Na een reis van zo’n vijf kwartier kwamen we (incl. Wessel) ’s middags aan in het Uilenbos. Nergens stond aangegeven waar de Haïtikids zich zouden bevinden en we gokten op de speeltuin. We zagen een paar Haïtikids en ik betaalde de entree voor de speeltuin. De jongens was ik al snel kwijt in de speeltoestellen en daarom begeleidde ik Laurise naar iets wat ze nog niet had uitgekozen. We hoorden ineens “Laurise!” en keken naar twee oudere meisjes die Laurise blijkbaar herkenden. Dit was het moment: hoe zou Laurise hierop reageren? Ze keek ze aan.. ik zag een glimlach op haar gezicht en ze liepen naar elkaar toe. Nog geen tel later liep Laurise voorop, de twee meisjes liepen achter haar aan en ze gilden wat. Het leek alsof ze verder gingen waar ze in Haïti waren gebleven. En.. ze spraken Nederlands met elkaar! De drie meiden renden en huppelden weg en dan komt het moment waarop je je als ouder volkomen overbodig voelt en teruggaat naar de volwassen wereld: het aangrenzende terras. Een prima combinatie, omdat je vanaf het terras goed zicht had op de speeltuin. Intussen was Paul bij twee bekenden (met hun zoontje) gaan zitten en kwam Laurise af en toe even langs om te zwaaien of uit te blazen. Paul heeft van de twee meisjes wat foto’s gemaakt. Als twee grote zussen ontfermden de oudere meisjes zich over Laurise. Zo zag ik een daarvan Laurise op schoot nemen om haar mee te voeren op een katrol en dan zag ik ze weer op de familieschommel zitten. Er is bij de speeltuin ook een kinderboerderij, maar geen haan die daarnaar kraaide.
Aan het eind van de middag hebben we op het terras nog een pannenkoek gegeten en waren we om half 8 weer thuis.
Af en toe viel er een bui, maar dat heeft de pret niet kunnen drukken. Het was vooral mooi weer en een mooie dag die zeker voor herhaling vatbaar is!