Om half 8 zijn we begonnen met het ontbijt. De jongens gingen naar school, Paul ging naar z’n werk en Laurise zat nog aan tafel om haar puntje met kaas op te eten. Het was inmiddels half 12 toen er nog een paar happen waren te gaan. Toen ze deze had opgegeten was het tijd voor de lunch. De boterham met worst had ze om half 3 op. Om half 5 besloot ze van tafel te gaan en pakte ze autootjes uit een box en zette ze deze op de grond.
Allerlei dingen die langzaamaan goed gingen, gaan met grote stappen achteruit … of toch vooruit? Zo heeft Laurise verzonnen niet meer de wc door te trekken, daarna niet meer haar handen te wassen (terwijl ze voorheen gek was op zeep), ’s morgens terug te gaan naar bed in plaats van naar de jongens, ons of naar beneden te lopen, haar brood weer vast te houden met haar hele hand, geen antwoord meer te geven op vragen, het eten niet meer door te slikken en daardoor uren over eten te doen en nog onregelmatig in haar broek te plassen. Dingen die mogen en eigenlijk niet gevraagd hoeven te worden, ging Laurise ineens vragen: “Mag ik plassen? Mag ik handen droog maken?” “Mag ik tandenpoetsen?” “Mag ik aankleden?” “Mag ik naar beneden?” Ook gebeurt het weer dat Laurise op de wc blijft zitten als ze al lang klaar is.
Het avondeten begon om 18.30 uur en Laurise was een uur later klaar. Ze bleef aan tafel zitten, vroeg niets, deed niets en toen besloten we haar naar bed te laten gaan en in te steken haar te helpen alsof ze een tweejarige is.
Wat dat met ons doet? We vinden het vervelend voor ons allemaal. We zijn niet zo blij met deze ontwikkeling en we tasten tegelijkertijd in het duister, omdat we het niet goed begrijpen. Kinderen zullen o.i. zo veel mogelijk proberen het voor zichzelf comfortabel te maken en dit gedrag vinden we daar niet zo in passen. We vragen ons af of ze een complete black-out heeft of een terugval of dat dit het begin is van het zich veilig voelen en dingen daardoor uitprobeert (op een andere manier dan wij hadden verwacht).
Voorheen zaten Paul en ik er “bovenop” en spoorde we haar aan, gaven we haar “commando’s” (nu dit, dan dat, wat ben je vergeten?) maar het slorpte zoveel energie van ons op dat wij er geen fijn gevoel aan overhielden. Ook vonden we de aandachtverdeling buiten proporties naar de jongens, elkaar en de dieren toe. Vandaag werden we wakker met hetzelfde idee: Laurise moet het vandaag maar zelf uitzoeken. Negatieve zaken zullen we negeren (want ook negatieve aandacht is tenslotte aandacht) en positieve zaken positief benoemen.
Na deze try-out vonden we bovengenoemd verhaal geen goed plan om hiermee verder te gaan. Aangezien het Laurise aan elk initiatief ontbreekt, heeft ze blijkbaar nog alle sturing nodig. De verdeling van aandacht blijft tegelijkertijd een belangrijke aandachtspunt.