Wanneer Laurise van iemand een cadeautje krijgt, vind ik dat zij diegene telefonisch moet bedanken. Zo ook vandaag n.a.v. een verjaardagskaart met € 10,- inhoud. Ik gaf aan dat Laurise de afzender moest bellen en dat ze mij alles mocht vragen. Ze kwam naar me toe met de mededeling dat ze een telefoonnummer nodig had, waarop ik aangaf dat dat mij heel handig leek. Ze liep boos weg naar de gang en riep dat het allemaal toch geen zin had en dat ik haar verjaardag had verpest. Hoe ik ook later probeerde uit te leggen dat haar opmerking geen vraag was, ze bleef kwaad en zonderde zich af. De taart was inmiddels klaar om gegeten te worden en ze dacht even dat alles was vergeten. “Ik wil graag dat jullie voor mij gaan zingen” gaf ze vrolijk aan, waarop ik zei dat er geen taart wordt gegeten zolang zij de afzender van de kaart en het geld nog niet had gebeld. Ze werd weer boos en verdween naar de gang. Na een uur of twee gaf ik haar nog 10 minuten: of je gaat nu actie ondernemen of we gaan taart eten zonder zingen. Ze koos voor het laatste. Voor Laurise had het allemaal geen zin meer.
Na weer een uur of twee ben ik naar Laurise gegaan, die inmiddels zat te tekenen op haar kamer. Ze was nog steeds kwaad op mij. Voor mij was het simpel: óf je geeft die € 10,- terug óf je gaat de afzender bellen. Na een korte ruzie gebood ik haar mee te komen naar de badkamer. Daar forceerden we voor de spiegel een lach (op commando) en liepen we weer terug naar haar kamer. Ze voelde zich beter en bespraken we waar het fout was gelopen vanmorgen. Het kwartje viel dat ze geen vraag aan mij had gesteld, dat ze zo snel had opgegeven en dat het niet nodig was om zich terug te trekken, dat haar verjaardag anders had kunnen verlopen als ze slechts een vraag had gesteld. Uiteindelijk hebben we geknuffeld en heeft ze de afzender weten te bereiken om haar te bedanken.