Vandaag hadden Laurise en ik een emotioneel gesprek over feitelijk de eindigheid van ieders bestaan. Dat ik mijn kinderen nooit oud zal zien worden, er misschien niet meer ben als mijn kinderen kinderen krijgen. Het is een normaal proces, maar ik kan het als moeder nog geen plek geven. Iedereen die wij nu zien en om ons heen hebben, zal ooit sterven. Het is en blijft een raar idee. De dood lijkt definitief, maar de herinnering blijft. Ik heb geen idee wat er na mijn dood gebeurt, maar ik heb Laurise beloofd dat ik het licht bij haar zal laten knipperen als ze me nodig heeft. Als het dan kan, hoop ik dat ik dat dan kan. Ik hoop dat ik haar na mijn dood een sein kan geven dat iets oké is als zij om een antwoord zou vragen en sturing nodig heeft. Misschien is dood wel gewoon dood en zou ik niemand meer kunnen helpen op afstand. Ik vind het een prettiger idee te leven met het idee dat ik na mijn dood nog ergens zal zijn.
