Gelet op de stijgende wasberg, werd het tijd om de “laundryservice” te gebruiken. Ik had inmiddels 29 kledingstukken te wassen voor 1 dollar per item. De sokken wasten we zelf wel.
Tegen 11-en gingen we met familie Van Herik eens kijken bij het stalletje waar Haïtiaanse spulletjes werden aangeboden. Afdingen was geen optie bij deze man en de mannen gingen nog verder de straat uit tot aan de T-splitsing en kwamen terug met een metalen ding om op te hangen en Frank met doek die je thuis kon inlijsen. Na wat heen en weer geklets over veiligheid voor vrouwen, durfden Marie José en ik ook. Een geweldig leuke ervaring om door een stuk of 5 verkopers aangesproken te worden. Afdingen voelden bij ons niet goed en – helaas – voor de volle pond liepen we blij terug met onze aankopen. Laurise kreeg een speciale Haïtiaanse pop (eigenlijk niet om mee te spelen), de jongens een zeis van hout dat met geverfde bloemen was versierd, een paar magneten en een houten bus met 2 muziekdingen erbij.
Laurise is vandaag tot aan haar nek toe in het zwembad geweest! Verslikte zich in het water, maar door onze reactie was ze beretrots dat ze al zoveel durfde!
Paul en ik waren beiden een keer voor noppes teruggelopen naar onze hotelkamer, omdat Laurise “kaka” moest doen. Ik trad streng op door te wijzen naar de lege wc-pot en haar te zeggen dat ze geen “kaka” had gedaan. Ik had al zo’n vermoeden, omdat ze net teveel lachte naar Paul bij de mededeling en tot nu toe echt er chagrijnig bij had gekeken als ze echt moest poepen (en nu dus niet chagrijnig keek). Laurise huilde hierom, maar ik liet het maar even zo. 10 Tellen later zaten we weer in het restaurant en weer de “kaka-mededeling”. Dit keer keek ze niet vrolijk en toen ze inderdaad “kaka” had gedaan, heb ik haar de hemel in geprezen.
Er was in het restaurant een bandje dat na 2 nummers alweer pauze hield (tja.. werken..), maar Laurise danste op de deunen en had het helemaal naar haar zin.
Tristan gaf vandaag 3x aan hoe leuk hij het vond nu Laurise te “hebben” en dat het veel leuker was dan hij had gedacht. Dion was blij dat hij meegegaan was naar Haïti en dat hij niet bij zijn vriendje Bram was gaan logeren.
Morgen alweer de laatste dag hier en ik zie er naar uit om weer te gaan en staan waar we willen, want Villa Créole, hoe mooi ook, ervaar ik als een luxe gevangenis.