Laurise heeft het zo geweldig naar haar zin op school, dat ze woensdag ook mocht komen. Toen ik haar om 12.00 uur ging halen, bleek de les uit te lopen. Dat gaf mij gelegenheid Laurise stiekem te observeren. Ik zag haar het gedrag van haar buurvrouwtje kopiëren, smakken van haar koekje, met benen wijd zitten (terwijl ze een jurkje aanhad), aandacht vragen van de juf, staan, terwijl alle kinderen op hun stoeltje zaten, continu om haar heen kijken en geen moment stil zitten. Ik vond haar houding zelfverzekerd zo voor de tweede keer. Toen de deur open ging en de juf mij zag staan, vroeg ze of ik een minuutje had. Ik had er wel vijf. Toen alle kinderen waren opgehaald, vertelde deze juf hoe goed Laurise al Nederlands kan spreken, dat Laurise het zo naar haar zin heeft en dat ze de juffen “mama” noemt. Als Laurise en wij het goed vonden, mocht ze vandaag ook komen.
Thuis gekomen, heb ik Laurise wel wat “feedback” gegeven op wat ik had gezien. Haar vrolijke stemming was daardoor wel wat ingedamd, maar vandaag kon ze feilloos herhalen (en scoren) waarvoor ik gisteren aandacht had gevraagd. Ze ging voordoen hoe een meisje in een jurk behoort te zitten en ze vertelde: “mama niet op school; mama thuis, juf op school.”
Vandaag ging Laurise dus weer opgewekt naar school en haalde ik haar om 12.00 uur weer op. Wij hebben nl. de tussentijdse opvang nog niet geregeld, dus luncht ze thuis. Hiervoor hebben we een uur. Ik had een bapao klaargemaakt (de eerste in haar leven?) en een witte boterham met Nutella (Laurise is gek op chocola). Het opeten daarvan redde ze net binnen dit uur. Op school krijgen de kids een half uur en dan is het tijd om (buiten) te gaan spelen.
Toen ik alle kids om 15.00 uur ging ophalen, hoorde ik van de juf dat ze naar de speeltuin waren geweest.
Voordat ze gingen, moest Laurise van de juf gaan plassen. Het duurde nogal lang voordat Laurise terugkwam, dus ging de juf een kijkje nemen in het toilet. Laurise vertelde de juf dat de wc kapot was. De juf inspecteerde de wc, maar kon geen mankementen ontdekken. Wat bleek: deze wc had geen klep (en die is ze gewend). Dus klep omhoog, was nu de bril omhoog en was ze op de “koude rand” gaan zitten. 🙂 Als ik het goed heb begrepen, heeft ze Laurise vervolgens een wc laten zien die wel een klep heeft en dat deze alleen op “haar” wc ontbreekt. De juf had niet het idee dat ze dit snapte, maar het zal vast wel wennen, zo zonder klep.
De juf vertelde voorts dat ze erg onder de indruk is van de hoeveel woorden die Laurise al kent. Omdat we dit nu al een paar keer hebben gehoord, zei ik met een vette knipoog dat Laurise natuurlijk opgroeit in een rijke taalomgeving, een term die ik op mijn werk weleens had gelezen. De juf moest er – gelukkig – om lachen en zei :”ja, maar zoals het woord vlinder, dat vind ik toch wel heel bijzonder”. “We hebben een tuin”, zei ik er droogjes achteraan “en ik heb voorgelezen uit het boek “Rupsje Nooit Genoeg” (dat een mooie vlinder wordt). En toen viel bij de juf het kwartje, dat wij n a t u u r l i j k allerlei zaken benoemen. Eerlijkheidshalve haastte ik me wel erbij te zeggen, dat sommige woorden blijven hangen, maar andere worden vergeten.
En ten slotte meldde de juf dat Laurise morgen weer van harte welkom is in de klas.
Nog steeds vertelt Laurise haar belevenissen half in het Nederlands, half in het Creools. Of eigenlijk lijkt het meer op Creools met hier en daar een Nederlands woord. Laurise spreekt eigenlijk nooit meer Creools. Dat ze terugvalt op haar moerstaal om zich te kunnen uitdrukken, vinden we logisch en heel bijzonder. Eigenlijk moet ik morgen haar reactie eens filmen. Als ze over een tijdje vloeiend Nederlands spreekt, kan ze zich vast niet meer voorstellen dat ze ooit Creools sprak. Het lijkt mij bijzonder wanneer ze over een tijdje zelf niet meer begrijpt wat ze op 23 mei 2008 heeft gezegd.
Op school kwam de fotograaf en elk jaar worden ouders in de gelegenheid gesteld om broertjes en/of zusjes bij elkaar op de foto te verenigen. Toen we aan de beurt waren, moest Laurise in het midden gaan zitten. De fotograaf zag het witte jurkje van Laurise en zei “Leuk, je bent in je trouwjurk gekomen”, wat Laurise natuurlijk niet begreep. Toen de fotograaf even later het trio in z’n lens zag zitten, zei hij spontaan “Duo Penotti!” Ik moest wel lachen om deze opmerking, maar de jongens begrepen er niks van; wat had chocoladepasta nou met hen te maken? Ook toen ik ’t buiten uitlegde, konden ze de humor er niet van inzien. Wat ik heel goed vond van deze fotograaf was dat hij precies in de gaten had wanneer de kids geforceerd lachten (geen gezicht overigens) en wanneer het spontaan was. Ik ben benieuwd naar het resultaat!