Klacht

Zonder aanwijsbare redenen plast Laurise de laatste dagen overdag in haar broek. Ik vind het vreemd dat ze met haar natte spul blijft doorlopen (totdat ik het in de gaten krijg). Het gebeurt nu zo frequent dat ik vandaag besloot haar overdag ook maar een luier te laten dragen. Geen super oplossing in het kader van zindelijk maken en al helemaal niet omdat ze haar luier als wc zag. Morgen maar weer een nieuwe poging.

We waren in de Praxis. Ik was klaar en wilde richting de kassa lopen. Ik hoorde dat Laurise niet achter mij aan liep en wachtte om de hoek. Zou ze me missen/zoeken? Ik hoorde nog geen voetstappen dus ik keek om de hoek waar ze bleef en ik zag haar een medewerkster observeren die de schappen aan het bekijken was. Ze had niet door dat Laurise haar aanstaarde. Laurise stond met haar rug naar mij toe, dus ze had mij niet in de gaten. Op een gegeven moment draaide de medewerkster zich om en ze zag Laurise. Ik hoorde haar iets aardigs zeggen tegen Laurise waarop ik Laurise vleiend zag reageren. De medewerkster vroeg vervolgens aan Laurise “Waar is je mama?” en ik zag Laurise zich omdraaien. Ik kwam tevoorschijn en zei op een strenge toon tegen Laurise “Ik sta al een tijdje op je te wachten. Kom”. Boos kijkend liep Laurise naar me toe.

Ik had een klacht gekregen van de jongens. Waarom zij wel en Laurise niet haar jas aan de kapstok hoefde op te hangen. Omdat Laurise er niet goed bij kon, hadden we het door de vingers gezien dat Laurise haar jas op mijn fiets legde. Ik gaf de jongens gelijk en ik heb vervolgens de kapstok zo bereikbaar gemaakt, dat ze er alle drie goed bij kunnen. Het was vandaag dan ook voor het eerst dat ik zag dat Laurise het moeilijk vond haar jas op te hangen. Zo probeerde ze de jas aan de zijkant op te hangen, aan een mouw of ze probeerde het via een knoop. Door de onevenwichtigheid viel de jas op de grond. Laurise wilde het liefst het probleem achter zich laten en naar boven gaan. Ik moest haar teleurstellen door het nog even te oefenen. Morgen weer een nieuwe poging.

Toen we de jongens gingen ophalen bij de BSO zag ik de kids geboeid luisteren naar het verhaal van de kleine zeemeermin. Het was tevens het moment voor hen om fruit te eten. Nou vind ik die timing al jaren wat ingewikkeld, omdat we kort daarop zelf gaan eten. Tristan kan het qua hoeveelheid wel aan en eet dus na het fruit daar ook thuis z’n bord wel leeg, maar Dion (nog) niet. We hebben dan ook afgesproken dat de jongens aan mij vragen of ze nog fruit mogen eten als ik ze net op dat moment kom ophalen.
Er werden stukjes sinaasappel uitgedeeld. Tristan vroeg aan mij of hij dat mocht en Dion hoefde niet. Voor mij onverwachts kreeg Laurise ook een stukje sinaasappel aangeboden. Zonder mij aan te kijken pakte ze een stukje van het dienblad. Ik pakte het vervolgens weer van haar af en legde het terug op het dienblad. Laurise keek mij boos/bedrempeld aan en ik legde haar (en de nieuwe leidster) uit dat ze het eerst aan mij moet vragen of ze dat mag. Als ik de situatie beter had ingeschat, had ik het haar vooraf verteld. Volgens de adviezen is het zelfs beter dat ik de eerste 3 maanden het stukje pak en het vervolgens aan Laurise geef (in het kader van “ik ben je moeder/verzorgster” en daarmee het hechtingsproces).

Het lijkt misschien een strenge dag, maar dit waren slechts de kanttekeningen bij vandaag.