Laurise gaat internationaal, want we kregen n.a.v. haar website een reactie uit België 🙂
We hebben vandaag veel winkels gezien en Laurise is voor het eerst in een viswinkel geweest. Van alle winkels tot nu toe heeft ze juist in deze winkel haar ogen uitgekeken (wat we eerder hadden verwacht in een supermarkt of een speelgoedwinkel). Van links naar rechts heeft ze de vitrine intens geobserveerd en verschillende vissoorten aangewezen (maar ik kom ook niet veel verder dan kabeljauw, "lekkerbekkie", zalm, garnalen, makreel, tonijn en kibbeling). Vanavond heeft ze kibbeling zonder problemen opgegeten.
De hobbyzaak was ook leuk voor haar om te zien, maar helaas, ze mocht nergens aankomen. Toen ze de enorme hoeveelheid wol en katoen zag, zei ze "voor mama". Nee, ik heb haar nog niet mijn laden vol kralen laten zien, waarmee ik o.a. horloges maak.
Op TV werden er Chipz-pasjes voorgedaan en Laurise ging staan en deed vrolijk mee. Toen ze in de gaten kreeg dat ik naar haar keek, ging ze gauw weer zitten. Ik moedigde haar aan weer te gaan staan en deed ook de pasjes mee (maar ik kon de choreografie niet zo goed volgen, dus ik bakte er niet veel van ..). Leuk, dat Laurise het durfde en er zichtbaar lol in had!
Over durven geschreven.. sinds lange tijd had ik weer snoepjes in de auto. Toen we naar de winkel reden, vroeg ik aan Laurise of ze een "banaantje" wilde. "Twee!" hoorde ik vanaf de achterbank.. 🙂 "Ok, twee.."
Vandaag kregen we een brief van de GGD dat we op 8 april terug moeten komen n.a.v. de gemaakte longfoto. We waren hierover nogal verbaasd, maar we wachten af wat er a.s. dinsdag wordt gezegd.
Vanavond kwamen we in de twilight zone (zonder dat creepy geluidje erbij hoor): een schemergebied waarin je begint te twijfelen of je als ouder wordt uitgeprobeerd (machtstrijd) of niet. Wij hebben de policy dat er 1x per dag de tanden met de gewone tandenborstel mag worden gepoetst en de andere keer (of keren) elektrisch. Voor Laurise doen we dat al 7 weken zo, maar vanavond probeerde ze het uit om de 2de keer weer haar gewone tandenborstel te pakken, terwijl ik kort daarvoor had gezegd dat ze de andere borstel moest pakken. Ze begon te huilen, bleef staan waar ze stond en deed geen verdere poging. Ze mocht kiezen: tandenpoetsen of uithuilen op je kamer. Het werd haar kamer. Als ze uitgehuild was, kwam ik haar weer halen "Ben je uitgehuild? ["Ja, mama"] dan kun je gaan tandenpoetsen." Maar als ze er weer stond, deed ze niets, maande ik haar te gaan tandenpoetsen, begon ze weer te huilen en zo herhaalden we dit ritueel zo’n 7 keer. Ze had inmiddels de tandpasta en de elektrische tandenborstel in handen, maar waar ze hulp bij nodig had was het opzetstukje dat buiten haar bereik lag. Laurise keek hulpbehoevend, maar Paul en ik hebben snel afgeleerd daarop te reageren. Naar ons idee leert ze dan niet om hulp te vragen (wat gaandeweg juist steeds beter gaat). Ik heb het probleem uiteindelijk voor haar in stukjes gehakt. Kun je nu tandenpoetsen? Wat mis je dan nog? Waar ligt dat dan? Kun je daar bij? Kan Laurise het zelf? Nee? Wat gaat Laurise dan doen? En toen kwamen eindelijk de verlossende woorden: "vragen helpen". Het was inmiddels half 10 en ze zal doodop geweest zijn. Ze wees op zweetdruppeltjes op haar voorhoofd die ik al had gezien. Na het wassen heb ik met Laurise op mijn rug haar naar bed gebracht en haar nog even goed geknuffeld en haar geprezen om haar vraag.