We hebben de tussentijdse opvang (lunch) geregeld op dinsdag en op vrijdag (tot de zomervakantie). Vanaf september kan Laurise gebruikmaken van de naschoolse opvang (NSO) en dat zal op dinsdag, woensdag en vrijdag zijn. Dan eet ze 4 dagen op school (op woensdag eet ze op de NSO). Gisteren was het voor Laurise de eerste keer dat ze lunchte op school. We waren erg benieuwd hoe lang ze over haar lunch zou doen! We hadden 1 boterham met ham (vindt ze lekker) en een halve ontbijtkoek meegegeven. En ja hoor, zoals je wel vaker hoort (bij opa en oma aten de jongens vroeger wel alles op, maar bij ons niet) had Laurise alles in no-time opgegeten! We waren natuurlijk helemaal in de gloria met dit bericht en ze was er zelf ook trots op! Ze heeft een paar keer voorgedaan hoe snel ze haar boterham had opgegeten. Tja, vreemde ogen? Kopieergedrag? Een voorbeeld voor haar in 30-voud? Merken dat het thuis net zo snel gaat als op school? Hoe het ook zij, er is weer een hobbel genomen en zijn we weer een geruststelling rijker.
Vanmiddag zijn we naar de dermatoloog geweest. De kinderarts had wat plekjes bij haar bil gezien, die hij niet kon thuisbrengen. Vandaar de verwijzing naar de specialist. De dermatoloog vond deze plekjes niet ongewoon. Ze vond alleen dat Laurise een extreem droge huid heeft en ze schreef een recept uit voor een vette crxe8me. Van het onderzoek zelf had ik meer verwacht. Een screening van de huid door overal te kijken en te bevoelen bijv. Maar ze heeft Laurise nauwelijks aangeraakt en van een afstand alleen de plekjes bij haar billen bekeken. Paul en ik zijn er nog niet klaar mee en overwegen naar een tropenarts te gaan voor een second opinion. Beschadigingen op een blanke huid kunnen Paul en ik wel redelijk traceren, maar van beschadigingen op een donkere huid hebben we (nog) geen verstand.
Paul vertelde dat Laurise – op weg naar school – was gaan rennen en op haar knie was gevallen. Het bloedde, maar Laurise huilde niet. Ze had alleen verbeten voor zich uitgekeken. Op school heeft Paul er een pleister opgedaan en toen pas zei Laurise “au”. ’s Avonds aan tafel kwam ik er nog op terug. Ik vroeg aan Laurise waarom ze niet ging huilen toen ze viel, want het deed toch “au”? Laurise dacht even na en zei toen “mag niet huilen”. Om beurten hebben Paul en ik haar uitgelegd dat ze natuurlijk wel mag huilen als ze valt en pijn heeft. “Mama au? Mama huilen. Papa au? Papa ook huilen. Dion au? ook huilen en Tristan ook. Dat mag. Laurise mag wel huilen.” Laurise begreep het. Toen ik Laurise hielp met uitkleden haalde ik de pleister eraf om te zien wat de schade was. Een stukje huid was eraf en Dion huilt echt voor minder.
Na het eten hebben we in het Stadstheater van Rijswijk de musical “Windkracht 8” gezien. Dit ter gelegenheid van het feit dat de school van de kids 10 jaar bestaat. Alle juffen en meesters van de school traden op en de musical bestond uit 8 bedrijven. Laurise vond het leuk (zei ze) en ze herkende haar 2 juffen op het podium. De jongens begrepen de grapjes en genoten ervan. Omdat er bijvoorbeeld ook een “tafeltjesavond” (10-minutengesprek) werd nagespeeld, was het voor de ouders ook leuk en herkenbaar. We moesten na afloop helaas gelijk naar huis, omdat Wessel nog niet zo lang alleen kan blijven en uitgelaten moest worden.