Vanmorgen kreeg Laurise een bakje yoghurt met muesli en honing waar ze een half uur over heeft gedaan om het op te krijgen.
Laurise kreeg het een aantal keren voor elkaar om haar spijkerbroek dicht te doen! Een knoop die haar eerder tot wanhoop kon brengen.. Ze was zichtbaar not amused toen ik haar wees op haar (lange) hempje dat nog op borsthoogte zat, dus moest de broek opnieuw los om het hemd er goed in te krijgen.
Laurise op haar 3-wieler en ik er achteraan gingen we naar de brievenbus. Ze had wat duwtjes in de rug nodig om vooruit te komen, maar ze kan fietsen!
Verder heeft ze de puzzels weer gedaan van 6 stukjes (gaat haar steeds sneller af!), heeft ze TV gekeken (ze is gek op de Teletubbies) en ben ik verder gaan oefenen met “waar is papa?” etc. Als ze het goed had, kreeg ze een kusje en als ze het niet goed had een kietel. Kietelen vond ze blijkbaar leuker, want ze maakte er al snel een potje van door bijv. als antwoord te geven “cavia”.
Bij de kassa van de Plus zei de cassiére tegen Laurise “Wat kijk je lief naar me, zit je soms te azen op extra knikkers of vind je me gewoon aardig?”. “Trut”, dacht ik, maar zei “Nou, ik weet alleen dat ze u amper kan verstaan en nog helemaal niet weet wat knikkers betekent.” “;Oh, spreekt ze Frans?” “Nee, Creools”. Ik gokte erop dat ze die taal niet kon plaatsen… En ook al wordt het Creools steeds minder, ik had gewoon zin om die mevrouw even de mond te snoeren. En YES! ze ging weer over op de orde van de dag door het bedrag te noemen en mij – conform de regels – 2 (stomme) Anubis knikkers te geven.
Tegen een uur of half 4 ging volgens mij het licht bij haar uit. Ze ging zich weer als vanouds vervelen door te blijven staan en te friemelen aan haar handen. Ik vroeg aan Laurise “en wat gaat Laurise doen?” waarop ze antwoordde “puzzel maken”. Ik koos ervoor om te zeggen “je hebt al veel puzzels gemaakt, je hebt gefietst en TV gekeken. Wat wil je nu gaan doen?” Ze wist het niet. Ik heb haar meegenomen naar haar kamer en haar gewezen op alles wat ze zou kunnen uitkiezen. Ik wees 2 bakken aan (waar speelgoed in zit). “Waarmee ga je spelen: die of die?” Ze wees een bak aan en zonder geluid pakte ze er van alles uit en zette het neer op de grond. Het werd heel leuk, omdat ze tafeltjes had neergezet waar omheen stoeltjes waren gezet. Op de tafeltjes had ze bordjes en bekertjes gezet en ik heb haar bewust niet gestoord en haar zo laten spelen tot het tijd was om de jongens te gaan halen.
De deur naar de garage kreeg ze niet open, maar ze vroeg niet om hulp. In eerste instantie heb ik hier boos op gereageerd. Toen ze het uiteindelijk vroeg (en ik haar complimenteerde) ben ik door m’n knieën gegaan en heb ik haar (voor de 10.000ste keer) uitgelegd, dat ze het zelf mag proberen, maar als het niet lukt ze moet zeggen “mama helpen”. Ik hield haar gezicht in mijn handen vast terwijl ik het uitlegde, ze zei het na en ik kreeg een dikke knuffel.
Toen we weer thuis waren, heeft ze mij geholpen bij het maken van pannenkoekenbeslag. Ik heb haar op het aanrecht getild en vanuit deze positie heeft ze veel lol gehad bij het bereiden van het beslag. Alleen de eieren erin heb ik zelf maar gedaan 🙂
Ik heb Laurise geobserveerd bij het tandenpoetsen, maar het is haar in Haïti verkeerd aangeleerd, er was geen controle, maar ze poetst heel lang op steeds dezelfde plekken. Daarbij vergeet ze de binnenkant van haar onder- en bovengebit. We hebben Laurise daar al vaker op gewezen, maar ze vergeet het nog. Geeft niet, maar ik nam het wel van haar over en als Laurise gecorrigeerd wordt in gedrag of vaardigheid… Hoewel ik niet hard had gepoetst, was toch haar tandvlees ergens iets gaan bloeden. Een slecht teken heb ik altijd geleerd van de tandarts: beter poetsen. Ik heb mij voorgenomen minimaal 1x per dag het poetsen te observeren en desnoods af te maken. [Bij de jongens doen we dat ook nog regelmatig, juist omdat zij aan het wisselen zijn.]
Omdat Laurise het niet zelf mocht afmaken was ze in haarzelf gekeerd en heb ik haar maar verder uitgekleed/gewassen en in bed gedaan. Ze viel als een blok in slaap.