Kerstverhaal anno 2008

Mensen vragen mij weleens of het wel goed met me gaat, omdat ik niet vaker de weblog bijhoud. Nou, met mij gaat het doorgaans wel goed, hoor! Echter, de weblog gaat primair over Laurise en als er iets gebeurt waarover ik al had geschreven, dan herhaal ik dat liever niet over and over again.. In een leven gebeuren veel dingen op eenzelfde manier. Mijn doel van Laurises weblog is om de ontwikkelingen bij te houden en die gaan niet met sprongen. Soms gaat een ontwikkeling zo geleidelijk dat je na een paar weken pas ontdekt dat er een ontwikkeling heeft plaatsgevonden.

Hoe beleeft Laurise in het algemeen de kerstsfeer? We hebben thuis een kerstboom, versieringen hier en daar en een kerstdorpje op een grote tafel. Laurise lijkt niet geïnteresseerd. De jongens zijn dol op het treintje dat alleen maar rondjes tjoekt om het dorpje, maar Laurise zie ik nooit bij de tafel staan of er überhaupt naar kijken. De kerstmuts die ik voor de lol even op haar hoofd zette, vond ze wel erg leuk.

Vandaag ben ik met de kids naar het Concertgebouw in Amsterdam gereisd. Een behoorlijke onderneming met het openbaar vervoer van in totaal 2 uur! Laurise had nog niet eerder met de trein gereisd, dus was ik erg benieuwd naar haar ervaring. Ze heeft sip en stil op het perron gestaan en in de trein sip naar buiten gekeken, zonder een woord te zeggen. Ze heeft niet laten blijken – in welke vorm dan ook – of ze het leuk vond of spannend of misschien wel eng. Haar reactie deed mij sterk denken aan onze vakantie in Frankrijk.
Pas toen ze Paul bij het Concertgebouw zag, ontdooide ze wat. Voor het eerst in ons leven gingen we een voorstelling bijwonen van een Amerikaans black gospelkoor. Ik had een plaatje laten zien waar we naar toe gingen, maar toen dit plaatje beeld en geluid kreeg, klapte Laurise er op los, ging op mijn schoot zitten en weer staan om mee te swingen. In de pauze legde ik uit waarom ze even pauze hadden (net als Laurise op school) en na de pauze was er een dame die voorbij ons liep om bij haar stoel te kunnen komen, Laurise zag, haar een aai over haar bolletje gaf en vroeg “mooi hxe8?” Ik zag het laatste gebeuren en zei direct tegen Laurise “het is jouw haar; als je niet wilt dat mensen aan jouw haar komen, mag je dat zeggen.”
De vrouw was weliswaar iets doorgelopen, maar had gehoord wat ik tegen Laurise had gezegd en sprak mij vinnig toe “het was vriendelijk bedoeld, hoor!” waarop ik zei “Zij zit ook niet aan uw haar. Zou vreemd zijn, toch?” De vrouw liep door en ik zei tegen Laurise dat ze die vrouw niet kent en zij haar ook niet en dat ze dan gewoon nee mag zeggen.
Iets dergelijks doet mij denken aan wildvreemden die denken dat ze aan de buik van een zwangere vrouw mogen voelen. De ene vrouw vindt dit misschien wel vertederend en laat het toe terwijl een andere vrouw zich daar ongemakkelijk bij kan voelen of er iets van zegt of niet, maar haar buik wegdraait. Ik vind (en daar blijf ik bij) dat je als buitenstaander/vreemde het wel even mag vragen. Je kan als buitenstaander/vreemde ook vriendelijk zijn zonder lichamelijk contact. Ik begrijp heel goed dat mensen het goed kunnen bedoelen of een aai over haar bol geven, zonder er verder bij na te denken en ik heb mij dan ook voorgenomen bij een dergelijk voorval te melden “bedankt voor dit leermoment.”

Dat doet mij er weer aan denken dat ik op de BSO hoorde dat Laurise zo’n knuffelbeest is. Dat verbaasde mij zeer, want thuis knuffelt ze zelden. Nou geef ik gelijk toe dat Paul en ik zelf geen knuffelbeesten zijn, maar als een kind bij ons kruipt, is het niet zo dat wij direct opstaan om koffie of zo te gaan halen.
Paul en ik hadden het er ’s avonds over. Wat Laurise waarschijnlijk erg veel heeft moeten missen is dat je een kind normaliter lang bij je draagt (kinderen worden veel getild en wegen uiteindelijk lood). Laurise kon al lopen toen we haar kregen, dus we hoefden haar niet meer zo vaak te tillen of te dragen. Deze vorm van contact (en dan sla ik wassen en luiers verschonen zelfs nog over) is er nauwelijks geweest. Dat Laurise daarom misschien knuffelbehoefte heeft, kunnen wij ons heel goed voorstellen, maar waarom dan thuis niet? Dion is iemand die vaak op schoot komt zitten of een hand wil geven en in die zin zou Laurise dat opgepikt kunnen hebben hoe wij daarmee omgaan en dat ook kunnen doen. We hebben het vervolgens wel met Laurise besproken, dat ze gewoon mag knuffelen met papa en mama hoeveel en wanneer ze dat wil, maar niet op de BSO. Sindsdien wordt er veel meer geknuffeld en zijn we er bewust van Laurise vaker te dragen (m.n. in huis), ook al is dat niet echt nodig. Ook heb ik ervan geleerd meer te kijken vanuit haar oogpunt. Als de jongens iets niet kunnen zien, staan ze op en zoeken net zo lang totdat ze dat wel kunnen zien. Als Laurise iets niet kan zien, dan kan ze het niet zien en blijft ze zitten waar ze zit. Door op haar ooghoogte mee te kijken, zie ik wat zij ongeveer kan zien en als zij het doel mist, zet ik haar bijv. op schoot of ik ruil van plek.

Laurise heeft meegedaan aan een musical op school. De musical heb ik drie keer mogen zien 😉 altijd weer ontroerend om te zien en te horen wat die kleintjes ervan maken. Met een sterretje zwaaiend in haar hand zong ze die ster uit de hemel. De juffen hadden vooraf tegen de kinderen gezegd dat allemaal papa’s, mama’s, opa’s en oma’s kijken en dat ze allemaal even mochten zwaaien naar elkaar, maar tijdens de voorstelling dat niet mochten doen. Toen Laurise op het podium stond, zocht ze me met haar ogen op en toen ze me had gevonden in het publiek begon ze (als enige) enthousiast naar me te zwaaien en handkusjes te geven. Onder het mom van “volgend jaar snapt ze het vast beter”, zwaaide en kuste ik net zo hard terug (maar so what! als enige ouder :)).

Toen we na de voorstelling weer herenigd waren, liepen we langs het podium waar ik de pop Jezus zag liggen in de kribbe. Ik liet “Jezus” aan Laurise zien en we gingen naar huis. Thuisgekomen was ik benieuwd wat bij Laurise was blijven hangen van het kerstverhaal. Ik vroeg aan haar wie Jezus was. Nou, die had ze zien lopen (“nee joh, dat kon hij toen nog niet”) en even later vertelde ze dat hij vleugels had (“nee, lieverd, dat waren de engeltjes”.. “oh ja”). “Jezus was geboren, dat was de baby.” “Oh, ja.”
(en om het simpel te houden) “Wie waren de papa en mama van Jezus, weet je dat?”
“Ja, dat waren Maria en Jozes”.
Ach ja, en zo eindigde ongeveer het kerstverhaal anno 2008. Ik denk dat ik donderdag of vrijdag het verhaal/de musical nog eens dunnetjes over ga doen en dan mogen de kinderen zingen over sterretjes en vrede in je mond en zo, want daar hebben zij weer langer op geoefend.