Op woensdag 28 oktober kwam Laurise tegen zeven uur ’s morgens bij me aan het bed zitten. Het was aanvankelijk heel gezellig, maar toen ik vroeg hoe laat het was op de digitale wekker, kwam er geen antwoord. Ik vroeg een paar keer of ze het al wist, maar ze gaf geen antwoord. Voordat ze naar school moest, moest ze eerst nog langs vader om spullen op te halen. De vraag aan Laurise was hoe laat ze moest vertrekken. Er kwam tot 8.00 uur geen antwoord en ze zag er behoorlijk chagrijnig uit. Om 8.00 uur heb ik haar gezegd naar vader te fietsen en zonder iets te zeggen, ging ze weg.
Vervolgens zag ik haar weer op donderdagmiddag. Ze leek het even allemaal te zijn vergeten, maar ik koos voor een andere les. Ik zei niets tegen Laurise. Zij zei ook niets, kwam niet terug op woensdagmorgen, vroeg niets en trok zich terug op haar kamer tot het tijd was naar vader te gaan.
Vandaag kreeg ik een Whatsapp van Laurise: “Ik blijf bij pap vandaag”. Ik was verbaasd. Het is maandag! Ik stuurde vader een Whatsapp waarom Laurise bij hem bleef vandaag. Wat hem betrof had hij gezegd, dat Laurise samen met Dion naar mij zouden komen in de middag, maar dat Laurise vandaag vrij was i.v.m. “kindloze dag”. Pfff, wat een term, maar ok.. geen school vandaag blijkbaar.
Ik stuurde Laurise vervolgens een Whatsapp: “tot vanmiddag”.
Laurise: Hoe laat moet ik dan komen?”
Ik: “dat is prima besproken met je vader”
Laurise: “hoe bedoel je?”
Ik: “Papa heeft je uitgelegd wat de bedoeling is vandaag.”
Laurise: “Had pap het anders uit gelegt”
Dat was het moment voor mij om haar te bellen. Wat bleek? Ze wilde niet komen, omdat het toch altijd hetzelfde gaat, we hebben in haar beleving ruzie, ze zegt sorry, maar dan komt er toch weer ruzie.
Ik heb geprobeerd haar uit te leggen, dat dat helemaal niet erg is en ook wel onzinnig. Zal ik dan maar geen bloemen meer kopen, omdat ze toch dood gaan? Zal ik dan maar niet meer schoonmaken, omdat alles toch weer vies wordt? Zal ik dan maar geen eten meer maken, omdat het toch allemaal wordt opgegeten? Zal ik dan ook maar geen frisdrank kopen, omdat het toch op gaat? We hebben dan toch genoten dat de bloemen zo mooi waren, dat het even heerlijk schoon was, dat we lekker hebben gegeten en gedronken? Ze snapte dit.
Ze vroeg me waarom ik haar donderdagmiddag had genegeerd. Ik heb aangegeven dat ik het van mezelf heel flauw vond om het zo te doen, maar dat ik hetzelfde heb gedaan als zij met mij en hoe dit bij haar overkwam. Ze vond het niet ok. Prima. Jij vond dat vervelend, ik vond het woensdag vervelend. Ik heb haar vervolgens handvatten gegeven hoe het gesprek anders had kunnen gaan, door aan te geven wat ze moeilijk vond en hoe we dit later konden oefenen of zo. Dat niet praten voor mij geen optie is, omdat ik niet kan ruiken wat ze voelt en dat het niet helpt om je onzichtbaar te willen maken, omdat ik prima weet waar ze is. Dat Laurise wel moet beseffen dat wanneer zij ervoor kiest geen antwoord te geven (wat ik onhandig en onfatsoenlijk vind) en zich terugtrekt op haar kamer een probleem hiermee niet kan worden oplost. De kinderen weten sinds jaar en dag: wat vandaag niet is opgelost, zal een volgende keer een vervolg krijgen. Dat tijdsbestek ervaar ik als een nadeel van parttime moederschap. Vader en ik hebben er nl. bewust voor gekozen de kinderen in beginsel niet te storen als ze bij de ander zijn.
Vanmiddag kwam Laurise en hebben we leuk geoefend met het uitrekenen van ergens moeten zijn, wat is de reistijd en hoe laat moet je dan vertrekken. Ze mocht een kladblok gebruiken en ze gaf vooral goede antwoorden. Ze was hier blij mee en gaf aan ook blij te zijn met ons gesprek. Ze vond dat ik zo goed kan praten, waarop ik lachend zei “dat stond altijd op mijn rapporten: Linda kletst teveel.” We moesten lachen en zo werd het gewoon een positieve middag/avond tot half 9 .. uh .. 20:30 uur, haha!