Na haar telefoon, begreep ik vandaag via Whatsapp dat de fiets van Laurise voor de deur is gestolen. Dat heeft bij haar thuis ontaard in een ruzie. Toen Laurise bij mij was, heb ik haar uitgelegd wat het betekent om “relevant” ruzie te maken. Zonder dat ik wist hoe de ruzie was verlopen, speelde ik het kort voor. Laurise herkende wat ik zei. Ze gaf vervolgens aan niet te weten hoe ze kon laten zien dat ze ervan baalde. Ik gaf haar andere emoties: met een neutraal gezicht vertelde ik haar hoe blij ik was, met een vriendelijke blik zei ik haar hoe boos ik was en met een blij gezicht zei ik haar dat ik chagrijnig was. Ze begreep hoe dit kon overkomen. Ik heb haar vervolgens ook een alternatief meegegeven, hoe ze ook had kunnen reageren en uit de strijd met vader had kunnen blijven en tóch had kunnen laten zien dat ze ervan baalde. Sorry zeggen, zeggen dat je het onwijs rot vindt, dat je het stom van jezelf vond door niet geluisterd te hebben in plaats van een grote mond te geven en de schuld af te schuiven of zeggen dat je er niets aan kon doen. Ze heeft nog geen andere fiets. Ze is – lopend – binnen 5 minuten op school. Laurise heeft daarnaast nog niet om een andere fiets gevraagd of gezocht naar een alternatief. Misschien een idee als verjaardagscadeau volgende maand.