt waarin een lichtje kan branden. Deze kwam ze wel steeds laten zien en benoemde ik de kleuren van het lampje.
Waar ik ten slotte mee begonnen ben is haar aan te leren om in bepaalde gevallen "weet ik niet" te zeggen in combinatie met de schouders ophalen. In haar geval kan het heel handig zijn wanneer ze dat leert te gebruiken. Zou ik dit achterwege laten, dan zie ik een meisje voor me met grote ogen, dat niks zegt en blijft staan waar het staat. Dat schiet voor beide partijen niet op. Ik heb het idee dat ze snapt wanneer ze deze woorden kan gebruiken en dat daarmee het ijs sneller uit de lucht is, waardoor een eventuele blokkade wordt voorkomen