In tegenstelling tot gisteren zat Laurise vandaag veel beter in haar vel. Gisteren vroeg ze niets, deed ze weinig en en wat ze deed lukte niet. Ze kon alleen maar chagrijnig kijken. Was ze moe? Ze leek allerlei zaken te zijn vergeten, waardoor het nog vermoeiender en zwaarder voor haar werd. Tegen het einde van de middag had ik het helemaal gehad met haar gedrag en voelde ik me leeggezogen en doodmoe. Ik was blij dat Paul het van mij kon overnemen.
Maar goed, vandaag scheen ook figuurlijk weer het zonnetje in huis. Laurise was vrolijk, toonde om 9.15 uur al initiatief om naar een koekje te vragen [“neem eerst nog maar een boterham”] en vroeg ze of ze buiten (= tuin) mocht spelen. Ze ging gelijk op haar 3-wieler zitten en fietste van voor naar achteren en weer terug. Ik gaf haar hiervoor uitbundige complimenten en ze wees trots naar haarzelf en zei “Laurise!”. Daarna ging ze bij mij aan tafel zitten en luisterden we naar een merel die in z’n eentje een prachtig fluitconcert liet horen. Ze rook aan de bloemen [“lekker!”] en liet van alles zien (dat ze kan hinkelen, dat ze kan fietsen, dat ze een knuffeleend heeft die “kwek kwek” zegt, enz. enz.). Ze vroeg of ze televisie mocht kijken [“ok”], heeft een puzzel geprobeerd te maken van 12 stukjes (het vervolg op die van 6 stukjes) en hoewel dat niet lukte, bleef ze blij. Zelfs toen Laurise trots haar haar liet zien met versiersels. Ze vroeg “mooi?” en ik antwoordde dat Laurise erg van roze ballen in het haar houdt, van haar roze elastiekjes en haar roze speldjes, maar dat mama niet zo van roze houdt. Dit bleek gelukkig geen domper op haar goede humeur te zijn en ze bleef trots kijken (en zo zie ik het graag!).
We hebben even “kiekeboe” gespeeld en ik heb haar gekieteld als ze me ging napraten. Als ik tegen haar zei “ik ga je pakken hoor!” rende ze niet weg, maar bleef ze hard lachend voor m’n neus staan.
Als ik “schatje” tegen haar zei, zei ze steevast “neehee, Laurise!” 🙂 en heb ik geprobeerd uit te leggen wanneer ik het woord gebruik. Laurise maakt ook regelmatig grappige bewegingen met haar hoofd of billen en dan zeg ik “mafkees”. Ook dan antwoordt ze met “neehee, Laurise!”. Hetzelfde geldt voor het woord “madame” of als ik haar “poesje” noem.
Ze heeft inmiddels in de gaten dat ook mama een naam heeft. Ze heeft m’n naam wel een paar keer genoemd, maar ze is vervolgens weer overgestapt op “mama”.
We kregen vandaag het periodieke tijdschrift van Wereldkinderen. Op de middenpagina staan de kids die in Nederland zijn aangekomen en deze pagina is voor Paul en mij altijd de eerste waarnaar we kijken. De foto van Laurise is geplaatst met die van een ander meisje. Laurise leek haar niet te (her)kennen. Laurise heeft een tijdje zitten bladeren in het tijdschrift en elke keer kwam ze weer aandacht vragen voor de middenpagina door – wijzend naar haar foto – te melden “mama, kijk! Laurise!”.
Ten slotte kreeg Laurise vandaag een kaart van haar toekomstige juffen en ze heetten haar na de meivakantie van harte welkom in de groep. Laurise is dan 3 maanden in Nederland. Ik heb Laurise gevraagd of ze het leuk zou vinden “Laurise ook naar school” en ze zei “ja”, maar ik denk dat ze deze vraag niet echt goed heeft begrepen. Wat het inhoudt, bedoel ik. Ik ga bespreken of Laurise kan starten met een uurtje met mij erbij op de achtergrond.