De vakantie in Frankrijk was vooral voor Laurise vrij intensief. Een nieuwe omgeving, nog geen begrip van “vakantie”, dat haar nog niet goed kunnen uitleggen, weinig privacy, andere winkels, andere taal; kortom weinig “houvast”. We realiseerden ons dat eigenlijk pas toen we weer thuis kwamen en wij Laurise direct zagen opbloeien. We hadden haar nog niet eerder zo gelukkig zien kijken naar alle voor haar vertrouwde dingen. We denken dat de vakantie voor haar een onzekere periode moet zijn geweest. Tijdens de vakantie was het ons opgevallen dat Laurise qua gedrag terug naar af ging. Ze stelde nauwelijks vragen, kon veel dingen niet benoemen, ze hield vaak haar mond als we iets vroegen, stond veel in de “wachtstand” en ze keek zelden blij uit haar ogen. Ik leerde haar twee spelletje op de Nintendo waar ze lol in had, maar de volgende dag was ze die mogelijkheid weer vergeten. Ik heb haar gexebnthousiasmeerd bij het kijken van een DVD van Dora, maar al snel zakte ze weer terug in een ernstig kijkende mood. Het was net alsof ik steeds een ballon opblies en vervolgens weer de lucht zag ontsnappen. Als ik haar haar gang liet gaan, liep ze doelloos rond of zat ze wat op de bank te kijken naar het spelletje dat de jongens aan het spelen waren. Ik heb haar niet uit zichzelf met de jongens of de hond zien spelen of praten en ze had geen interesse in het speelgoed dat in het vakantiehuisje lag. Door haar hierin te stimuleren, heeft ze uiteindelijk wel een puzzel opgelost van 60! stukjes. Maar zelfs als ze een compliment kreeg, lachtte ze als een boer die kiespijn heeft.
Toen ze na 2,5 week weer in haar eigen kamer was en in haar eigen bedje lag, ging ze slapen met een lach op haar gezicht. We hadden nog niet eerder beseft of gezien hoe waardevol ze het thuisfront vindt.
Vandaag ging Laurise voor het eerst naar de BSO (tevens vakantieopvang). Toen ik afscheid van haar wilde nemen, bleek ze op zolder te zitten in een tentje met een boek. Er waren daar geen kinderen aan het spelen en ik had mijn bedenkingen bij haar keuze. Ik zei dat ik haar weer kwam ophalen en ze leek redelijk vrolijk. Maar net als bij een baby kon ik alleen maar gissen wat er nou werkelijk in haar hoofd omging.