Wanneer de jongens hun vraag in een mededeling verpakken en ik niet in actie kom, krijg ik meestal commentaar. Mijn reactie hierop is dan ook steevast “dat is een mededeling, geen vraag”. Het zal wel aan mijn eigen opvoeding liggen dat ik zwaar allergisch ben geworden voor verpakte boodschappen, verborgen antennes en onduidelijke communicatie. Zeg gewoon wat je wilt en we kunnen erover praten.
Terug naar Laurise. Laurise heeft er moeite mee om iets aan te geven, zeggen wat ze wilt of ze geeft geen antwoord. Ik probeer haar te laten inzien wat hiervan de consequenties kunnen zijn.
Voorbeeld 1: Bij de bakker
Tristan: “Mama, mag ik iets uitkiezen bij de bakker?”
Ik: “Ja, dat is goed. Wat wil je hebben?”
Tristan: “Zo’n kaasstengel.”
Ik: “Ok.”
Dion: “Mama, mag ik ook een kaasstengel?”
Ik: “Ja, dat is goed.”
Laurise: .. (Kijkt alleen en zegt niets.)
Ik koop brood, twee kaasstengels en een broodje voor mezelf. Buiten krijgen de jongens hun kaasstengel en kijkt Laurise zeer verontwaardigd.
Ik: “Wat kijk je verontwaardigd, had je deze (wijzend) ook willen hebben?”
Laurise: “Ja, mama.”
Ik: “Dan had je dat moeten vragen bij de bakker, Laurise, maar je vroeg niets. Laurise niet vragen? Dan krijg je het ook niet.”
Op de terugweg heb ik mijn broodje met haar gedeeld.
Voorbeeld 2: Pannenkoeken eten
Ik: “Wat voor pannenkoek willen jullie? Met kaas, met worst of met suiker of stroop?”
Tristan: “Met kaas.”
Dion: “Ik ook met kaas.”
Laurise: ..
Ik bak vervolgens de twee pannenkoeken met kaas, geef ze aan de jongens en ik maak intussen nog een pannenkoek. Laurise legt wat spulletjes opzij als ik met het bord kom aanlopen, maar in plaats van dat ik het bord voor haar neus zet, loop ik door en ga ik op mijn eigen stoel zitten en eet ik de pannenkoek op.
Laurise kijkt zeer verontwaardigd naar het eettafereel, ik kijk haar aan, stop met eten en ik herhaal wat ik had gevraagd, waarop ze geen antwoord had gegeven. “Laurise geen antwoord geven? Dan ook geen pannenkoek.”
Ik at verder toen Laurise vroeg “Mag ik ook … pannenkoek met kaas?”
Ik: “Ja natuurlijk, maar ik ga eerst mijn pannenkoek opeten, dus nu moet je even wachten.”
Natuurlijk kan ik de verkapte vraag van de jongens vinden als ze iets mededelen, kan ik bedenken wat Laurise eigenlijk wil en is het niet altijd conform bovenstaande. Ik stel ook andere vragen of ik deel iets anders mee, maar ik geloof erin dat het straks 20 jaar therapie of cursusgeld scheelt als ze nu leren wat de consequenties kunnen zijn van hun gekozen insteek in een gesprek. “Wat wil je bereiken met je vraag?” “Wat is je doel van dit gesprek?” Ik vraag het niet op deze manier, maar het is wel de essentie die ik belangrijk vind.