Gisteren was ik volop bezig om copyright op de foto’s te plaatsen en te zoeken naar de beste optie, maar de klus is nog lang niet af en zonder een bepaalde beveiliging wil ik de foto’s eigenlijk niet plaatsen. In ieder geval is dat de reden dat ik geen tijd meer over had om het dagboek bij te werken.
Vandaag heeft Laurise geprobeerd om een riem in haar spijkerbroek te rijgen. Haar eerste poging was van heup en weer terug naar de andere heup en dan vastmaken. Toen had ze er nog geen uitleg bij gekregen. Bij de tweede poging en na de uitleg en voordoen, sloeg ze van de 5 "lussen" er 2 over. Ik vond het een prima score!
Terwijl ze daarmee bezig was ging de telefoon en bleek het een medewerkster van Wereldkinderen te zijn die belangstelling toonde voor de komst van Laurise in ons gezin. Zo’n vraag is niet in 5 minuten beantwoord en ik had beneden de telefoon aangenomen. Toen ik de telefoon hoorde rinkelen, had ik tegen Laurise gezegd dat ze zich kon aankleden. Tijdens het gesprek realiseerde ik mij dat Laurise waarschijnlijk wachtte op een volgend "commando" en tranen branden achter m’n ogen als ik dat beeld weer voor me haal. Ik vind het zo in en in triest dat Laurise door de policy in het kindertehuis nu zo apatisch reageert. Uit het gesprek met de medewerkster heb ik begrepen dat het merendeel van de kinderen anders reageert: ze proberen van alles uit, halen kasten leeg en komen aan je spullen om je grenzen te verkennen. Hoe Laurise reageert blijkt eerder een uitzondering te zijn of in ieder geval veel minder voor te komen. Toen het gesprek na een 3 kwartier of zo was afgerond, liep ik naar de slaapkamer van Laurise waar ik haar inderdaad wachtend aantrof, een beetje friemelend aan haar handen. Ik vond het vreselijk om te zien en ik besloot haar overal bij te betrekken wat ik zou doen verder die dag.
Tussen de hagelbuien door scheen even de zon en waren we in de tuin. Laurise zag de nep-grasmaaier (speelgoedding) en liep ermee te wandelen. Op een gegeven moment had ze door dat er wat beweging in het stuurelement zit en met haar billen naar achteren gingen haar heupen van links naar rechts. Ze vond het super grappig van haarzelf en riep me om te kijken om weer in giechelen uit te barsten. Ik vroeg of ze moest poepen en ze kwam niet meer bij en maakte er een scheetgeluid bij. Dus ik zei "Pardon?" waarop zij nog harder moest lachen, naar me toe rende, in m’n armen sprong, zich weer los maakte en weer naar de grasmaaier rende om het ritueel ontelbare keren te herhalen. Ik vond het super om haar zo vrolijk te zien.
Laurise heeft de droger uitgeruimd (vond ze heel leuk om te doen) en de vaatwasser. Dat vond ik zelf een leuke oefening. Het sorteren van zaken en het benoemen ervan. Dat ging hartstikke goed en dat ga ik vaker doen.
Ik heb in Nootdorp een nieuwe bril uitgezocht en Laurise was vooral onder de indruk van het aantal spiegels. Toen ze zich (begrijpelijk!) uiteindelijk ging vervelen, zag ze me in de spiegel staan en begon het spelletje "hallo mama" en dan zei ik terug "hallo poesje" en dan liep ze lachend hard weg om weer naar de spiegel te rennen en het ritueel nog tig keer te herhalen. De verkoopster vond het prima en vroeg hoe het poesje heet.
Na deze winkel moest Laurise pasfoto’s hebben. Ik vertelde dat we foto’s gingen maken van Laurise in een andere winkel. Ze maakte er uiteindelijk "Lohriefotowinkel" van. Ze deed het hartstikke goed en de pasfoto’s waren dan ook in 1x goed.
Bij het ophalen van de jongens van de BSO sprak ik een leidster die vragen stelde over Laurise en hoewel we nu toch vaker in dit gebouw zijn geweest, hield ze al die tijd mijn vingers stevig vast en keek ze strak voor zich uit. Ze zwaaide enthousiast gedag. (Blij dat ze weg mocht?)
’s Avonds had Tristan een "breakdance"-aanval en deed oefeningen op de grond. Dion deed snel ook mee en Laurise had er vreselijke lol in en probeerde het draaien op de grond na te doen. Ik was helemaal blij met deze actie van Tristan want dat rollebollen over de grond met z’n driexebn was ontzettend leuk om te zien. Balen dat ik zo onder de indruk was, dat ik vergat een fototoestel te pakken.
Al met al een vermoeiende, leuke, gezellige dag.