Het ene meisje heeft wat met schoenen, het andere wil haar skates zelfs in bed aanhouden en Laurise loopt sinds gisteren de hele dag met handschoenen aan (die bedoeld zijn voor buiten). We hadden voor Laurise wanten en handschoenen: "Welke vind je mooi? Die of die?" De wanten kregen een afkeurende blik en ze wees direct de handschoenen aan: "Die". Eerst zaten er in de handschoen 2 vingers in 1 gaatje of ze miste een duim in de handschoen. Na wat oefenen zaten de handschoenen goed en heeft ze ze niet meer uitgedaan. Hoe onhandig dikke handschoenen ook kunnen zijn bij het spelen of het vastpakken van kleine dingen.. ze hield ze aan. Ze wilde zelfs gaan eten met handschoenen aan! Ik bedoel maar…
Allerlei kwartjes lijken te gaan vallen, want toen de jongens zich gingen aankleden om naar school te gaan, stuurde ik Laurise ook naar boven om zich aan te kleden en was ze in een mum van tijd gereed om ook mee naar school te lopen! Paul kwam laat terug met Laurise, omdat ze van bijna elke auto sneeuw pakte. Ze was helemaal door het dolle heen met/door al die sneeuw.
Toen ik vanmiddag aan Laurise vroeg "Waar zijn Tristan en Dion?" Antwoordde ze met "Weet ik niet" en haalde ze haar schouders op. Zo gaaf dat ook dat kwartje is gevallen en we eigenlijk gestart zijn met gesprekjes die we beiden begrijpen!
Paul is vandaag met Laurise (voor het eerst MET DE TRAM!) naar de IND geweest. De tram was een attractie op zich: een beetje eng, maar toch ook erg leuk. Paul was met een rugzak vol met bureaucratie vertrokken en aldaar bleek hij toch nog een formulier niet in zijn bezit te hebben en moest hij hiervoor vandaag terugkomen. Al met al zijn ze om 10 uur vertrokken om er 14.30 mee klaar te zijn (incl. de tramreis). Omdat de adoptie nog niet is geregeld via de advocaat (naar Nederlands recht) heet Laurise nog officieel “Laurise Meralus”. In het systeem was onze achternaam niet bekend, maar wel de naam Meralus (haar oorspronkelijke achternaam). Pas als de zaken via de advocaat worden geregeld, kunnen we haar naam wijzigen in onze achternaam met als voornamen: Laurise Dennya Jésula:
Laurise, omdat ze deze naam heeft gekregen (vernoemd naar haar biologische vader Laurel, denk ik),
Dennya, omdat onze dochter zo zou heten en
Jésula, vernoemd naar haar biologische moeder.
Hierop vooruitlopend hebben we deze namen op het welkomstkaartje gezet.
In de tussentijd had ik traktaties gekocht voor Dion om morgen uit te kunnen delen in de klas en nam ik ook een tekenboek van Dora mee. Ik legde het tekenboek op tafel en toen Laurise ’s middags weer thuiskwam en het boek (vrijwel direct) ontdekte, zei ze "Dora!" en nam ze het initiatief erin te bladeren, zonder mij aan te kijken of het wel ok was. Ik legde kleurpotloden bij haar neer en voor ik het wist had ze er 2 tekeningen uit gekleurd. Een bijzonder fijne ervaring!
Een ander cadeautje is dat ze uit haarzelf zei "schoenen aandoen". Helaas gingen we nergens heen, maar haar initiatief vond ik buitengewoon super om te horen!
Vanmiddag koos Laurise o.a. voor televisie kijken en zagen we Donald Duck (met z’n bekende eendenstemmetje dat sommige mensen heel goed kunnen nadoen). Laurise keek al snel geboeid naar de TV en ze moest vreselijk lachen om de onhandigheid van Donald. Ik was de eettafel aan het opruimen (Pasen weer in de doos doen), dus ze lachte niet omdat ik het misschien zo grappig vond. Ik vind het heerlijk als kinderen spontaan lachen om de mimiek van stripfiguren bijv. en de grapjes begrijpen.
Maar het allermooiste cadeau van vandaag vind ik dat Laurise steeds vaker "nee" gaat zeggen!! Tegelijkertijd is een "nee"-antwoord niet altijd de bedoeling en dan wordt het lastig. Uitleggen waarom het "ja" moet zijn, is nog niet voldoende aan de orde. Haar tegemoetkomen als ze iets niet wil, vind ik belangrijk (als het kan of mag), omdat ze dan merkt dat haar wil/mening ertoe doet. Het is een kwestie van tijd..