Vrijdag heb ik een heel leerzaam gesprek gehad met een man die ik misschien maar twee keer in het jaar zie, maar met wie ik een zeldzaam “lijntje” voel. Hij is integer, iemand die ik vertrouw, bij wie ik mezelf ben, die kan luisteren en mij feedback geeft zonder te oordelen, die mij vragen stelt die er toe doen en dingen kan plaatsen in een bepaalde context, bijvoorbeeld mijn verleden, mijn opvoeding. Het was een zeer verhelderend, waardevol en belangrijk gesprek over Laurise en mij. Ik gun iedereen zo’n persoon als je dreigt vast te lopen (op een aspect) in je leven. En zoals je wel vaker hoort, liggen de antwoorden al in jezelf en is het resultaat vaak een bevestiging van wat je al wist.
Gisteren scheen niet alleen buiten de zon, maar was Laurise ook het zonnetje in huis! Ik haalde haar tussen de middag op uit school (zoals elke maandag). De leerlingen waren verlaat, omdat ze naar een musical hadden gekeken. Laurise kon het niet navertellen. Buiten vroeg ze me waar haar tas was. Ik had al naar haar tas gezocht, maar niet gevonden. Achterop de fiets at ze een stukje appel en toen we thuis kwamen en ik een boterham ging klaarmaken, legde ze me uit dat papa al brood had gemaakt voor school. Ik vond het pretty cool dat ze a. zich iets van vanmorgen kon herinneren b. aangaf dat er iets niet klopte en c. het zo goed kon verwoorden!
Ze daagde me uit door me een tik op m’n billen te geven, waarna ik “pardon?” zei en haar achterna rende. Dat moest zeker tien keer herhaald worden… We hebben gedanst op muziek en ik heb haar opgetild om rondjes te draaien tot we dronken werden en na een time-out liet ik haar tussen m’n benen schommelen en tilde ik haar weer hoger op om de Weense Wals te dansen. Later op de dag heeft ze nog twee keer aangegeven “leuk, hxe8 mam, dansen”. Toen ze ’s middags vroeg of de TV aanmocht en ik “nee, het is mooi weer” zei, keek ze even sip met een gemompelde “aah”, maar toonde in de tuin volop initiatief om iets te ondernemen. Toen we Wessel gingen uitlaten, gingen de kids mee op hun fiets. Laurise had al een lange tijd niet meer op haar “grote” fiets gefietst en ze had moeite om vooruit te komen. Toen ik Wessel weer binnen bracht, moest Laurise van mij nog even verder oefenen. Ik ging er naast lopen, gaf een duwtje en aanwijzingen en voor ik het wist fietste ze harder dan ik met mijn conditie kon bijhouden. Ze gilde het uit van de pret. Ook dat herhaalde ze later nog een keer “leuk hxe8 mam, fietsen. Laurise snel .. zo” en ze deed met haar handen na hoe snel ze met haar voeten/benen kon trappen.
Gisteren gaf Laurise voor het eerst een reden toen ik haar een “waarom?-vraag” stelde. De hemel inprijzen was eigenlijk nog te dichtbij. Ik vond het helemaal super!
Of zondag toen ze een pennywafel kreeg en later terugkwam met de vraag “Mag ik er nog één?”
Of het feit dat ze spullen in haar kamer niet direct terug legt of haar schoenen in de garage niet netjes terugzet. Ook die dingen heb ik als positief ervaren!!